BEKERING - BEROUW

De waarachtige bekering gaat altijd door de diepte van vernedering heen.

In die vernedering van het hart voor de hoge God is altijd berouw. Berouw over de zonde, gepaard met een heilige afkeer van de zonde, omdat God er door onteerd wordt. In de ware bekering gaat het niet allereerst over de zondaar, maar het gaat over God. Veel „bekeringen" gaan uit van de mens en bewegen zich almaar om die mens en je hoort niets wezenlijks van God en van Christus. Het hartelijk buigen onder God, het veroordelen van zichzelf en het rechtvaardigen van het heilige Opperwezen wordt er dan in gemist.

In bovenstaand woord heeft Efraïm zich beklaagd. God had het 10 stammenrijk getuchtigd en geleerd te buigen onder het juk, zoals het jonge vee gewend moet worden het juk te dragen. De HEERE had Efraïm in die weg bekeerd door tuchtiging tot behoud. Die bekering is gegaan door de diepte van berouw heen. En dat is nodig, ook nu nog!

Dat berouw wordt doorvoeld, doorleefd als een schrijnende smart. Niet vanwege de gevolgen der zonde; die kunnen heel erg zijn, zelfs een blijvend kruis meegeven. Maar het berouw raakt niet de gevolgen van de zonde, ook niet de straf over de zonde hoe ontzettend die ook wezen zal. Neen, het wezen van het berouw raakt de liefdesband met God: tegen zulk een goeddoend God gezondigd te hebben. Nooit heeft iemand zoveel kwaads tegen zoveel goeds bedreven! Daar wordt bitterlijk geweend, daar wordt op de borst geslagen, daar is het hart gebroken, daar wordt uitgeroepen: „Tegen U, U alleen heb ik gezondigd en gedaan, dat kwaad is in Uw ogen".

Het is goed, dat de zonde gevoeld wordt; hoe Godonterend, zielsverdervend en lichaamsverwoestend zij is. Het is betamelijk die zonden voor de Heere te belijden. Daar komt de smekeling om genade terecht. Daar kan Ezau niet komen, die plaats wil Kaïn niet innemen, die gestalte blijft Judas vreemd. Maar bij de oprechten is goedwilligheid.

Jonge mensen, kennen jullie dit ware berouw, dat komen met geween en smeking voor God en ook voor de naaste? Daar is ook een scheiden van cle zonde, meer nog: een haten en vlieden. Ook zullen we niet nalaten elkaar te waarschuwen niet op de plaatsen der verzoeking te komen en daar waar het oog en vlees bekoort.

En meest wanneer wij gelovig cle blik mogen slaan op de lijdende Borg Jezus, dan worden wij verbrijzeld bij het zien van Zijn striemen, Zijn doorboorde handen en voeten, Zijn doorstoken zijde. Hier leert de zondaar sterven aan eigengerechtigheid, aan zijn eigen ik, om Christus alleen te leven. „Ik ben met Christus gekruist, en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij".

Dat is het leven der bekering, dat is het leven van het berouw, dat is het stervende leven van het levende volk. En die droefheid naar God en Zijn Christus door de Heilige Geest werkt een onberouwelijke bekering tot zaligheid.

Totdat de volle dag zal aanlichten en droefenis en zuchting zullen voorbijgaan en dat volk, dat maar nooit bekeerd kon worden, eeuwig hun God en Koning volmaakt bekeerd zullen loven en prijzen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen