Dwingen

„Maar dominee, dat is toch de Heere dwingen? En dát mag toch niet?” Zo reageerde een vrouw van ver in de tachtig tijdens een gesprek over zalig worden. Ja, ze erkende het wel. Steeds meer mensen om haar heen vielen weg. Verlies op verlies. En ze wist maar al te goed: mijn stervensuur komt ook steeds dichterbij. De dood wenkt ieder uur. Ach, de vrouw zag geen uitweg. Zalig worden leek voor haar een onmogelijke zaak. „De Heere kán genade geven, maar Hij hóéft het niet te doen.” Dát is waar. Bij een mens vandaan is het onmogelijk. Maar bij God vandaan zijn alle dingen mogelijk (Matth. 19:26). Ik stelde een wedervraag. Wil de Heere dat een zondaar alléén erkent dat Hij vrijmachtig is? Nee toch? Ik lees wel wat anders in Gods Woord. Luther zou zeggen: Daar lees ik van arme bedelaars. Rechteloze mensen die desondanks met verwachting hun hand ophouden. Ik wees de ”vrouw in nood” op de geschiedenis van de Emmaüsgangers. Lukas verhaalt over hen: „En zij dwongen Hem, zeggende: Blijf met ons; want het is bij den avond en de dag is gedaald. En Hij ging in, om met hen te blijven” (Luk. 24: 29). Hun dwingen was een ”heilig dwingen”. Jezus deed immers alsof Hij verder wilde gaan. Hij beproefde hen. Nadat hun harten brandend van verlangen waren geworden, wilde Hij dat zij bij Hem zouden aandringen om méér onderwijs. Dat zij Hem niet zouden loslaten voordat Hij hun ogen zou hebben geopend. Wat een les!

De Heere heilig dwingen in de weg van het gebed. Ik herinner mij uit mijn jeugd een oude dominee die op de kansel het voorbeeld gebruikte van rondtrekkende verkopers die zich niet zomaar lieten wegsturen. Als de vrouw des huizes de deur weer wilde dichtdoen met de mededeling ”nee hoor, ik heb niets nodig”, zette de verkoper zijn klomp tussen de deur. Indringend sprak hij: „Mevrouw, ik heb iets te koop wat u echt nodig hebt, dit moet u zien.” Heeft u dat al eens gedaan? Tegen de Heere gezegd: „Ik laat U niet gaan, tenzij Gij mij zegent”? Ja maar, ook voor zo’n hardnekkige zondaar als ik ben? Luister eens naar onze vaderen: „Doch zovelen als er door het Evangelie geroepen worden, die worden ernstiglijk geroepen. Want God betoont ernstiglijk en waarachtiglijk in Zijn Woord wat Hem aangenaam is, namelijk dat de geroepenen tot Hem komen. Hij belooft ook met ernst allen, die tot Hem komen, en geloven, de rust der zielen en het eeuwige leven” (DL 3-4, par. 8). Meent de Heere het of meent Hij het niet? Gods kinderen zullen beamen: Hij doet wat Hij zegt. Matthew Henry schrijft in zijn zo pastorale commentaar: „Zij die het genot en het nut hebben ervaren van gemeenschap met Christus, kunnen niet anders dan begerig zijn om nog meer van Zijn bijzijn te genieten en Hem smeken niet slechts om de ganse dag met hen te wandelen, maar om ’s nachts bij hen te blijven.”

Dordrecht.

Ds. W.A. Zondag

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen