Uit de praktijk

43

Wat wordt er tegenwoordig heel weinig gemerkt van de gemeenschap der heiligen; een ieder schijnt maar apart voor zichzelf te leven. Toen ik nog jong was en veel verkeerde onder Gods volk, kon je soms gevoelen hoe er met elkander werd meegeleefd, en dat in blijde en droevige tijden. Als de één zich mocht verblijden vanwege de goedertierenheden des Heeren was men blij met de blijden; en verkeerde men in banden of droevige omstandigheden, dan leed men mede; dan werd wel gezegd „als één lid lijdt, lijden de andere leden mede. Ik hoor daar tegenwoordig zo weinig van, of is dat bij jullie anders?

Deze woorden werden gesproken, nadat wij op huisbezoek een persoonlijk woord met elk der leden van dat gezin hadden gesproken, en bemerkt hadden dat de vader geen vreemdeling was in Jeruzalem. Als ambtsbroeders moesten wij hem gelijk geven in vele dingen, hoe menigmaal wordt naast elkander heen geleefd; maar aan de andere kant wordt ook voor gemeenschap der heiligen aangezien wat het toch in feite niet is. Maar zo als U het bedoelt begrijpen wij het wel; U bedoelt dat de één verwaardigd wordt om te gevoelen, te beleven en werkzaam te zijn met de omstandigheden waarin een ander van Gods ware volk verkeert. Vriend, als dat plaats mag vinden is dat -een geschenk des Heeren, en een dubbele genade; het is een verwaardiging als de Heere licht en gezicht schenkt in de omstandigheden waarmede hebben te worstelen met wien wij geestelijke banden hebben ontvangen, en dan is het wel opmerkelijk, dat het dezelfde werkzaamheden zijn; dan wordt opgemerkt „de Heere werkt aan twee kanten”, en dat geeft aan zulke harten een bijzondere bemoediging. Wij hebben gelezen in de schriften van één onzer oudvaders „als de Heere een mens bekeert, geeft Hij een band aan Gods volks in het algemeen, en tot sommigen in het bijzonder”, en dat wordt ook ondervonden; de Heere legt banden.

Dat ondervond een mij goed bekend ambtsdrager, hij ontmoette eens een vrouw die hij wel van aangezicht kende, maar nooit had gesproken. Tijdens het eerste gesprek gevoelden beiden een band aan elkaar vanwege het werk des Heeren in hun harten. Vele malen bezocht hij haar en mochten zij samenspreken over de leidingen des Heeren in hun leven, ook was zij hem menigmaal tot bemoediging in zijn ambtelijk werk. Toen hij de gemeente moest dienen met het le-. zen van een predikatie, zag zij hem naar de preekstoel gaan, en bemerkte dat hem deze gang zeer moeilijk viel, en gevoelde zij dat de man er niet door zag om dat werk te doen; zij kreeg daaronder te zuchten.

Dit was inderdaad bij onze vriend het geval, alles scheen zo toegesloten. Zeer moeilijk begonnen, ontving hij opening en veel vrijmoedigheid in het gebed, en mocht hij verder de dienst met veel vrijmoedigheid leiden. Toen hij haar ontmoette, verklaarde zij hem in welke toestand hij zich bevonden had, en ook het ogenblik dat de Heere hem ruimte geschonken had.

Niet lang daarna beliefde het de Heere deze vrouw dierbare zaken te leren. Door omstandigheden kon haar vriend niet naar haar heengaan om uit haar eigen mond te vernemen wat de Heere haar geschonken had; ongeveer twee weken later was daartoe gelegenheid. Inmiddels had deze vrouw dagelijks veel bezoek gehad van mensen, de één uit belangstelling, de ander uit nieuwsgierigheid of kritiek. Toen haar vriend haar bezocht, mocht zij met veel levendigheid vertellen wat de Heere haar geschonken had, bevestigende het Woord hetwelk Hij jaren geleden tot haar gesproken had. Met veel aandacht en overgave werd geluisterd, waarvan haar vriend getuigde „dit zijn geen vreemde zaken”, later vertelde zij dat op die avond alles zo bijzonder voor haar aandacht was gekomen als of zij het opnieuw mocht beleven; verder kon zij er zo niet meer inkomen. Haar vriend mocht haar hartelijk en teder waarschuwen om toch zeer voorzichtig te zijn, want een mens is zo zeer geneigd om met de weldaden des Heeren wat groots te worden. Maar wat gebeurde? Haar thuisblijven was weinig. Korte tijd later werd de vrouw ziek; haar vriend, haar bezoekende kreeg van haar te horen, dat zij al enkele dagen met nadruk deze woorden voor haar aandacht had gekregen uit Jeremia 2 : 36 „Wat reist gij veel uit, veranderende uwe weg”, en nu is de Heere mijn omzwerven moe, en heeft mij nu hier neergelegd, wat is het een wonder dat ik in mijn gezonde dagen de Heere mocht zoeken en vinden. Zij is niet meer genezen van haar ziekte. Haar vriend bezocht haar voor de laatste maal, maar kon niet meer met haar spreken, maar mocht haar kwijt worden in haar Borg en Zaligmaker, en nam zwijgend met een handdruk afscheid. De volgende dag was Zondag, voor hij naar de Avonddienst zou gaan, kreeg hij te geloven en te gevoelen dat zijn vriendin de eeuwige rust was ingegaan; het was 10 min. over vijf; na de kerkdienst ging hij naar het sterfhuis; op zijn vraag aan de zoon van de overledene kreeg hij ten antwoord „moeder is om 10 minuten over vijf zacht en kalm overleden”.

Vrienden wat is dat een bevestiging geweest, dat de Heere deze band gelegd heeft, en blijkt ook hieruit niet de gemeenschap der heiligen? Wat u nu hebt verteld, is zeldzaam, dat hoor je tegenwoordig niet zo veel. Dat is zo mensen, Diezelfde God leeft nog, en Zijn volk is in hun Dierbare Borg en Zaligmaker één. ‘t Is weer laat geworden, wij willen tezamen eindigen en afscheid nemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen