De kerk van alle tijden

De kerk van alle tijden kent slechts één vaste grond: 't is zijn Christus, die door lijden Zijn volk aan zich verbond. Om haar als bruid te werven, kwam hij ten hemel af. 't Was Hij die door Zijn sterven aan haar het leven gaf.

Uit ieder volk verkoren, toch in haar Heiland één, is zij door Hem herboren, blijft dit haar kracht alleen: één Geest, één vast vertrouwen, één doop, één heiige dis, één Heer, op wie te bouwen haar troost en rijdom is.

God houdt Zijn kerk in leven, hoe ook bespot, verdrukt, door dwalingen omgeven, verscheurd, uiteengerukt. Al roepen van de tinnen de wachters noch: Hoe lang? Straks gaat de dag beginnen en 't klagen wordt gezang.

In rampspoed, moeit' en zorgen, in 't heetste van dc strijd, wacht zij de grote morgen, de vrede voor altijd. Tot eens haar hunkrend' ogen aanschouwen, ulij ontroerd, hoe God haar komt verhogen en tot victory voert.

Nog weet zij zich verbonden in haar drieënige Heer, met Wie zijn trouw bevonden, de strijders van weleer. Een wolk van Godsgetuigen omringt ons in de strijd, tot wij met hen ons buigen, gekroond met heerlijkheid.

(1839-1900)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen