234 pillen per week

Er waren twee dingen die ik zeker wist: ik wilde niet blijven zitten en ik wilde geen sonde. Ik was zeven toen ik de eerste keer ziek werd, of ”bijna acht”, zoals je op die leeftijd al weken voor je verjaardag zegt, en wist dus goed wat ik wilde. Of beter gezegd, wat ik niet wilde. Gelukkig had ik een lieve juf die voor een grote map schoolwerk zorgde. Een map vol taal en rekenen, maar ook met kopieën uit het klassikale leesboek en handvaardigheidsopdrachten. Ik vond het fijn om dezelfde dingen als de klas te doen, de map maakte een normaal meisje van me. En daar draaide voor mij alles om. Normaal zijn. Waarmee ik natuurlijk bedoelde dat ik hetzelfde wilde zijn als mijn broer en zus en klasgenootjes.

Van de handvaardigheidsopdrachten genoot ik het allermeest. Zo maakte ik eens met gekleurd papier en aluminiumfolie de vis na uit het prentenboek ”De mooiste vis van de zee”. Later hing de juf hem tussen alle andere vissen op het raam.

Geen sonde willen was een eis van heel andere orde, waarmee ik het mezelf en mijn omgeving knap lastig maakte. Er waren namelijk weken waarin ik verschrikkelijk slecht at en ook anderhalve liter drinken bleef een uitdaging, alle leuke mokken ten spijt. En dan was er nog iets: de enorme hoeveelheid pillen die ik per dag moest slikken. Hoewel me dat goed af ging, was ik soms gewoon te misselijk of waren het er gewoon te veel. Of was ik gewoon dat zeven- of achtjarige meisje dat het allemaal niet meer wilde. Dat waren de momenten waarop ik tafels leerde. stampten mijn ouders

Keer op keer stampten mijn ouders en ik, tussen het slikken van grote, witte tabletten of kleine, gekleurde capsules door, de tafels. Die van één, twee, vijf, tien Toen de moeilijkere. En toen ik na een lange periode op school kwam, overhoorde de juf ze allemaal in één keer en kwamen er op de poster op de deur tien stickers bij mijn naam. De periode van tafels leren ging voorbij, het pillen slikken niet. Twaalf jaar later, na de tweede stamceltransplantatie, slikte ik er eens 234 per week. Dat zijn er afgerond 7 x 33,4.

Willemarijn Verheij werkt als onderwijsassistente op een basisschool en is komende tijd bezig met een cursus aan de schrijversacademie. Schrijven vindt ze erg leuk naast lezen en creatief bezig te zijn. Sinds haar achtste jaar is ze zes keer behandeld voor leukemie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen