Bezoekbroeders Op Bezoek Bij Broeders

Ons eerste bezoek betrof een evangelisatiebijeenkomst in de gevangenis van Zomba. De RPC (Reformed Presbyterian Church) mag daar sinds kort weer evangeliseren. Dit was gestopt in de coronatijd, maar nu mag de verkondiging van het Evangelie weer klinken. De reis naar Zomba kost ons bijna anderhalf uur, waarbij 70 km afgelegd wordt over wegen waar iedereen gebruik van maakt: auto’s, motoren, fietsen, maar ook voetgangers; en dat met een wisselende snelheid van 50-100 km/uur.

We reizen samen met de predikanten Loki en Falamenga. Bij de gevangenis voegen dr. Banda en nog twee predikanten zich bij ons. De gevangenis is een gebouw dat door ons als onbewoonbaar zou worden bestempeld. Voor de poort zitten mensen te wachten met schalen en tassen vol eten. De gevangenis is berekend op een x-aantal gevangenen. Voor zoveel personen krijgt men dan van de overheid budget. Wat het toegestane aantal gevangenen voor deze gevangenis is, weten we niet precies. Wel weten we dat er 2.500 gevangenen in dit gebouw zitten. Van een andere gevangenis weten we dat deze berekend is op 150 mensen, maar er zitten er 250+. U begrijpt, dan is de spoeling dun en moet de familie, die vaak ook bijna niets heeft, bijspringen.

Binnen de gevangenis kent men gevangenispastoraat met vertegenwoordigers van alle kerken die evangeliseren. Naast de RPC zijn dat de rooms-katholieken, de baptisten, de anglicanen, een evangelische kerk en de Jehova’s getuigen. Nadat één van de coördinatoren van het pastoraat naar buiten gekomen is, mogen we mee naar binnen. Veiligheids- of controlemaatregelen kan ik u besparen, want die zijn er niet. Binnengekomen verblijven we in de voorhof, een doodlopend straatje in de gevangenis met een kantoortje voor het pastoraat. Daar liggen bijvoorbeeld de psalmboeken van de RPC.

Voor de gasten staan stoelen klaar, in de schaduw. Na een kwartiertje wachten komen de gevangen die min of meer geregistreerd staan als lid van de RPC. Deze keer ruim 40 van de ongeveer 50 leden. We krijgen van iedereen een hand en een buiging. Je schudt hier handen met dieven, zakkenrollers, ontuchtplegers, maar ook met moordenaars. Sommigen zitten maar voor een korte periode vast, anderen levenslang. Jongeren maar ook ouderen, voor zover je 45/50 jaar oud wil noemen. En weet, levenslang is gewoon levenslang.

Na een korte voorstelronde van de gasten, start de coördinator met het officiële deel en krijgen de predikanten van de RPC het woord. Gestart wordt met de uitleg van een hoofdstuk uit de Westminster Shorter Catechism. Alle gevangen hebben deze in bezit en voor nieuwelingen is een exemplaar beschikbaar. Na de leerdienst start de kerkdienst met een liturgie die vergelijkbaar is met de onze. Votum en groet, wet, preek en zegen. Tussendoor worden er Psalmen gezongen uit een bundel die 150 Psalmen bevat. Mooi om te zien hoe iedereen uit volle borst meezingt, zittend op de grond in de volle zon. De gevangenis sluit de bijeenkomst na ongeveer 2 uur af. Ze bedankt de RPC voor het meebrengen van gasten uit Nederland. Andere kerken beloven soms veel, maar in de praktijk zien de gevangenen nooit bezoekers. Beschamend, maar we krijgen applaus.

Moet je gaan voor het bezoeken van gevangenen? Ga even terug naar het handen geven. Stuk voor stuk geef je de mensen even aandacht. ‘Muli bwanji’, hoe gaat het met jou? Dan zie je een schittering in hun ogen verschijnen. Gewoon ontroerend, om mensen zonder enige hoop een glimlach op het gezicht te mogen brengen. Maar dat is niet eens het belangrijkste. Veel mooier is het om te zien wat er gebeurt bij de leerdienst en de prediking. Er verschijnt hoop in de ogen als verteld wordt dat ook voor hen de Heere Jezus naar de aarde gekomen is. Ook voor hen is er genade. Sterker nog, wij zijn niet beter dan zij, dat wordt meermalen gezegd in de preek; ook de gasten zijn zondaars die maar op één manier zalig kunnen worden en die net als zij moeten leven van genade. Is hun toekomst op de aarde soms uitzichtloos, des te belangrijker is het om hen te bemoedigen in het geloof. Met als dank stralende ogen.

Bij het afscheid nemen van de gevangenen kregen wij terug dat zij ook voor ons bidden. En dat is net zo hard nodig als dat er voor hen gebeden wordt.

Ik zal u de rest van het programma besparen, maar er waren dagelijks momenten met stralende ogen. Graag wil ik nog één ding aanhalen: Een kerkdienst in een gebouw zonder dak omdat het dak er de week ervoor door een storm afgewaaid was. Toch mochten er Psalmen gezongen worden, a capella en uit volle borst.

Bid voor Malawi, zij bidden voor u.

Wat is uw antwoord?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen