Jouw Vragen

Ds. P.C. Hoek, Sommelsdijk

Een paar regels die een zorg weergeven die ik vanuit het pastoraat zeker herken. Ik kan me de verlegenheid die eruit spreekt goed voorstellen; tegelijk wordt er ook een stil verdriet in voelbaar.

Het klinkt daarom misschien merkwaardig, maar toch ben ik ook weer blij met deze vraag. Er klinkt het verlangen in door om te spreken over en samen te zoeken naar de dingen van het Koninkrijk Gods. En als je dat merkt, maakt het je dankbaar. Natuurlijk kun je op die vraag heel zwart-wit antwoord geven en denken: „Als iemand nauwelijks over de geestelijke dingen spreekt, leven die dan wel in zijn of haar hart?” En inderdaad: leven uit God kán niet verborgen blijven. Het geloof spreekt zich uit! De Bijbel heeft het over „de vrucht der lippen die Zijn Naam belijden.”

Toch wil ik enkele opmerkingen vooraf maken. Al was het maar omdat thuissituaties heel verschillend kunnen zijn én omdat ik natuurlijk niet weet hoe ouders op hun beurt tegen dit ‘moeizame’ gesprek aankijken. Zo heb ik de jaren door wel gemerkt dat ouderen van huis uit vaak veel minder geleerd hebben om te spreken over wat hen raakt en roert. Het komt voor dat in hun eigen ouderlijk huis de teneur was: „Over zulke dingen praat je niet”, of „Je weet niet waar je het over hebt.” Zodoende heeft zich een soort geestelijke sprakeloosheid afgetekend in hun leven. Ik kan je zeggen dat er nogal wat ouderen zijn die daar zelf tot op deze dag de moeite van ondervinden. Verder kan het karakter een rol spelen: de een is meer geneigd zich uit te spreken dan de ander. Ook is de een beter in staat zich in woorden uit te drukken dan de ander. Trouwens, het zit ook zeker niet in de veelheid van de woorden. Dat neemt niet weg dat we de vraag mogen stellen: hoe kan iemand met de Heere leven als hij of zij nooit een goed woord van Hem spreekt? Welke plaats heeft het geloof dan in het hart? Is het wel vervuld van de liefde Gods? Wordt het wel bewoond door de Geest van God? En bovendien: hoe zit het met het jawoord, gegeven bij de doopvont, om de kinderen in ”de voorzeide leer” te onderwijzen? Dat is toch niet enkel een zaak van het lezen van de Bijbel aan tafel en vaststaande gebeden? Als jij je herkent in de vraag waarmee ik dit stukje begon, wil ik je aanraden om zelf op een bescheiden manier het gesprek te beginnen. In alle eenvoud. Vraag bijvoorbeeld hoe je vader of moeder naar de preek hebben geluisterd. Wat hun bij blijft.

Wat hen raakte. Wat hen verraste. En geef vooral aan dat je het graag juist met hen daarover wilt hebben. Dat je dat nodig hebt. Natuurlijk kan het zijn dat het moeilijk blijft, om wat voor reden ook. Vaak zeggen we in het pastoraat tegen ouders dat, als ze niet meer met hun kinderen over de Heere kunnen spreken, ze wel altijd met de Heere over hun kinderen kunnen spreken. In dit geval draai ik deze raad eens om: je kunt en je mag altijd met de Heere over je ouders spreken. Bid voor hen!

Misschien leest een ouder dit… En misschien herkent u er iets in van hoe het bij u thuis toegaat. En misschien verwondt het u ergens wel. Houd dan uw ouderhand maar op bij Hem. „Heere! open mijn lippen, zo zal mijn mond Uw lof verkondigen.” En begin eens een gesprekje, gewoon in het klein, aan de keukentafel.

Reacties en vragen: jouwvragen@terdege.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen