Lesgeven over LHBTI

Maar bij andere onderwerpen ligt dat heel anders. En dan denk ik met name aan de colleges die ik in de master-III-fase van de theologiestudie (in het allerlaatste jaar dus) over het LHBTI-debat geef. Deze afkorting is ons allen inmiddels zeer vertrouwd. L staat voor lesbisch, H voor homo, B voor biseksueel, T voor transgender, I voor intersekse en alle andere ‘genderidentiteiten’ en seksuele voorkeuren die ‘afwijken van de maatschappelijke norm’, zoals non-binair, panseksueel en aseksualiteit.

Over dit debat, kortweg het ‘genderdebat’, is de afgelopen jaren veel te doen geweest; in de politiek, in de media, en ook in de kerk. Om de bezinning over deze kwesties in goede banen te leiden en de reformatorische achterban van goede informatie te voorzien, is het Bijbels Beraad M/V opgericht, en ook de Nederlandse Patiëntenvereniging doet op dit gebied heel goed werk. Zelf houd ik me nu al weer zo’n drie jaar intensief met dit onderwerp bezig. Wekelijks volg ik het nieuws over dit onderwerp, lees ik rapporten, volg ik wat er over dit onderwerp in de sociale media verschijnt, en probeer ik de literatuur bij te houden. Je wordt er niet vrolijk van, en je krijgt er geen energie van. Je wordt met zoveel on-Bijbelse en aan het christelijk geloof vijandige opvattingen en acties blootgesteld dat het je kan neerdrukken. Het is alsof je een boek tegen popmuziek moet schrijven, maar eerst drie jaar lang naar popmuziek moet luisteren.

Als ik me met dit onderwerp bezighoud, moet ik vaak denken aan enkele passages uit het werk van de Britse apologeet C. S. Lewis. Hij was van mening dat de postchristelijke wereld waarin wij leven, geen terugkeer naar het heidendom betekent. Was het maar waar. De heidenen hadden nog weet van een god en kenden een aangeboren besef van goed en kwaad. Die ‘natuurlijke’ (want met de menselijke natuur gegeven) noties lijken zo goed als verdwenen. Lewis vergelijkt onze cultuur met een vrouw die van haar man gescheiden is. Die vrouw wordt niet opnieuw maagd. Zo keert een christelijke cultuur (en het christelijk geloof vervolmaakt de menselijke natuur in het denken van Lewis) niet terug tot de natuur die aan het geloof voorafging, maar zet die een stap naar het on- en tegennatuurlijke.

Het onaangename van dit onderwerp zit ‘m niet alleen in de inhoud, maar ook in de manier waarop het debat erover wordt gevoerd. In het begin was er zelfs helemaal geen debat mogelijk: de voorstanders meenden het morele gelijk geheel aan hun kant te hebben en zetten de tegenstanders weg als ‘homofoob’ of ‘transfoob’, als volgers van Poetin en van extreemrechts. En toen het debat toch op gang kwam, was de toon onverkwikkelijk scherp en zeer gepolariseerd. De ideologische tegenstelling is groot.

Aan de ene kant staan mensen die geloven dat er een natuurlijke orde is, door God met de schepping gegeven. God schiep ons, man en vrouw, en gaf ons het huwelijk. Dat zijn vaste gegevens, die door de biologie worden bevestigd. Het is XX of XY. Aan de andere kant staat een groep mensen die zegt dat onze seksuele identiteit niet met onze schepping en geboorte is gegeven, maar een vrije keuze behoort te zijn. Een jongen kan zich een meisje ‘voelen’ en een meisje een jongen. Deze ‘genderdysforie’ kan worden opgelost door, bijvoorbeeld, een jongen meisjeskleren te laten dragen, een andere naam te geven, door de geslachtsregistratie te veranderen, door puberteitsblokkers en cross-sekse hormonen toe te dienen en uiteindelijk zelfs door geslachtsveranderende operaties. Dergelijke gevoelens behoren te worden bevestigd door ouders, geestelijk werkers en psychologen. De gedachte om eerst eens af te wachten en goede gesprekken te voeren, kan zo maar als ‘conversietherapie’ worden gebrandmerkt, en er is een wetsvoorstel ingediend om die therapieën strafbaar te stellen.

Dat zijn zeer verstrekkende zaken, met consequenties voor de rest van iemands leven. Tegelijk maakt recent onderzoek twee zaken steeds duidelijker. 1. Gevoelens van genderdysforie (twijfels over de eigen seksuele identiteit) gaan in de loop van de puberteit in 80 procent van de gevallen vanzelf over. 2. Achter die genderdysforie gaat vaak een heel andere problematiek schuil, zoals misbruik of autisme.

De wachtlijsten in de genderklinieken zijn enorm. Vooral jonge meisjes, ieder jaar weer honderden, willen van geslacht veranderen. Daarachter gaat een ongekende psychische nood schuil, waarvan we de precieze aard nog niet eens goed hebben onderzocht.

Het zou verheugend zijn als het debat, dat tot nog toe zo langs ideologische lijnen is gevoerd, zich zou gaan toespitsen op de vraag: wat is eigenlijk goede zorg voor deze jongeren? Dat zou niet alleen goed zijn voor deze jongeren, maar ook de lessen over dit onderwerp wat minder onaangenaam maken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen