Zuchten

Stellig schrijft Paulus, ‘wij weten’. Het gaat hier dus niet om bijzondere kennis van een individu. Zoals bijvoorbeeld Paulus die als enige kennis heeft gehad van de derde hemel. Het ‘weten’ dat hij hier verwoordt, is kennis die de gelovigen in de gemeente van Christus te Rome allen eigen is. We kunnen zonder schroom stellen, dat dit ‘weten’ ieder wedergeboren kind van God nadien in zekere zin (her)kent. Zo gezien zijn de woorden van Paulus in Romeinen 8 vers 22 een spiegel. Horen wij bij die ‘wij’ en kennen wij wat zij kennen?

DE SCHEPPING LAAT VAN ZICH HOREN

Waar gaat het hier om? Om het zuchten van het ganse schepsel in al haar delen. Op basis van de grondtekst en binnen deze context doelt Paulus met het ganse schepsel op al het geschapene, behalve de mens. Dat alles zucht tot in de diepste vezels van hun bestaan.

Paulus is zich er met zijn lezers van bewust dat al het geschapene dat van God geen stem kreeg, hen wel wat laat horen. Zij weten dat het ganse schepsel ontevreden is buiten het paradijs. Heel de schepping was in al haar delen toegelegd op het doel van de verheerlijking van de Schepper. Heel de schepping is echter door de val van Adam en door de straf van God daarop onderworpen aan de ijdelheid (vers 20). Ze mist haar doel en daarom predikt heel die schepping zonder woorden de werkelijkheid van na de zondeval.

Zo op het eerste gezicht reiken deze woorden ons een algemene waarheid aan. Er zijn veel mensen die geen wedergeboorte meemaakten, die toch (h)erkennen dat de schepping zucht. Het zuchten heeft voor hen de klank van lijden. En het lijden van het geschapene is moeilijk te ontkennen. Dat weet eigenlijk iedereen. De vraag is echter hoe wij dat wegen en waar wij de oorzaak daarvan zoeken. Dood, ziekte, gevaar, natuurgeweld et cetera horen namelijk volgens het klassieke verstaan van Gods openbaring niet bij het leven. Sterker nog, ze zijn gevolg van onze opstand tegen God.

Kennis van goed en kwaad blijkt bij ons niet in goede handen. Immers, zucht de schepping niet mede onder onze jacht naar meer voor minder? Lijden flora en fauna niet mede onder onze uitbuiting? Net zo min als de dood bij het door God oorspronkelijk geschapen leven hoort, getuigt de dierentuin en een stal vol plofkippen ervan hoever wij weg zijn bij Gods oorspronkelijke doel. In een tijd waarin alles maakbaar en beheersbaar lijkt te zijn, loopt het ons uiteindelijk gruwelijk uit de hand.

GEEN DOODSNOOD, MAAR BARENSNOOD

Toch doelt Paulus op meer. Het is hier niet zomaar een algemene waarheid, dat het zuchten van de hele schepping ons de werkelijkheid buiten het paradijs predikt. Het zuchten van de schepping is namelijk geen doodsnood, maar barensnood. Het zijn de weeën naar de geboorte van een nieuwe aarde waarop Gods heerlijkheid en gerechtigheid zullen wonen. Dat is waar het hierom gaat. De hele schepping laat het hoofd niet hangen in een machteloze doodstrijd. Paulus weet met zijn lezers dat de hele schepping het hoofd omhoogsteekt. Het zuchten is geen klagen, maar verwachten. In Romeinen 8 vers 19 schrijft Paulus, dat het schepsel, als met opgestoken hoofd, de openbaring van de kinderen Gods verwacht. Wat wil dat zeggen? Dat al het geschapene dat van God geen stem kreeg, veelzeggend van zich laat horen. Heel die schepping wacht op de opstanding der doden. Het ganse schepsel zucht verwachtingsvol naar het tijdperk van de nieuwe aarde.

VERLOSSING VAN SLAVERNIJ

Op het moment dat kinderen van Adam, die om Christus wil zijn vrijgemaakt van het vonnis, de heerlijkheid van hun eeuwige zaligheid zullen binnen gaan, zal ook al het geschapene dat ooit werd meegesleurd in de val, opstaan van onder de dienstbaarheid der verderfenis. Zij zal delen in de vrijheid van de heerlijkheid van de kinderen van God en weer werkelijk tot haar doel komen (vers 21). Daar zullen de aangenomen kinderen Gods verlost zijn van hun oude lichaam en vlees, ter ere Gods, de aarde weer bewonen zonder zonde en in volle harmonie met Gods wil en doel leven. Daar waar God zal zijn, alles en in allen, daar kan en zal ook weer de wolf en het lam samen weiden, en de leeuw zal stro eten als een rund (Jesaja 65 vers 25). En de wolf zal met het lam verkeren, en de luipaard bij den geitenbok nederliggen; en het kalf, en de jonge leeuw, en het mestvee te zamen, en een klein jongske zal ze drijven. De koe en de berin zullen te zamen weiden, haar jongen zullen te zamen nederliggen, en de leeuw zal stro eten, gelijk de os. En een zoogkind zal zich vermaken over het hol van een adder; en een gespeend kind zal zijn hand uitsteken in de kuil van den basilisk. Men zal nergens leed doen noch verderven op den gansen berg Mijner heiligheid; want de aarde zal vol van kennis des HEEREN zijn, gelijk de wateren den bodem der zee bedekken. (Jesaja 11 vers 6-9)

GETUIGEN GEVRAAGD

Weten wij hiervan? Dat zal dan ons handelen bepalen tot aan die dag dat wij sterven en dat eenmaal de graven opengaan. Wanneer is ons leven werkelijk voltooid? Als wij verlost zijn van het lichaam dezes doods (Romeinen 7). Paulus schrijft dat in vers 23, waarin hij nadrukkelijk de mens als schepsel er bij betrekt. Wij ook zelf zuchten, in ons zelf, verwachtende de aanneming tot kinderen, namelijk de verlossing van ons lichaam. Als heel de schepping die geen stem kreeg, ons de verwachting predikt van een nieuwe aarde, hoe veel te meer zouden Gods kinderen hun van God geschonken stem moeten openen om ook in ons land, een getuigenis te geven dat wij hier geen blijvende stad hebben maar de toekomende zoeken?

De Kerk is wereldwijd evenmin in doodsnood. Zij sterft dagelijks maar zo heeft ze het eeuwige leven. Ook voor de kerk is er de barensnood. Door de weeën heen weet ze dat ze in hope zalig is geworden. Nu nog niet zichtbaar, maar reeds geschonken in de eerstelingen van de Geest (vers 23). Straks zal die Kerk ten volle openbaar komen in de eeuwige heerlijkheid.

VERWACHTING

Tot die tijd is er de roeping om in deze werkelijkheid van gebrokenheid, lijden en dood, dwars tegen alle maakbaarheidsideologieën in, het evangelie van het kruis te laten klinken en de krachtige boodschap van de opstanding van Christus ons ten voordeel of ten oordeel.

Wanneer komt die dag? Dat weet alleen God. Want wij weten, zegt Paulus, dat heel de schepping en Gods Kerk, zucht naar de voleinding. Maar zegt Petrus op zijn beurt: dit weten we ook, hoe wij ook verlangen naar de volmaaktheid (wij verwachten, naar Zijn belofte, nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, in dewelke gerechtigheid woont, 2 Petrus 3 vers 13), de hemelen, die nu zijn, en de aarde, zijn door hetzelfde woord als een schat weggelegd, en worden ten vure bewaard tegen den dag des oordeels, en der verderving der goddeloze mensen. Doch deze ene zaak zij u niet onbekend, geliefden, dat een dag bij den Heere is als duizend jaren, en duizend jaren als een dag. De Heere vertraagt de belofte niet (gelijk enigen dat traagheid achten), maar is lankmoedig over ons, niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen. (2 Petrus 3 vers 7-9)

ds. F. van Binsbergen, Zuchten

Ds. F. van Binsbergen, predikant van de hersteld hervormde gemeente te Schoonrewoerd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen