Brugwachter

Een plaatje zegt soms meer dan duizend woorden. Zo betekende de op 8 juni 1972 genomen foto van het ”Napalmmeisje” (Phan Thi Kim Phúc) meer dan menig krantenartikel in het groeiende verzet tegen de oorlog in Vietnam. Nu laten dominees tijdens de preek geen foto’s zien, maar ze gebruiken wel graag een voorbeeld. Levend in de tijd van advent moet ik denken aan het voorbeeld van de brugwachter en zijn zoon. Het waargebeurde verhaal speelt zich af in de dertiger jaren. Een jonge vader is ergens in de Verenigde Staten werkzaam als brugwachter. Hij moet de brug openen en sluiten in verband met schepen die de rivier bevaren. Op een dag neemt hij zijn (enige) zoon Gray, die dan 8 jaar is, mee. Tijdens de lunchpauze zoeken ze samen een plekje bij de rivier op. Maar dan hoort de brugwachter een trein aankomen. De brug staat nog open... Hij maant zijn zoon te blijven waar hij is en rent zo snel mogelijk naar het brugwachtershuisje. Juist als de brugwachter de knop wil bedienen om de raderen van de brug in werking te stellen, hoort hij Gray gillen. De jongen was hem achterna gekomen en van de smalle loopplank naar het brughuisje gevallen. De jongen is boven op het grote stalen kamrad gevallen, waarvan de raderen weer in een ander rad grijpen. De brugwachter ziet hoe zijn lieve jongen steeds dichter bij de in elkaar grijpende tanden van de raderen komt. Wat moet hij doen? Als hij de knop ingedrukt zal houden, zal de jongen een vreselijke dood sterven. Maar als hij het niet doet, zal de aanstormende trein met zo’n 400 passagiers in de rivier storten. Een onmogelijke keus. Zijn vaderhart wil de knop loslaten. Zijn brugwachtershart zegt het tegenovergestelde. De brugwachter neemt een beslissing. Als brugwachter moet hij zijn taak uitvoeren. Zelfs in deze omstandigheden. Wat een vreselijk moment als hij zijn zoon hoort schreeuwen... Dan snelt de trein voorbij. Het verhaal houdt ons voor wat er door de brugwachter heengaat als hij de mensen in de trein ziet zitten. Zij beseffen niet wat er zojuist is gebeurd. Hij ziet de mensen ontspannen zitten. De een leest z’n krantje, de ander ligt te slapen, een volgende kijkt wat verveeld naar buiten. En dan ziet hij een jongen, die lijkt op... Gray! De brugwachter wil het wel uitschreeuwen: „Beseffen jullie wat het mij gekost heeft om jullie leven te sparen?” En dan de toepassing. Wie denkt nu niet aan Joh. 3:16. „Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een iegelijk die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe.” Beseft u wat het geweest is voor de Vader als Hij Zijn Zoon het hoort uitroepen: „Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” Of bent u (nog steeds) als die mensen in de trein? U eet wat, u kijkt wat naar buiten, u slaapt wat, u leest uw krantje...?

Dordrecht,

Ds. W.A. Zondag

Wat een vreselijk moment als hij zijn zoon hoort schreeuwen...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen