Hoofdpijn

Was vroeger alles beter? Het is maar net wie je het vraagt. Op een kletsnatte maandagmiddag formuleerde ik een dei nitief antwoord op deze levensvraag.

Vroeger, toen ik nog klein was, was het leven simpeler. Ik hoefde geen hypotheek te betalen, geen gasrekeningen te vergelijken, geen eten te koken en niet hele dagen te werken. Ook maakte ik me geen zorgen over klimaatverandering, de terreur van grootmacht China of het politieke klimaat in Nederland. Als ik ’s ochtends beneden kwam, stond de tafel gedekt. Ik hoefde enkel te kiezen tussen een boterham met worst of met pindakaas. En als ik vergat m’n lunch klaar te maken, herinnerde moeders me daar vriendelijk aan. Op school wachtte ik af wat de leraar in zijn wijsheid had besloten vandaag aan kennis met me te delen. Soms was het boeiend. Andere keren maakte ik tekeningen. Van tanks of een hond die ook voor paard had kunnen doorgaan.

Dan ging de bel die aankondigde dat de schooldag voorbij was. Een vriend opperde nog even te voetballen op het plein of thuis soldatje te spelen. Dat deden we dan totdat de tafel was gedekt. Daarna volgde het enige ‘leed’ van een doorsneedag; het inruimen van de vaatwasser. Eigenlijk een werkje voor grote mensen, vond ik.

Toch weet ik, het leven lijkt achteraf vaak mooier. Net als het vakantie album dat je met genoegen doorkijkt. Je vergeet dat je voor dat ene kiekje drie uur had moeten rijden, dat het broeierig warm was of dat je elke vakantiedag werd lekgestoken door Duitse dazen. Vrolijk lachende mensen en schitterende landschappen, die belanden in het album. Droeve herinneringen vervagen.

Maar soms, zoals op die kletsnatte maandag, word je ineens bepaald bij de taaie momenten uit je jeugd. Het was die middag bitterkoud. Het waaide en regende. En ik was op de i ets. Met knallende hoofdpijn belandde ik thuis op de bank. Dertig minuten lang uitgeschakeld. Een klassiek moment uit de middelbareschooltijd. Door weer en wind naar school. En zo vaak een bevroren voorhoofd.

Dan is mijn leven nu toch beter. Ja, mijn auto moet ieder jaar voor de apk. Ja, ik moet een verzekering betalen. Ja, ik moet het wagentje schoonhouden en telkens opnieuw voltanken. Maar ’t weegt allemaal op tegen een kille schedel. Nooit meer i etsen. Nooit meer. Volwassen zijn is o zo i jn.

ARIEN VAN GINKEL

JOURNALIST BIJ HET REFORMATORISCH DAGBLAD

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen