Canada van dichtbij

Er zijn dagen dat alles in huize Louis op rolletjes loopt, maar ik moet toegeven dat ze nogal zeldzaam zijn. Ik weet niet hoe het Terdegelezers vergaat, maar hier is het 's morgens altijd een heel gehaast om op tijd klaar te zijn. Ook al sta ik tegenwoordig bijtijds op -tot grote vreugde van Maher, die altijd erg vroeg uit bed is-, er is altijd wel iets wat ons op het laatste moment ophoudt. Ook vandaag is dat het geval, 't Is twintig over acht, en we staan gereed om naar school te gaan. Maar Richard heeft andere plannen. „Ik moet nog even een paar uur naar de wc ", kondigt hij aan. „Dat kan ik heter niet uitstellen." Hij kijkt zo benauwd dat Andrew en Henry een onvriendelijke opmerking inslikken. „Maar je neemt geen boek mee hoor", bedisselt Andrew.

Om half negen kunnen we toch de deur uit, en precies op tijd komen we bij de Whitefield christian junior academy aan. In de hal is het een drukte van belang. „ Vlug jongens en meisjes", maant een van de onderwijzeressen.
„'t Is bijna negen uur. Jordan, waar is je trui? John, vergeet nietje schoenen te verwisselen. Meisjes, je haar zit goed..." Aan de ingang van de zaal waar de hele school 's morgens samenkomt, wacht Miss Ruth Slade de kinderen op. Zoals gewoonlijk heeft ze voor ieder een vriendelijk woord. Vlug helpt ze de laatste kleuters op hun plaats, geeft Miss Volling die alklaarzit achter de piano, het "psalmenbriefje", en opent de bijeenkomst met gebed. Na het gezamenlijk opzeggen van enkele Bijbelgedeeltes en het zingen van psalmen en gezangen, is het tijdvoor de meditatie, die vandaag verzorgd wordt door ds. R. Cranston. Ds. Cranston is twee jaar geleden naar Canada geïmmigreerd en heeft een eigen gemeente in Barrie, een stad ten noordwesten van Toronto. Met klem wijst hij de kinderen, die aandachtig luisteren, op de ernst van hun verloren staat, en op de noodzaak om toevlucht te zoeken bij de Heere Jezus, die gestorven is om zondaren met God te verzoenen. Na de slotzang wordt staande het volkslied gezongen, en is het tijd voor de lessen. Ordelijk verlaten de klassen de zaal, om naar hun eigen lokaal te gaan.

Voor de kleuters staat als eerste een verhaal op het programma. De eerste en tweede klas zijn aan het rekenen. Klas drie is druk aan het spellen, terwijl de vierdeklassers over hun leesboekengebogen zitten. De vijfde en zesde klas zijn aan een project bezig over vulkanen, en de twee hoogste klassen hebben "bijbelwaarheden." Het meeste lesmateriaal op de Whitefield academy komt van de fundamenteel-christelijke Bobjones universiteit in de Verenigde Staten. De Bob Jones-boeken behoren tot de duurste in Noord-Amerika, maar ze zijn van uitstekende kwaliteit, degelijk en verantwoord. Zo hebben alle leesboeken afwisselend een bijbel- en een vrij verhaal, de rekenboeken hebben voorbeelden om kinderen te leren op bijbelse wijze met hun geld om te gaan, en de wetenschapsboeken besteden veel aandacht aan Gods schepping. In de pauze drink ik koffie met de secretaresse, die druk bezig is met een memo aan de ouders, dat vandaag de deur uit moet. Miss Slade is in haar werkkamer in gesprek met een echtpaar, dat net drie kinderen heeft opgegeven. Nog een uur, dan is het etenstijd. In de gezellige keuken is Uncle Bill, de bejaarde conciërge, al druk bezig met de voorbereidingen. Veel leerlingen brengen een volledige maaltijd mee, die in de magnetron-oven opgewarmd wordt. Op grote dienbladen, per klas gerangschikt, staan bordjes met broodjes warme worst en pizza broederlijk naast schaaltjes macaroni, aardappelprakjes en rijst. Vooral Chinese immigranten zijn erggehecht aan hun eigen voedsel, en sommige kinderen brengen zelfs stokjes mee, omdat ze daarmee beter overweg kunnen dan met vork en mes!

Op de terugweg naar huis kan ik niet nalaten te bedenken hoeveel ik in Canada geleerd heb van immigranten uit alle delen van de wereld, die ook op de school zo ruim vertegenwoordigd zijn. Ook al beschouwen wij onszelf als Nederlanders over het algemeen als ruimdenkend ik geloof toch dat we zo verwiend zijn met eigen scholen, eigen kranten, eigen beurzen, eigen maatschappelijke organisaties enzovoort, dat we ongemerkt hoofdzaken hebben gemaakt van bijzaken, en omgekeerd. Als onze verdraagzaamheid niet verder strekt dan "onze eigen kring" is het met ons droeviger gesteld dan met buren "die nergens aan doen", of mensen uit andere landen „ waar het zeker gemakkelijker gaat. " Wat dat betreft ben ik door mijn huwelijk en emigratie op een nuttige leerschool terechtgekomen!i< />

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen