„De rits inzetten was het moeilijkst”

„Het is altijd mijn droom geweest om zelf mijn trouwjurk te naaien. In onze verkeringstijd vond mijn man het van begin af aan ook een goed idee dat ik m’n jurk zelf zou maken. Hij was wel benieuwd hoe die eruit zou komen te zien, want ik had gezegd dat ik niet iets standaards wilde. Ik had een duidelijk beeld van de jurk die ik wilde. Het moest er een worden met twee kleuren; de rok anders dan het bovenstuk. Het patroon heb ik zelf getekend. De stoffen durfde ik niet via internet te bestellen, zoals ik bij andere naaiprojecten doe. Daarom ben ik naar Carpentier Bruidsmode gegaan. De eigenaresse daarvan zit bij ons in de kerk. Zij maakt bruidsjurken en koopt daarvoor ook stoffen in. Ze liet me allerlei stalen zien en voelen, zodat ik de stoffen bij elkaar kon zoeken. Alleen dat al was erg leuk om te doen. Voor het lijfje heb ik 3D-kant gekozen, met bloemen die er als het ware bovenop liggen.

Van oude lakens heb ik eerst een proefmodel van de rok gemaakt. Een onderrok kon ik lenen van een vriendin, en ik wilde weten hoe de rok daaroverheen zou vallen. Verder heb ik geen proefmodellen gemaakt. Ik dacht: als er iets misgaat, kan ik altijd een nieuw stuk stof bestellen. Daarna ben ik gaan knippen en naaien.

Een goede vriendin met wie ik op naailes heb gezeten, heeft me geholpen. Dat is handig als je iets wilt afspelden bijvoorbeeld, en met het afwerken. Het gaf me ook het gevoel dat ik niet alles alleen hoefde te doen, je hebt iemand met wie je kunt overleggen. Naaien durfde ze niet: ze was bang dat ze iets zou verknoeien.

De bloemen op de taillenaad heb ik er met de hand opgezet, nadat ik ze uit het kant had geknipt. Dat vond ik het allerleukst om te doen.

De rits inzetten vond ik het moeilijkst. Hij moest er onzichtbaar in komen, en met een overslagje, zodat er een knoopsluiting overheen kon. Gelukkig had de vrouw bij wie ik de stoffen had gekocht, gezegd dat ik om hulp mocht vragen. Dus ik heb haar gebeld, en het is allemaal goedgekomen.

Naaien is echt mijn hobby. Ik doe het al sinds mijn twaalfde, toen ik bij een buurvrouw op naailes kon.

Als puber schaamde ik me er een beetje voor: ik wilde niet dat klasgenoten wisten dat mijn rok zelfgemaakt was. Rond mijn twintigste heb ik het eerste deel van de opleiding voor coupeuse gevolgd.

Tegenwoordig is het mijn streven om alle kleding voor mezelf en voor onze twee dochters zelf te naaien. Ik ben elke dag thuis bij hen, dus ik heb er lekker veel tijd voor. M’n naaimachine staat dag en nacht op tafel en ik naai veel tussendoor, terwijl de kinderen aan het spelen zijn. Soms lukt het maar tien minuten of een kwartier, maar dan ben je toch weer wat verder. ”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen