Een landje apart

Onderwijs En Grensgevallen

Voor een dunbevolkt en uitgestrekt gebied met maar enkele grotere kernen is het in stand houden van basisscholen en voortgezet onderwijs een hele uitdaging. Het feit dat jongeren buiten de provincie gaan studeren, daar een bestaan opbouwen en een gezin stichten, betekent dat de bevolking vergrijst. Daar komt bij dat langs de grens met Vlaanderen (België) vrij veel ouders ervoor kiezen hun jonge kinderen naar de gratis kinderopvang aldaar te sturen. Wat later gaan die naar het basisonderwijs in Vlaanderen, met een positief gewaardeerd, strenger schoolklimaat. De reformatorische basisschool in Terneuzen en gereformeerde basisschool in Axel hebben hier veel minder last van dan de vele katholieke basisscholen in de regio.

Wat Kan De Provincie Doen?

De provincie Zeeland ondersteunt het University College Roosevelt (UCR), een kleine universiteit in Middelburg, en de HZ University (Hogeschool Zeeland), zodat jongeren de provincie niet uit hoeven voor hun vervolgopleiding. Maar de UCR is klein en heeft een beperkt aanbod qua opleidingen, die ook nog eens allemaal in het Engels zijn. Dat spreekt niet iedere Zeeuwse jongere aan. Onze statenfractie heeft hier geregeld aandacht voor gevraagd, tot nu toe met weinig resultaat, helaas.

Lokale en regionale overheden hebben weinig invloed op het onderwijsklimaat. Dat ligt bij de scholen zelf en de inspectie van de Rijksoverheid ziet erop toe. Kinderopvang ligt wel binnen de invloedssfeer van provincie en gemeenten. De SGP is geen voorstander van gratis kinderopvang, maar in het grensgebied zie je heel concreet wel wat dit betekent in de ‘concurrentie’ met het buurland. Het scheelt heel veel leerlingen op basisscholen in kleine kernen, die vervolgens opgeheven worden wegens tekort aan leerlingen. Met als gevolg dat er nog meer kinderen ‘weglekken’ over de grens. Voor gezinnen met jonge kinderen wordt het zo steeds minder aantrekkelijk om daar te wonen. Een vicieuze cirkel, versterkt door landelijk beleid.

Starre Landelijke Normen

Sowieso zijn de landelijke normen voor het in stand houden van een kleine basisschool niet toegesneden op dunbevolkte (krimp) gebieden, en al helemaal niet op de dorpen in het grensgebied. Als een school eenmaal weg is uit een dorp, komt die niet meer terug, en zakt het leefbaarheidsniveau nog verder weg.

In de ziekenhuiszorg zien we hetzelfde. Net over de grens, in Antwerpen, Brugge en Gent, staan universitaire ziekenhuizen waar hoogwaardige zorg wordt geleverd, soms tegen een lager tarief. Wachtlijsten zijn er bijna niet. Geen wonder dat inwoners van Zeeuws Vlaanderen daar naar toe gaan. Daardoor lopen de ziekenhuizen in Terneuzen en Goes veel patiënten mis. Het gevolg is dat de medisch specialisten in de Zeeuwse ziekenhuizen niet of moeilijk aan hun behandelaantallen komen om aan de kwaliteitstandaarden te voldoen. Daardoor moeten er afdelingen worden gesloten en kan ook de Spoedeisende Hulp in het geding komen, omdat daarvoor de aanwezigheid van specialisten vereist is. Wederom een vicieuze cirkel.

Elke regio telt, zegt de Rijksoverheid. Dat klinkt goed, maar blijkt door de starre, landelijke normen in de praktijk stukken weerbarstiger. Kom op daar in Den Haag, doe er wat aan!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen