Lieve ma,

AAN MIJN VIER STOERE JONGENS,

Terwijl ik deze brief zit te schrijven, voel ik me een dankbare moeder. Dankbaar omdat ik jullie alle vier als een groot geschenk uit Gods hand heb mogen ontvangen.

Daarnaast ben ik ook trots. Om de manier waarop jullie altijd voor mij en anderen klaarstaan, voor alles wat jullie met de handen maken, voor jullie gezellige verhalen en zo veel meer.

Harry, toen jij twee jaar geleden je huis kocht was het oud en had veel achterstallig onderhoud. Voor jou was het een uitdaging om van dit oude huis iets moois te maken. Je begon vol goede moed, geholpen door je broers en je vrienden. Je overzag het allemaal.

Je maakte een nieuwe vloer, trok een deel van de bovenverdieping erbij, er kwam een nieuwe badkamer in en een toilet, er kwam een nieuwe trap Je draaide er je hand niet voor om. Nu is het bijna klaar en wat is het al mooi geworden! Wat een prachtig talent heb je gekregen.

Dirk-Jan, met jouw diploma’s tot zelfstandig kok kun je heerlijke diners op tafel zetten. Met verjaardagen en feestdagen zorg jij met jouw talent voor een zevengangenmenu dat voor een luxe restaurant niet onder doet. Zo mooi als jij het opdient en zo heerlijk als het smaakt!

Als ik moe ben, zeg je: “Blijf maar zitten, ma. Ik ga de boodschappen doen en zal vanavond koken. Heb je het lekker makkelijk.”

Zo fijn dat ik zomaar aan tafel kan schuiven en mag genieten van je kookkunst. Je neemt me op die manier vaak iets uit handen. Als moeder voel ik me bevoorrecht. Je bent een topper!

Reinier, van een simpele plank weet jij al een mooi kunstwerk te maken. Wat je ogen zien, doen je handen. Je hebt voor ons een prachtige gangkast gemaakt met daarin een kapstok. Je draait je hand er niet voor om, om vanachter je draaibank prachtig lijstwerk voor langs de kast te maken. Op onze bovenverdieping heb je laminaat gelegd. Dat heb je heel mooi gedaan!

Jij weet van doorwerken en je laat je geen moment van je werk afhouden. Je geniet van je werk en je hebt altijd een vrolijk, opgewekt karakter. Met je droge humor maak je mij vaak aan het lachen. Wat ben ik blij met jou!

Lennard, net als je broers ben jij ook van het praktische werk. Ik vind het heel leuk dat jij het zo goed naar je zin hebt in de garage als leerling-automonteur.

Als er iets defect is in onze auto, maak jij altijd tijd om er naar te kijken. Je hebt het probleem dan ook al snel gevonden en hebt het gelijk gerepareerd. Ook voor een beurt kunnen we bij jou terecht.

Zo supermakkelijk! Ik vind het heel mooi om te zien hoe jij voor me klaarstaat als ik dat aan je vraag. Soms neem je me ongevraagd iets uit handen. Heerlijk is dat! Je bent een kanjer!

Mijn grootste verlangen is dat jullie kinderen van de Heere mogen zijn. In de opvoeding heb ik, en met alle gebrek, samen met pa geprobeerd jullie de Bijbelse waarden, de ernst van de bekering en de liefde tot de Heere mee te geven.

Dat Hij Zijn zegen hierover zal geven, is mijn grootste wens. Ik hou van jullie.

VEEL LIEFS VAN ”MOEPS”

MY FIRST LETTER

Lieve ma,

Volgens mij is dit de eerste keer dat ik u een brief schrijf – nota bene in Terdege! U zult dit epistel waarschijnlijk hoofdschuddend lezen. En in ons gebruikelijke telefoontje op zaterdagavond vraagt u me onget wijfeld of dat nou echt moest? Nee, zeg ik dan, dit moest niet, maar ik vond het mooi om u op deze manier te kunnen bedanken. Bovendien, wie weet, vinden jonge ouders inspiratie in uw opvoedingsaanpak van vijftig, zestig jaar geleden. Dat antwoord lever t dan nog meer hoofdschudden op, vermoed ik. Maar hopelijk herkent u zich toch een beetje in mijn verhaal.

Pas als volwassene realiseerde ik mij dat u nog maar 25 was toen ik als vierde kind geboren werd. Daarna kreeg u er nog zeven. Wat moet u sterk geweest zijn om ons grote gezin te kunnen runnen, besefte ik toen. Maar verzorgen zit u in de genen. Zodra zo’n kleintje actief werd, zorgde u bijvoorbeeld dat die door kleurig speelgoed of zoiets ‘wat te doen’ had. Nu u overgrootmoeder bent, hanteert u dat principe nog steeds voor uw achterkleinkinderen, viel me onlangs op.

Elke avond bracht u ons naar bed, deed met ons het avondgebedje en stopte ons nog eens stevig in. U leerde ons om ’s morgens op onze knietjes de Heere te danken voor Zijn bewaring in de voorbije nacht en te bidden om een nieuw hartje. Tegenwoordig zullen ouders dat misschien anders vormgeven, maar wat waren dat waardevolle momenten. Een collega zei eens: „De leer der vaderen wordt overgedragen door de moeders.” Ik moest daarbij gelijk aan u denken.

Van voorlezen kwam niet zo veel, maar u stimuleerde wel dat we zelf gingen lezen. Ik herinner me ook hoe u sfeer en gezelligheid creëerde door op zondag te zorgen voor wat lekkers en op tweede feestdagen voor nieuwe kleurboeken, of sigarenbandjes om in te plakken.

Toen we groter werden en soldaatje gingen spelen, verzette u zich met hand en tand tegen de aanschaf van allerlei namaakschietgerei. Dat maakten we dan maar zelf, maar uw boodschap is blijven hangen: vechten kán noodzakelijk zijn, maar is geen spel. Nog weer later stimuleerde u het doorleren, al was u daar in voorzichtig: Grijp vooral niet te hoog.

Uw hart lag niet bij de boerderij. U bent er geboren en wij groeiden er op. Als u in uw jeugd echter de mogelijkheden had gehad die onze jongeren nu hebben, had u vast en zeker gekozen voor de zorg. Met uw grote hart voor zieken en kwetsbaren was u hoofdzuster van een ziekenhuisafdeling geworden, of arts. Herstelde patiënten zouden met heimwee aan u teruggedacht hebben.

Trots is u vreemd. Wat u voor anderen betekent en hebt betekend, wuift u gewoonlijk weg. U zult zich ook nooit laten voorstaan op wat een van uw (klein)kinderen kan, doet of heeft bereikt. Dat is immers allemaal geen verdienste, maar genade. Daarom houden we des te meer van u.

Twee kinderen en een kleinkind hebt u door ongelukken verloren en vader is alweer ruim achttien jaar geleden overleden. Voor ons is nauwelijks te bevatten hoe diep uw verdriet daarover is. Om dat te kunnen dragen, hopen en bidden we dat u steeds weer kracht en troost mag ontvangen van Hem op Wie u ons als kleine kinderen al hebt gewezen.

Hartelijke knuffel,

Roelof

Lieve moeder,

Sommigen dingen die ik u schrijf, heb ik nog nooit tegen u gezegd en toch wist u ze al. Geheimen houden het nooit lang uit tussen ons. Zoals u, soms met woorden maar vaak met uw ogen, zegt: “Ik heb je onder mijn hart gehad, jongen.” Vanaf het moment dat ik leerde praten, hebben we tot en met vandaag doorgaans aan een blik genoeg. Voor nu is dat ook weleens ongemakkelijk, moet ik zeggen. Ik wil u niet belasten met extra zorg als mijn hart soms bedrukt is, maar verbergen is moeilijk mogelijk. Uw eigen grote hart zit echter al zo vol. Dat ik daar altijd en nog steeds in pas, maakt me klein, en al zei ik dat nog nooit, u weet wel: ik heb dat nodig.

Inmiddels ben ik dan, zoals dat heet, een grote jongen geworden. Het is ruim 38 jaar geleden dat u mij een aantal maanden onder uw hart droeg.

Ik ervaar het als een grote zegen dat u mij sinds die tijd ook in uw hart draagt, want zo’n grote jongen ben ik nu ook weer niet dat ik zonder mijn moeder kan. Ik wil u bedanken voor uw onopgesmukte zorg, onvoorwaardelijke liefde en onophoudelijke gebed die mij in de opvoeding hebben verdragen, gedragen en gevormd. Als u twijfelt of dit niet te veel is gezegd, vraagt u het maar even na bij pa, die zal u dezelfde woorden kunnen toevoegen aangaande jullie huwelijk.

We weten beiden dat mijn eerste dagen buiten de geborgenheid van uw moederschoot een regelrecht wonder waren. U weet wel: “Ik leef en gij zult leven!” Dat wonderlijke begin heeft mij ook in het dragen van het ambt vaak bemoedigd en des te meer aan u verbonden. Een kind van zo veel gebeden... Het is niet dankzij u en pa en al helemaal niet dankzij mij dat ik de HEERE persoonlijk leerde kennen, laat staan dat ik Zijn dienaar werd. Door Zijn genade werd en wordt(!) u daar wel bij gebruikt.

De wijze waarop u, van mijn jeugd af aan door de aanvechtingen heen, zich gedragen wist door Gods trouw en genade, heeft bij mij een diepe indruk nagelaten van het geestelijke leven met de HEERE. Nog steeds zijn uw ongekunstelde vertrouwen en heilige naïviteit in het volgen van Gods weg een voorbeeld voor mij. Zijn genade is echt genoeg, hoe zwaar dat soms ook wordt bestreden.

Ma, wat zijn we onverdiend begunstigd. Dankzij Gods zorg kreeg ik in u een moeder uit duizenden en zoals u is er maar één. Daarnaast kreeg ik in mijn leven nog twee vaders, u welbekend. Een kleine die op de Grote lijkt en de Grote Die mij met jullie en mijn broer en broeder Arnold om Zijns Zoons wil tot Zijn kinderen en erfgenamen aannam.

Uw liefhebbende zoon,

Floris

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen