In de put

Bij het behalen van haar diploma op de middelbare school, heeft Sanne haar keus snel gemaakt. Ze wil in haar beroepsuitoefening iets voor mensen betekenen. Een baan zonder contacten met anderen gaat het zeker niet worden. Sanne kiest voor een administratief-secretariële opleiding. Een keuzerichting met voldoende perspectief. Sanne: “Na mijn opleiding kwam ik er achter dat die richting toch niet helemaal mijn ding was, ik wou toch graag de zorgkant op. Maar opnieuw een aantal jaren de schoolbanken in, dat leek me helemaal niets”. Via familie hoort ze van een vacature als helpende waarin ze ook de nodige contacten met mensen zal hebben. Sanne: “Dat sloot niet direct aan bij mijn opleiding, maar het leek me best leuk om dit een periode te doen. Zo ben ik dus aan de slag gegaan om er vervolgens niet meer te vertrekken.” Terugkijkend: “Ik had het vanaf het begin al erg naar mijn zin; ik kon altijd lekker buiten zijn en genoot van de contacten met mensen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan een oudere mevrouw die een hele morgen in haar stoel voor het raam op je zit te wachten om even naar je te zwaaien. Dat doet wat met je. Ik ben niet van baan veranderd en heb zo’n 10 jaar bij dezelfde werkgever gewerkt totdat mijn dienstverband helaas beëindigd werd”.

Zelfstandig

Niet dat alles koek en ei was in al die jaren, daarin is Sanne nuchter als ze terugblikt op haar loopbaan tot nu toe: “Dat kwam ook omdat ik in mijn functie best zelfstandig werkte. Collega’s kwam ik weleens tegen, maar met mijn leidinggevende had ik nauwelijks contact. Die zag ik zelden of nooit.” In de praktijk betekent dit dat Sanne veel werkproblemen zelf oplost. Gezond verstand en mensgerichtheid brengen haar daarbij altijd een eind op weg en blijken meestal ook voldoende om knelpunten op te lossen. Lastiger is het als een probleem niet direct oplosbaar is, of als ze daarover niets te horen krijgt en mensen het hogerop zoeken: “Dan bellen ze naar kantoor en ja dan is de klacht ineens mijn probleem zonder dat je daar zelf van op de hoogte bent of kunt uitzoeken wat de reden is.” Ook in een ander opzicht is niet alles over rozen gegaan in Sanne’s leven: “Aan een operatie waarvoor ik maanden uit de running ben geweest heb ik gezondheidsklachten overgehouden. Vanwege lichamelijke problemen was het werk daarna eigenlijk veel te zwaar, maar ik vond mijn werk zo leuk dat ik te koppig was om op te geven. Ik ging gewoon door en met het parttimecontract dat ik had ging dat ook net. Mijn werkgever wist eigenlijk niet van mijn klachten af.” Dat laatste kwam ook doordat de aandacht voor Sanne tijdens haar ziekte nihil was en niemand van de leiding echt belangstelling getoond heeft voor hoe het nu met haar ging. Sanne heeft het er toen zelf ook niet meer over gehad.

Kiezen

De kink in de kabel kwam toen haar bedrijf ging fuseren. Sanne: “Iedereen kreeg de keuze voorgelegd: of je gaat aan de slag voor het andere bedrijf in een contract van rond de 40 uur, of je vertrekt. Voor mij was 40 uur gaan werken gewoon niet haalbaar vanwege mijn gezondheid. Ik heb dat ook aangegeven. De boodschap die ik toen kreeg was: 40 uur of vertrekken en de gezondheidsklachten zijn geen reden om je ziek te melden. Toen werd het voor mij tijd om direct lid te worden van de RMU en hun gelijk om advies en hulp te vragen.”

Sanne heeft werkelijk geen idee waar ze goed aan doet en wat de regels zijn bij ontslag. Om zich heen ziet ze in die periode ook collega’s vertrekken omdat die geen 40 uur willen of kunnen werken. Sanne: “Ik kende de RMU al wel via beurzen en familieleden en heb toen dus gebeld. Ik heb alles uitgelegd, verteld dat ik me zorgen maakte om hoe het nu moest en ook gevraagd hoe het zat met mijn vaste contract. Dat werd me direct duidelijk gemaakt: een vast contract kan niet zomaar opgezegd worden. Dan merk je dat als je er nog nooit mee te maken gehad hebt, je niet echt weet hoe je zoiets aan moet pakken. Gelukkig had ik een heel fijn contactpersoon bij de RMU die voor mij het woord gevoerd heeft met mijn werkgever en mij op diverse punten heeft geadviseerd over wat ik wel of juist niet moest doen.”

Afgepakt

Ondertussen knaagt het wel aan haar, het voelt voor Sanne alsof er door de maatregelen na de fusie iets van haar wordt afgepakt: “Mijn werk heb ik iedere dag met plezier gedaan en ik was blij dat ik met een parttimebaan toch kon blijven werken ondanks mijn gezondheidsklachten. Dat wordt je dan ineens afgenomen, waarna blijkt dat mijn werkgever zich ook niet aan allerlei geldende regels hield. Regels die mijn contactpersoon van de RMU gelukkig wel kende”. Dat laatste gold ook rond de contacten met het UWV en de bedrijfsarts. Helaas moest Sanne zich wel ziekmelden en kwamen er allerlei vragen op haar af waarvoor ze meteen weer aanklopte bij de RMU. Sanne: “De RMU heeft mij geholpen toen ik in de ziektewet terecht kwam, met het nemen van de juiste beslissingen op juridisch gebied, met verklaringen en het nakijken van allerlei brieven, met het bellen van instanties zoals het UWV en de gemeente.” Moeilijk was ook het verloop van de keuring waarbij de verzekeringsarts voor het gevoel van Sanne klakkeloos overnam wat de bedrijfsarts had gerapporteerd, zonder dat Sanne daarin zelf gekend was. Juist dat deel van het traject kostte veel energie en vroeg om ondersteuning van deskundigen: “Moeilijk in de hele geschiedenis was toch wel dat de bedrijfsarts totaal niet menselijk was en zich nooit liet horen terwijl er dringende zaken lagen. Daarnaast werkte mijn werkgever totaal niet mee, nog eens versterkt doordat contactpersonen van mijn eigen werkgever vertrokken waren. Dat zijn vooral de dingen waaraan ik ook nu nog regelmatig moet terugdenken.”

Positief

Toch heeft dit alles voor Sanne ook een positieve kant waarmee ze haar voordeel kan doen: “Wat ik er zelf wel van geleerd heb is om, als je weinig contact hebt met je leidinggevende, toch zelf regelmatig een moment te zoeken om hem of haar even aan te spreken en regelmatig op de hoogte te houden van wat er speelt. Om aan te geven hoe ikzelf vind dat het gaat. Daarnaast ook dat als je ergens tegen aanloopt en je er zelf niet uit komt, je niet zelf moet blijven proberen eruit te komen, maar echt hulp moet zoeken van mensen die voor zulke dingen opgeleid zijn en die je graag willen helpen.”

Gelukkig hoefde Sanne er ook privé niet alleen voor te staan en had ze veel steun aan vooral haar moeder en zus: “Die stonden altijd voor me klaar en hadden een luisterend oor. Mijn moeder is ook steeds meegegaan naar gesprekken. Dat kan ik iedereen wel adviseren: ga nooit alleen naar een gesprek, maar neem als dat kan altijd iemand mee, want er gaat heel veel langs je heen omdat het allemaal best emotioneel is.”

Ondanks alles is Sanne niet iemand die bij de pakken neerzit. Samen met de RMU worden de laatste puntjes afgerond en ze hoopt dat als de lichamelijke klachten verbeterd zijn, ze toch voor een baan in de zorg kan kiezen. Dat is waarop ze zich nu richt.

Tips van de RMU

Lisette Borkent-Strokap hielp Sanne. Hier deelt ze tips voor iedereen die in een vergelijkbare situatie zit.

Het is belangrijk te weten wie je aanspreekpunt is vanuit de organisatie. Houdt steeds contact met hem/haar!

Schakel tijdig professionele hulp in bij situaties waarin veel (tegelijk) gebeurt.

Zorg dat je altijd iemand in je nabije omgeving hebt die het hele verhaal kent. Zo heb je niet alleen juridische support, maar ook emotionele support.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen