Onzichtbaar en Zichtbaar Lijden

Alle getuigen van deze levensontmoeting met Christus zijn helemaal van slag over zoveel verstand en Goddelijke antwoorden. Deze geschiedenis en woorden van bezorgdheid, ontroering, verbazing en ontzetting klinken ook door in het interview dat ondergetekende heeft met veteraan Paul Schipper. Bij zijn uitzending in 1993 naar het voormalig Joegoslavië heeft hij de functie van bataljonscommandant van het 1 NL/BE VN Transportbataljon.

Op de afgesproken tijd van 14.00 uur zwaait de deur van perceel 40 open en luid, tot op de straat, zijn de warme welkomstwoorden duidelijk hoorbaar: Hé Harm, van harte welkom! Gevolgd door de toevoeging: en je bent mooi op tijd, want ik ben net terug van een ronde ‘actie kerkbalans’ voor mijn kerkelijke gemeente. Het is me een genoegen om elkaar weer te ontmoeten, want we hebben elkaar als bataljonscommandant en jij als brigadecommandant van de marechaussee bij onze uitzending uitstekend leren kennen.

Wanneer we later aan de hoge woonkamertafel zitten legt Paul uit dat de uitzending van zijn bataljon niet plaatsvindt in NAVO-verband, maar onder verantwoordelijkheid van UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties. De opdracht is om hulpgoederen uit de ontvangstlocatie Metkovic via een grote distributielocatie in Zenica te brengen op meerdere, voornamelijk moslimlocaties in Bosnië, zoals Tuzla en Lukavac.

Zijn bataljon bestaat uit ruim 500 mensen, waarvan de staf, de A-compagnie en de ondersteuningseenheden bestaande uit mensen van de genie, de geneeskundige dienst en specialistenmonteurs gelegerd zijn in Busovaca (een Kroatische enclave omgeven door moslimgebieden); en de B-compagnie en de Belgische compagnie zijn gelegerd in het gehucht Santici. Met name op deze locatie beleven zijn eenheden hachelijke momenten bij de vele beschietingen over en weer (o.a. mortiervuur) door Kroaten en moslims. Mede hierdoor vielen er 15 gewonden bij zijn club. Daarbij zegt Paul ‘God dank’, want hij beschouwt dit als de wondere leiding van God dat er tijdens zijn uitzendperiode geen doden en niet meer gewonden zijn gevallen. Want ook bij de transporten was het leven van de chauffeurs en bijrijders in gevaar. Doordat veel doorgaande wegen door oorlogsgeweld niet berijdbaar waren moesten ze wel gebruik maken van zogenaamde ‘geitenpaden’. Heuvel op en bergje af van de Kroatische kust naar het Bosnische berggebied en terug, over niet geasfalteerde wegen en provisorisch aangelegde routes om gevechtsgebieden te mijden. Daarnaast is hij onaangenaam verrast en heel boos wanneer er op 25 oktober 1993 een konvooi van zijn bataljon op weg naar Split door moedjahedien (vrijwillige moslimhulptroepen) wordt overvallen. Een aantal militairen heeft daarvan lichamelijke en geestelijke schade ondervonden.

Hij begrijpt nog steeds niet dat geestelijke leiders van de drie strijdende partijen (moslims, Kroaten en Serven-moslims, rooms-katholieken en Servisch-orthodoxen) geweld probeerden te vergoelijken, in plaats van te veroordelen.

Op de vraag of hij en zijn vrouw Marion vanuit de kerkelijke gemeente steun hebben ondervonden, zegt Paul: Eén ouderling heeft aan de thuissituatie wel aandacht geschonken, maar de dominee heeft zijn beloofde bezoek in woord noch daad waargemaakt. Wanneer (jonge) militairen en gezinsleden daardoor kerkverlater worden laden kerkbestuurders een zware verantwoordelijkheid op zich, die weegt als een molensteen (Markus 9:42). Marion, mijn echtgenote, en ik lazen elke dag eenzelfde bladzijde in hetzelfde Bijbelse dagboek en daarvan ervoeren we beiden steun en troost.

Bij ons afscheid was onze handdruk als van vrienden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen