Jongensdromen

Als klein kind wist Wim het al: de vrachtwagen, daar rijd ik later op. Ik word chauffeur en reis dan door de landen om ons heen. Zoals bij iedereen gingen daar de nodige schooljaren aan vooraf, maar na de lagere en middelbare school duikt Wim de transportsector in. Als 16-jarige start hij bij een transportbedrijf om, zodra dat kan, zijn groot rijbewijs te halen en met dat felbegeerde papiertje de weg op te gaan. Als internationaal chauffeur. Hij heeft daar vier mooie jaren. Jaren waarin een andere droom blijft wat het is: een droom, niet de werkelijkheid.

Brandweer

Wim: “Ik genoot volop van mijn werk als internationaal chauffeur, maar wilde graag ook iets met de brandweer. Maar ja, als je zoals ik in die tijd veel en ver van huis was, was het geen optie om bij de vrijwillige brandweer te gaan. Ik kon niet eens aanwezig zijn tijdens scholingen en trainingen die daarvoor nodig waren”. Hij vervolgt: “Ik heb heel wat na zitten denken, want een baan bij de brandweer leek me uiteindelijk ook iets moois. Op een gegeven moment vroeg ik me af waar ik over 10 jaar zou willen staan: in mijn huidige werk, of iets anders?”

Ontslag

Alles afwegend hakt Wim de knoop door en neemt hij ontslag zonder dat hij zicht heeft op ander werk. Wim: “In die tijd, kort voor de economische crisis, was er werk zat, dus durfde ik dat en inderdaad had ik vrijwel direct, na een enkel telefoontje een nieuwe baan. In het grondverzet, maar wel op de vrachtwagen”. In deze baan is Wim ’s avonds gewoon thuis en die extra tijd benut hij om zich aan te melden bij de vrijwillige brandweer. Hij kan nu ook cursus- en oefenavonden volgen en dus geschoold en getraind worden als vrijwillige brandweer. Er gaat een wereld voor hem open: “Wat ik daar zag, trok me heel erg en bij mij groeide de ambitie om binnen de brandweerwereld mijn boterham te gaan verdienen. Het leek me mooi om als onderdeel daarvan les te geven, zoals ik dat zelf ook kreeg in de cursus vrijwillige brandweer”.

Vacature

Ondertussen verandert het economisch getij. Wim komt veel thuis te zitten. Het werk wordt minder. Hij waagt de overstap naar een andere werkgever, waar hij veel op de tractor, kraan en knijperauto zit. Hij doet dit enkele jaren en is daarnaast als vrijwillig brandweerman actief. Een prima tijd voor hem. Het idee van lesgeven in de brandweerwereld bleef echter trekken. Dat bleef als droom terugkomen. Wim: “En toen was daar die vacature voor medewerker instructie en oefenen bij de afdeling ondersteuning, onderdeel van de afdeling Vakbekwaamheid. Niet direct in mijn woonomgeving, maar qua reisafstand prima te doen. Mijn ervaringen op de vrachtwagen en de kraan sloten perfect aan bij de functie-eisen”.

Sollicitatie

Wim waagt de sprong en solliciteert. Hij wordt uitgenodigd voor een eerste gesprek. Wim: “Daar zag ik dus als een berg tegenop. Ik had nog nooit een echt sollicitatiegesprek gehad en was eerder via een telefoontje, een gesprekje in een baan gerold. Nu zat ik ineens in een officieel gesprek tegenover drie personen”. De zenuwen gierden hem door de keel: “Aan het begin van het gesprek vroegen ze me ook of ik zenuwachtig was. Ja dus, en ik vertelde ze hoe dat kwam. Vanaf dat moment liep het gesprek gewoon goed. Diezelfde avond werd ik al gebeld dat ze met me verder wilden in de vervolgronde”. Er volgen nog twee gesprekken en Wim wordt benoemd. Hij aanvaardt de benoeming, ook al betekent dit dat hij financieel een stap terug moet zetten: “Dat ging echt om honderden euro’s netto, maar we waren goed gesetteld en we konden het hebben, ik heb dus ‘ja’ kunnen zeggen op mijn benoeming. Ik wist waar ik aan ging beginnen en ik wist ook dat er nog hele mooie perspectieven waren in dit werk. Ook al weet je niet hoe het loopt in het leven, je mag toch wel vooruit kijken. En: ik wist ook dat ik in deze baan nog veel beter tot mijn recht kon komen en iets kon betekenen voor anderen”.

Praktijk

Zijn droom van werken in de breedte van het brandweerapparaat komt deze jaren helemaal uit: “Ik ging met allerlei oefeningen mee, kon van binnenuit ervaren hoe het in de praktijk werkte. Die jaren heb ik onwijs veel geleerd”. Ondertussen staan de gedachten van Wim niet stil. Hij ziet welk werk er allemaal verzet wordt binnen het geheel van de afdeling ondersteuning, welke taken de verschillende mensen daar hebben. Voor Wim zit daar voldoende uitdaging en perspectief in: “Voor mezelf had ik iets van ‘laat me dit maar een jaar of vijf doen, dan kijk ik tegen die tijd wel naar interne vacatures waarmee ik een vervolgstap kan zetten. Ik zat heel gericht te denken aan de begeleiding van leerlingen binnen de brandweeropleiding. Dat lesgeven was toch wel mijn ding geworden”.

Balans

“Dus ja, ik wilde in de toekomst zeker doorgroeien, maar toen was daar na 2,5 jaar een vacature voor een heel nieuwe functie van trajectbegeleider. Eigenlijk dacht ik dat dit nog niets voor mij zou zijn, maar twee docenten stimuleerden me toch te solliciteren. Ik heb toen toch een brief geschreven. Gelijktijdig vroeg ik me af of dat veel zin zou hebben, want er waren al wat ideeën over wie op die stoel zou komen te zitten. Maar, de combinatie van opleidingen monitoren en leerlingen coachen vond ik meer dan de moeite waard, zeker nu anderen me er op wezen.” Kort en goed: na enkele gesprekken wordt Wim benoemd en hij kan meteen ook starten met de opleiding tot instructeur, die hij graag wilde volgen. Wim: “Naast de opleiding om mensen te coachen een must om mijn dagelijks werk goed te kunnen doen. Kennis, kunde en taken waarnaar ik echt jarenlang heb uitgekeken. Ik geef nu daadwerkelijk les en geniet daar volop van. Het geeft me energie om zo anderen op weg te helpen. Ondertussen ben ik daarvoor ook geregeld ’s avonds op pad. Daar staat tegenover dat ik ook regelmatig ’s ochtends in het gezin ben, ik best veel tijd heb voor mijn gezin op momenten dat de kinderen er ook zijn. Een goede balans dus”.

Puzzelstukjes

Wim erkent het en aan de ene kant is hij heel resoluut: “Je moet soms het heft in handen nemen, en bijvoorbeeld ook financieel een stap terug durven doen als dat je dichter bij je doelen brengt”. Aan de andere kant beseft hij ook dat zijn leven geleid is, dat je niet alles voor het zeggen hebt en dat bij hem de kansen kwamen en ook aangereikt zijn op momenten dat dit privé ook als puzzelstukjes paste. Voor Wim en zijn vrouw reden genoeg om vooral dankbaar te zijn!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen