Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

”We weten wat we aan elkaar hebben”

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

”We weten wat we aan elkaar hebben”

8 minuten leestijd Arcering uitzetten

In de keukens van buurvrouwen Willeke en Marianne pronkt hetzelfde aardewerk Bunzlau Castle-servies, donkerblauw met stip-, streep- en bloemmotief. Willeke zag het bij Marianne, werd er verliefd op en schafte het vervolgens ook aan. En daar profiteert Marianne weer van. ”Als ik voor een verjaardag te weinig kopjes of bordjes heb, leen ik ze van Willeke.”

Het contrast is groot. Op de IJsseldijk-West in Ouderkerk aan den IJssel is het uitkijken geblazen, want het verkeer zoeft in rap tempo over de kronkelende, smalle weg langs de Hollandsche IJssel. Wie echter vanaf de dijk het stenen trapje voor nummer 73 afdaalt, stapt plotseling een oase van rust binnen. Vallend blad van de vele bomen en struiken verspreidt het kruidige aroma van de herfst. De trap leidt naar de entree van de compleet gerestaureerde woonboerderij van Willeke de Bruijne (47). Ze woont er samen met echtgenoot Emile en kinderen Tom (17) en Lara (16).

Willeke geniet dagelijks van de rust en ruimte onder aan de dijk. Ze woont inmiddels zeven jaar met haar gezin aan de IJsseldijk-West. Haar woonplezier is niet alleen gerelateerd aan de rietgedekte nostalgische boerderij met fijne tuin, maar wordt eveneens veroorzaakt door de bewoners van de authentieke dijkboerderij naast hen, op nummer 75. Buurvrouw Marianne van de Broek (66) woont er, samen met echtgenoot Henk. Hun vier kinderen zijn inmiddels uitgevlogen.

Willeke wijst naar de ligusterhaag, die de percelen van de nummers 73 en 75 scheidt. Er zit een opening in, precies breed genoeg om van de ene naar de andere tuin te lopen. Het poortje in de heg is even praktisch als symbolisch.

REANIMATIE

Marianne verwondert zich er na zeven jaar nog vaak genoeg over. „Ik ben soms nog verbaasd dat ik zo’n lieve buurvrouw kreeg.” Ze weet dat het ook anders kan zijn. Marianne woont sinds haar trouwen, 45 jaar geleden, op nummer 75. Met Henk betrok ze zijn ouderlijk huis. Het contact met haar voormalige buren verliep stroef. „Dan kun je het toch bijna niet geloven als je na 38 jaar buren krijgt met wie het zo goed klikt? Dat vind ik heel bijzonder.”

In oktober 2012 komt nummer 73 in de verkoop. Na amper een week is het al verkocht. Wie hun nieuwe buren worden, weet Marianne dan nog niet. Ze houdt het buurhuis goed in de smiezen om erachter te komen. Ze heeft één wens: „Als het maar geen geitenwollensokkenfiguren zijn.” Als de verhuiswagen arriveert, doet ze een opmerkelijke ontdekking. Ze herkent de nieuwe bewoners vanuit de kerk, de hersteld hervormde gemeente van Ouderkerk aan den IJssel. Het zijn ook niet zomaar gemeenteleden; Emile, de man van Willeke, stond vorig jaar op het punt om Henk te reanimeren, ín de kerk.

Op het moment dat Willeke haar nieuwe buren ziet, herinnert ze zich direct het hachelijke moment. „Wij zaten begin najaar 2011 net in de hersteld hervormde gemeente van Ouderkerk. Tijdens een kerkdienst werd Henk niet lekker. Hij wilde naar buiten lopen, maar viel nog voor de uitgang flauw. Emile vloog erheen om te helpen en dacht in eerste instantie dat hij Henk moest reanimeren.” Marianne stoot haar aan. „Weet je wat Emile tegen mij zei? „Gaat u maar even weg, want dit is niet zo’n fijn gezicht. Maar denk maar niet dat ik me, ook niet door een arts, laat wegsturen bij mijn eigen man. Gelukkig liep het allemaal goed af.”

BOERENLUNCH

Het maakt de kennismaking extra bijzonder voor beide echtparen. Ook geeft Marianne gelijk haar gastvrije visitekaartje af door haar kersverse buren op de verhuisdag op een uitgebreide boerenlunch te trakteren. „Het was een heerlijk, warm welkom”, glimlacht Willeke. „Ik vind het gewoon om zoiets te doen”, wuift Marianne de waardering weg. „Het was bijzonder, ik voelde me vereerd”, pareert Willeke haar bescheiden buurvrouw.

Het poortje in de heg wordt niet direct dagelijks gebruikt. Willeke en Marianne wisselen in de begintijd voornamelijk beleefdheidspraatjes uit als ze elkaar treffen. „Wij zijn in een aantal jaren vaak verhuisd en waren in eerste instantie best op onszelf”, legt Willeke uit. „Langzamerhand kreeg ik meer contact met Marianne, ook omdat we op elkaars verjaardagen kwamen.”

De buurvrouwen zitten overigens zelden bij elkaar met koffie op de bank. Daarvoor zijn ze beiden te druk, stelt Marianne. „Willeke is druk met haar kinderen en ik pas geregeld op mijn kleinkinderen en ben volop bezig met creatieve workshops in mijn knutselboerderij ”Te hooi en te gras”. We lopen de deur plat niet bij elkaar om samen op de bank te hangen en koffie te leuten. Als we elkaar spreken, is daar eigenlijk altijd wel een reden voor.” Willeke knikt. „Beter toch? Het lijkt me ook niet gezond als je constant bij elkaar loopt.”

KAPOTTE RITS

Na zeven jaar kennen Willeke en Marianne elkaar door en door. Ze zitten nooit om gespreksstof verlegen. Of de dagelijkse gesprekken nou over de heg gevoerd worden of via app, de twee praten overal over. Ook voorzien ze elkaar van tips en adviezen en bieden ze een helpende hand. „Als ik een nieuw recept uitprobeer, moet Marianne toch echt even proeven. En zij is heel handig en creatief, dus zelfs met een kapotte rits kan ik bij haar terecht.”

De buurvrouwen leven met elkaar mee in blijde en verdrietige tijden. Dat ze beiden christen zijn en kerkelijk meeleven, versterkt hun band, vinden ze. „Je voelt elkaar aan als het over wezenlijke zaken gaat”, ervaart Marianne.

Ook Willekes zoon en dochter kunnen het goed vinden met buurvrouw Marianne. „Het is hier aan de dijk best stil”, vindt Willeke. „Als Emile en ik weleens samen weg moesten, vroeg ik Marianne of de kinderen haar mochten appen als er iets was. Nu is Marianne zo vertrouwd voor Lara dat zij ook geregeld samen appen.” Ze schiet ineens in de lach. „Weet je nog van dat fotoboek, Marianne? Emile en ik waren vorig jaar 25 jaar getrouwd en kregen een fotoboek van Tom en Lara. Zij hadden alleen contant geld, dus ze konden het boek niet online betalen.

Het cadeau moest voor ons een verrassing blijven. Lara vroeg toen aan Marianne of zij het wilde betalen, dan kreeg zij het contant terug van haar en Tom. Dat ze dat durfde te vragen, betekent dat ze Marianne echt vertrouwt.” Haar buurvrouw glimlacht. „Ik vind dat alleen maar mooi. Toen onze kinderen uit huis gingen, miste ik ze enorm. Daarom is het extra leuk om Lara en Tom vaak te zien.”

RESPECT

De buurvrouwen hebben nog nooit onenigheid gehad. Wat het recept is voor hun fijne burenband?

„Duidelijk zijn”, poneert Marianne direct. „Ik vroeg pas aan Willeke of ze onze hond Max wilde uitlaten. Als ze niet kon, had ze het gezegd, dat weet ik zeker.” Willeke knikt instemmend. „We hebben gelukkig nog nooit misverstanden gehad, omdat we allebei weten wat we aan elkaar hebben én we kunnen in principe alles van elkaar hebben. Als Marianne iets niet wil of niet kan, zegt ze dat eerlijk. Ik heb dat eigenlijk ook een beetje van haar geleerd, omdat ik eerst wat meer van de omwegen was. Nu weet ik hoe prettig het is om duidelijk te communiceren. „Je krijgt geen koffie hoor”, zegt Marianne als ze geen tijd heeft. Heerlijk toch?”

Ook respect is een sleutelwoord. „Als wij veel gasten krijgen, hebben we eigenlijk te weinig parkeerruimte. Marianne vindt het altijd prima als wij bijvoorbeeld tijdens een verjaardag auto’s parkeren op het terrein van haar en Henk. In dat geval vraag ik altijd eerst om toestemming aan Marianne. Dat vind ik belangrijk en ook correct, omdat het om respect richting elkaar gaat en je zulke dingen niet als vanzelfsprekend moet beschouwen.”

INRINGER

Het contact tussen Emile en Henk is goed, maar zij zien elkaar nauwelijks vanwege lange werkdagen. „In de zomer staat de deur van Marianne meestal een eindje open. Als ik dat zie, weet ik dat ze thuis is. Dat vind ik dan een fijn idee.”

De buurvrouwen wachten zich ervoor om elkaar onnodig in de gaten te houden, maar dat er een bepaalde sociale controle is, ervaren ze beiden als prettig. Zo zag Marianne eens een indringer in de tuin van de buren. „Hij morrelde aan het slot van een hek. Ik dacht direct: Hier klopt iets niet. Ik appte Willeke: verwacht jij iemand? Op zo’n moment moet je je verantwoordelijkheid nemen.”

„Dat je op deze manier met elkaar meeleeft, geeft een veilig gevoel”, beaamt Willeke.

KAMPEREN

Als het even kan, blijven Willeke en Marianne in de toekomst graag elkaars beste buren. Een andere buurvrouw dan Willeke kan Marianne zich niet voorstellen. Andersom geldt hetzelfde. Op termijn zal dat echter toch een keer realiteit worden. „Mijn man is nu 73 jaar, dus op den duur zullen we toch iets kleiner gaan wonen”, mijmert Marianne. „We zullen iets moeten gaan verkopen, maar over het hoe en wat zijn we nog niet uit. Het liefst blijven we op deze plek wonen in een kleiner huis.” Willeke kijkt haar nadenkend aan. „Ik moet er niet aan denken dat jullie weg zouden gaan. Dat zou écht wennen zijn.”

Ze lacht als er een herinnering bovenkomt. Die dateert van afgelopen zomer. „Lara wilde in de vakantie met een vriendin een nachtje in de tent in onze tuin kamperen. Ze vertelden later dat ze om elf uur ’s avonds een belletje hoorden rammelen en een lichtje zagen. Ze hadden geen idee wie het kon zijn. Wat bleek? Stond Marianne voor hun tent met een bord warme hapjes en sausjes. Dát is dus mijn buurvrouw.”

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 30 oktober 2019

Terdege | 156 Pagina's

”We weten wat we aan elkaar hebben”

Bekijk de hele uitgave van woensdag 30 oktober 2019

Terdege | 156 Pagina's