Help, mijn vrouw is ziek!

En ik ben niet de slechtste manager. Zeker niet. Laat mij dat huishouden maar draaiend houden. Eten koken, was ophangen, snotneuzen afvegen, boodschappen doen, speelgoed opruimen, kinderruzies oplossen, luiers verschonen, ik draai er m'n hand niet voor om.

Er staan echter een paar taken in de functieomschrijving die ik verafschuw. Dat zijn dweilen, de wasmachine aanzetten en met stip op één: in de ochtend de kinderen aankleden. De eerste twintig minuten buiten bed moet ik hersenloos mijn voorgeprogrammeerde dagopstartprogramma kunnen afdraaien. M'n haartjes doen, kleren aantrekken, koffiezetten; gewoon het soort dingen dat je kunt doen, voordat je brein volledig is opgestart. Op een goede ochtendroutine kun je de uitdagende dag overleven.

Dus als mijn vrouw me, doorweekt van het zweet en met het snot voor de ogen, wakker maakt en zegt dat ze vandaag écht ziek is, is mijn eerste schrikreactie: „Maar je kunt toch zeker wel de kinderen aankleden?"

Het kan niet, zegt ze. En de kids zijn al wakker. Ik kreun. Begin met de moed der wanhoop aan de dag. De kinderen krjsen om hun moeder, terwijl vaders z'n best doet om hun ledematen in de juiste kleding te frommelen.

M'n vrouw voelt zich nu ongetwijfeld schuldig, bedenk ik. Maar als ik mijn patiënt tjdens het serveren van ontbijt-op-bed vraag hoe het gaat zegt ze: „Misselijk, hoofdpijn, buikpijn, koorts", en nog veel meer. Om er vervolgens aan toe te voegen: „Wat héérlijk zeg, even een dagje helemaal niks!"

Is er toch nog een die geniet van vandaag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen