Politiek Op Rozen
Ooit liep professor A.A. van Ruler (1908-1970), snuivend aan een roos, door de collegezaal en galmde: ‘Ik ruik het Koninkrijk van God!’ Zo’n actie etaleert zijn gedachtegoed. De door God geschapen wereld mogen we positief tegemoet treden. Vandaar zijn liefde voor de politiek. Theologie vond Van Ruler een schoon spel. Maar politiek, dat is een heilige zaak. Daar gaat het over de door God gewilde werkelijkheid. ‘God gunt ons het plezier van er te zijn’, sprak deze theoloog, die leed aan depressies.
We kunnen Van Ruler niet kopiëren. Zo heeft hij niet voorzien – en dus niet kunnen verwerken – dat na zijn dood zo’n golf van secularisatie opkwam. Hij was de creatiefste theoloog van de twintigste eeuw. Maar dat bracht ook met zich dat Schriftbewijs soms uitliep op speculatie. Het gemak waarmee Van Ruler de theocratie zoals die bestemd was voor Israël doortrok naar andere volken nemen wij niet onverkort voor onze rekening. Evenmin de wel heel grote taak die Van Ruler toebedeelt aan de staat om de samenleving te kerstenen. Toch is hij actueel.
Van Ruler was een gereformeerd theocraat. God regeert. De Bijbel is de waarheid en alle andere goden zijn afgoden. Ook de overheid dient vanuit deze belijdenis te opereren. De theocratie is werkelijkheid. God regeert; al is het onder de schijn van het tegendeel. Daarom kent een christen een voortdurend binnenpretje. Hij weet dat het eigenlijke werk al heeft plaatsgevonden. Alle boze machten zijn te schande gemaakt op Golgotha.
Ach, leefde Van Ruler nog maar. Wat zou hij spotten met de roep om referenda. Wat zou hij de draak steken met een kabinet dat werkt als windhaan op de toren. Hoe zou hij de overheid typeren als kegeljongen, die telkens weer de kegels opzet, opdat ze weer ondersteboven gerold kunnen worden. Of als een ezel in de dierentuin, die om beurten bereden wordt. Hij zou ook waarschuwen. Tegen de terreur van seculiere tolerantie. We zien wat er gebeurt als de overheid verdraagzaamheid tot absolute waarde uitroept. Een verdraagzaamheid die alleen zichzelf verdraagt. Hier was Van Ruler profetisch. Het loslaten van de christelijke wortels van staat en samenleving - onder de dekmantel van de scheiding van kerk en staat - leidt niet tot neutraliteit, maar krijgt een antichristelijke wending.
Scherp toonde hij hoe de zogenaamd neutrale democratie zou eindigen: in staatsabsolutisme. Dan wordt de staat verstaan als de gezamenlijke wil, die opgelegd wordt aan de minderheid. Onder het mom van het opkomen voor vrijheid worden vrijheden de nek omgedraaid. Zie het wetsvoorstel ‘Toezicht op informeel onderwijs’, dat de deuren opent voor overheidstoezicht op catechisatie. Schokkend zijn ook de arrestaties bij vreedzame éénmensprotesten rond abortusklinieken. De ruimte voor Bijbelse opvattingen verdampt. Van Ruler leert dat je pas echt tolerant kunt zijn tegenover andere opvattingen als je zelf een vaste overtuiging hebt. Maar wat is waarheid voor een neutrale overheid? Onze cultuur heeft een hart nodig, anders sterft zij. Als dit géén hart is dat christelijk tikt, welk hart tikt er dan?
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 13 maart 2025
Zicht op de kerk | 32 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van donderdag 13 maart 2025
Zicht op de kerk | 32 Pagina's