Met z'n tienen naar Spanje

De garderobe in de hal van de familie Jelies is een regelrechte blikvanger. Aan een meterslange stalen rail hangen tientallen jassen in allerlei kleuren en maten aan knaapjes. Op even brede schoenenplanken staan eveneens tientallen paren schoenen geparkeerd, van klein tot groot, van zomerse instappers tot warm gevoerde snowboots. Het royale systeem werkt perfect, vindt moeder Janneke (36). „Hoe meer jassen erbij kwamen, hoe onhandiger het werd om ze over elkaar heen te hangen. Nu heeft iedereen overzicht.”

De meisjesjassen en -schoenen hebben de overhand: het Tollebeekse gezin telt naast vader en moeder zeven dochters en één zoon. Met vier zussen boven en drie onder zich, zit de 6-jarige Harrie er warmpjes bij. Samen met zijn oudste zus Jennie (13) zit hij aan de ovale eettafel in de knusse woonkeuken. De griep heerst en heeft ook Harrie en Jennie in zijn greep.

Jennie mist haar voetbaltraining van die avond. Drie keer in de week staat ze op het voetbalveld in Tollebeek. Op de jongste twee na zitten alle kinderen op voetbal. Een bewuste actie, volgens vader Johan (42). „Onze kinderen gaan naar de reformatorische Eben-Haëzerschool in Emmeloord en hebben daar hun contacten. Om ook de kinderen in de buurt te leren kennen, hebben we gekozen om ze op een sport te doen. Dat werd voetbal, want er is weinig anders in het dorp.”

OPPASSEN

Janneke haalt een huilende Williene uit bed. „Die wordt ook ziek”, stelt ze bezorgd vast. Bij zus Jennie op schoot drogen de waterlanders van de 1-jarige snel op. Hun acht kinderen houden Johan en Janneke ook een groot deel van de avonden bezig. Jennie gaat als oudste doordeweeks als laatste van de kinderen naar bed, rond halftien. Ze geniet van het moment samen met haar ouders. „Als het overdag druk is, denk ik aan ’s avonds”, grinnikt Jennie. „Dan is het weer mijn beurt.”

Jennie knuffelt haar jongste zusje. „Ik vind het wel chill dat we met veel zijn”, vindt ze. Het lijkt mij saai als je maar met z’n tweeën zou zijn.” Een ander voordeel vindt Jennie dat er altijd iemand is. „Op de basisschool had ik niet zo veel vriendinnen. Ik vond het daarom fijn om met m’n zusjes om te gaan en met hen dingen te doen. Heel soms gaan mijn vader en moeder ’s avonds samen weg, dan mag ik oppassen. En als er iets is met de anderen, kalmeer ik hen.”

Haar ouders herkennen de zorgzaamheid van hun oudste dochter. „Jennie voelt zich heel verantwoordelijk voor de anderen”, knikt Johan. „Daar letten we goed op, ze mag helpen, maar ze is ook kind. Het moet niet zo zijn dat ze als oudste altijd beschikbaar moet zijn voor de anderen.”

URK

Albertine (9) stapt de woonkeuken in. Met rode wangen deelt ze de resultaten van haar voetbaltraining mee. Janneke zet voor haar vierde dochter een bord met boterhammen op de keukentafel en reageert intussen in rap en onvervalst Urkers op Albertines betoog. Ze mogen dan al veertien jaar in Tollebeek wonen, als geboren Urkse verloochent Janneke haar afkomst niet. Ook de kinderen spreken een aardig woordje Urker dialect.

Als Jantine (10) en Aida (12) niet veel later thuiskomen, is het achttal compleet. Janneke regisseert de avondroutine. „Johan, wil jij de kleintjes op bed leggen?” Harrie sputtert wat. „We kijken morgen hoe jij je voelt. Als het niet opknapt, blijf je nog thuis”, stelt Janneke hem gerust. Tevreden loopt Harrie met z’n vader mee. Carolien (4) en Janna (2) krijgen na een „genacht” een dikke knuffel van hun moeder en rennen ook de trap op.

Na een intensieve training hebben de voetbalzussen nog trek. Croissants, een plak cake en een banaan; ze doen zich te goed aan wat er voorhanden is. Aida geniet zichtbaar van de levendigheid. „Ik vind het heel leuk dat we zeven meisjes en één jongen hebben”, bekent ze. „Toen Williene vorig jaar geboren werd, wisten we vooraf niet of het een jongen of meisje zou zijn. Zeven meisjes vind ik echt bijzonder.”

Als tweede in de rij trekt Aida regelmatig op met Jennie. Maar ook met de iets jongere Jantine klikt het goed. „Ik vind het vooral heel gezellig dat we met veel zijn”, lacht Aida. „Soms denk ik: het mag wel iets zachter, dan zijn Janna en Williene bijvoorbeeld druk. En de kleintjes willen altijd graag met me stoeien. Je hebt altijd wel iemand met wie je kunt spelen.”

TABLET

Onenigheid komt in de beste families voor en dus ook in huize Jelies. „Dat is ook normaal”, vindt Johan. „Toch zijn wij heel blij dat ze onderling goed met elkaar overweg kunnen.” Johan en Janneke proberen zo veel mogelijk samen als gezin te doen. En dat heeft een goede invloed op de sfeer onderling, volgens Johan. „We wandelen heel veel, bijvoorbeeld op zondagmiddag. Soms wordt er dan onenigheid uitgepraat. En we ontmoeten andere wandelaars met wie we soms zomaar ineens gesprekken over het geloof hebben.” Janneke grimast. „Jij spreekt iedereen aan.” Johan lacht. „Da’s waar. Ik praat zelfs nog tegen een lantaarnpaal.”

Johan is ook van de creatieve invallen. „De jongsten fop ik bijvoorbeeld door als ze het niet zien 20 eurocent vooruit te gooien op het bospad; als zij de muntjes vinden, zijn ze helemaal blij en verrast.” Ontsteld staart Aida haar vader aan. „Echt waar? Ik dacht dat ik een geluksvogel was als ik geld vond.” Johan buldert van het lachen.

Veel buiten zijn voorkomt volgens vader en moeder Jelies onder andere dat hun kinderen te veel op hun tablets zijn gericht. Johan grinnikt. „Wij waren ervan overtuigd dat onze kinderen pas op hun 16e een tablet of mobiele telefoon zouden krijgen, maar daar moesten we van terugkomen. Jennie moet een behoorlijk eind naar school fietsen en het is hier best afgelegen, dus zij kreeg een telefoon toen ze naar de middelbare school ging.”

LOSLATEN

Aida wandelt een rondje met de grieperige Williene. Janneke vangt een huilende Carolien op die voor de tweede keer naar beneden komt. „Ik zie dat je heel moe bent, ga maar lekker slapen”, troost Janneke haar.

Johan en Janneke genieten heel bewust van het heden. Over de toekomst wil met name Janneke liever nog niet nadenken. „Ik ben wat minder goed in loslaten dan Johan”, erkent ze. Die knikt „Ik heb er vertrouwen in dat ze uiteindelijk hun eigen weg vinden. Ik hoop dat ze de juiste keuzes maken.” Ondeugend kijkt hij zijn oudste dochter aan. „Met wat voor man mag jij thuiskomen, Jennie?” Die giechelt. „Een rijke.” Johan knikt. „En wat doet-ie voor de kost?” „Hij is boer”, somt ze op. „Juist. Dan kan je vader z’n karretje bij hem kwijt. En wat moet-ie zeker zijn?” „Gelovig”, sluit Jennie het vragenvuur af. Johan knikt lachend. Voor vader en moeder Jelies is geloofsopvoeding van essentieel belang. Het gezin is aangesloten bij de christelijke gereformeerde kerk De Schuilplaats in Urk. „Meestal gaan er drie ’s morgens mee en drie ’s middags. Als ze niet meegaan, weten ze dat we thuis meeluisteren met de preek”, legt Janneke uit. „Wij kunnen niet anders dan het voorleven en hopen en bidden dat ze de Heere God Zelf nodig krijgen en ook de voeding van het geloof.”

Als gezinsleden zingen ze veel en bespreken ze wat ze met elkaar uit de Bijbel lezen. Johan probeert zo veel mogelijk uit te leggen in voor de kinderen begrijpelijke taal. „Ik kan niet wachten op kritische vragen, die ongetwijfeld zullen komen. Dan kun je hen voor je gevoel echt helpen.”

STEENTJES

Een bijzondere herinnering die ze als gezin koesteren, is de zomervakantie van 2018. In hun busje van zeventien jaar oud reden Johan en Janneke hun gezin naar het Spaanse Valencia. Daar vierden ze twee weken vakantie in een villa. „De hechtheid was onbeschrijflijk”, vindt Johan. „We waren alleen met ons gezin en de enige telefoon die mee was, gebruikten we alleen voor de route. Ik krijg een heel warm gevoel als ik terugdenk aan die tijd.” De reacties op het kindertal bleven niet uit. „Vaak werden de kinderen snel geteld”, grinnikt Janneke. „En dan kregen wij de vraag of ze echt allemaal van één moeder waren. Maar dat maken we ook in Nederland mee.”

Johan en Janneke hopen in de toekomst meer van dergelijke herinneringen te verzamelen. Hoe ze de toekomst voor zich zien? Janneke kijkt nadenkend. „Voor een groot gezin zijn we heel hecht, en dat proberen we zo lang mogelijk vast te houden. Hoe meer kinderen we kregen, hoe meer ik me realiseerde dat je ook meer zorgen krijgt. Maar we weten dat ons leven in Gods hand ligt en ook de toekomst is door Hem bepaald.”

Johan knikt. Dan lacht hij breed. „Het mooiste zou wel zijn als ze allemaal in Tollebeek zouden blijven wonen. Ik hoop dat ik later vanaf ons dak met acht steentjes alle huizen van m’n kinderen kan raken. Ik zie al voor me dat ik op m’n oude dag hun tuintjes schoffel en een deurklink repareer. Heerlijk lijkt me dat.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen