De hoop der Kerk

Geliefde lezer(es),
De apostel Paulus wijst ons op het ingaan van de hogepriester in het heiligdom. Daarin is hij tot een voorbeeld geweest, want alleen de hogepriester mocht op de Grote Verzoendag ingaan in het heiligdom. Hiermee werd verwezen naar Christus’ hemelvaart. In het binnenste Heiligdom ligt de vaste ankergrond voor Gods kerk. Op deze troostvolle en onbeweeglijke grond wijst de apostel ons in de Hebreeënbrief.
Christus is ingegaan om plaats te bereiden voor de Zijnen. Dit ingaan wijst op de zaligheid die de Kerk eenmaal te wachten staat.
Tot die zaligheid zijn ze van eeuwigheid verkoren. Die verkiezing is onveranderlijk. De Kerk móet tot de eeuwige zaligheid komen.
De apostel toont dat aan in zowel vers 17 als 18. Hij spreekt daar over twee onveranderlijke dingen. Welke zijn dat? Wel, de belofte Gods en de eed waarmee de waarheid bekrachtigd wordt. God kan Zijn belofte niet teniet doen en kan Zijn eed ook niet verbreken. In de belofte zegt Hij de Zijnen de eeuwige zaligheid toe, waartoe Hij hen in Zijn onveranderlijke raad verkoren heeft.
De belofte is derhalve niet van de verkiezing los te zien. De beloften zijn niet voor alle hoorders en ook niet voor alle gedoopte kinderen.
Dat zou een misleidende en bedrieglijke leer zijn. God belooft niet aan alle kinderen dat Hij hun de zaligheid zal schenken. Als Hij dat belooft, dan doet Hij het ook. Zou Hij het zeggen en niet doen, of spreken en niet bestendig maken? Duidelijk zegt de apostel dat God niet liegen kan. God bekrachtigt dat met een eed.
Wat heeft Hij toch laag willen neerbuigen!
Als een onveranderlijk God zou men Hem op Zijn woord moeten geloven. Daarom behoefde Hij geen eed te zweren om de waarheid van Zijn woord te bekrachtigen. En toch heeft Hij dat willen doen, door met eedzwering getuigenis te geven van Zijn onveranderlijkheid. Hij zwoer bij Zichzelven. Dat mag dan ook tot vertroosting van de erfgenamen der belofte zijn, zoals we dat in het 18e vers lezen. Heel eenvoudig wordt gezegd dat de degenen die de belofte ontvangen hebben, niet meer hoeven te twijfelen.
De apostel betuigt dus dat hij nu niet wil handelen van de eerste beginselen der christelijke leer, waarvan hij de hoofdpunten kort noemt. Dat hoopt hij later te doen. En dit zullen wij ook doen, indien het God toelaat.
De wasdom in de geestelijke kennis is noodzakelijk en zeker de eerste beginselen moeten gekend worden. De apostel waarschuwt daarom in de volgende verzen tegen afval.
Hij wekt hen op tot standvastigheid. Maar, geliefden, wij verzekeren ons van u betere dingen, zo lezen we in het 9e vers. Het was niet zo dat Paulus hen voor afvalligen hield, maar hij vermaande hen vast te houden aan de leer van het Evangelie en de Goddelijke beloften.
Deze konden de gelovige Hebreeën tot meerdere vertroosting dienen.
In ons tekstvers spreekt Paulus over het vasthouden van de voorgestelde hoop. Wat bedoelt hij daarmee? Wel, in het Evangelie wordt de zaligheid voorgesteld die Christus aan gans verlorenen gaat ontdekken. Een zaligheid die door de werken nooit meer te verkrijgen is. Als een gans schuldige moet de zondaar buiten zichzelf in het Evangelie die verlossing worden ontdekt. Die vaste hoop vindt haar oorsprong in de verkiezing, zoals we al hebben opgemerkt. Door Christus, de enige en eeuwige Hogepriester, volvoert God Zijn raad tot verlossing van Zijn volk. Daarom is Hij in het Heiligdom des hemels ingegaan om de eeuwige zaligheid te ontsluiten waartoe de Kerk is verkoren. Dit heeft een levende hoop in de ziel gewerkt. Van die hoop spreekt de apostel als van een anker der ziel.
Welke wij hebben als een anker der ziel, hetwelk zeker en vast is, en ingaat in het binnenste des voorhangsels.
Wat een anker is voor een schip, is de hoop voor zo’n ziel. Het beeld dat hier gebruikt wordt is duidelijk. We stellen ons een schip voor dat door de golven wordt geslingerd en in groot gevaar verkeert om op de rotsen te pletter te slaan. Wat doen dan de scheepslieden?
Ze werpen het anker uit.
Het is voor de ziel zo nodig wanneer het gaat stormen om dan een vaste ankergrond te gaan zoeken. Nee, in deze wereld is voor de ziel geen ankergrond te vinden. De wereld gaat immers voorbij met al haar begeerlijkheid. Het gewicht der eeuwigheid is op de ziel gaan drukken, het is sterven geworden in hun leven. Ze hebben op de eeuwige zaligheid niet kunnen rekenen. Niet anders dan de eeuwige rampzaligheid stond hun voor ogen en dat rechtvaardig. En als het anker zich in de grond vasthecht wekt dat een hoop op behoud. Op die ankergrond hebben we u zojuist mogen wijzen.
Die ankergrond ligt vast in de onveranderlijke raad Gods en Zijn onfeilbare belofte.
Daarom heeft Hij in het binnenste Heiligdom willen ingaan. Die ankergrond is te vinden in het binnenste voorhangsel van het Heiligdom. Het is een opmerkelijk beeld dat de apostel hier gebruikt. De hoop des Evangelies verheft zich in de hoogte. Zij gaat in het binnenste heiligdom. De hoop zet zich vast als een anker der ziel in die onwankelbare grond. In die weg wordt een gegronde hoop in de ziel gewekt.
Christus is hen voorgegaan in het binnenste Heiligdom. Dat volk heeft zich in het wonder van vrije genade mogen verliezen. Diegenen die een anker der hoop hebben gekregen leren een ander vaderland zoeken. Zo heeft God ze voor en toe willen bereiden voor de eeuwige gelukzaligheid.
Geliefde lezer(es), buiten deze gegronde hoop zal een mens eenmaal in wanhoop moeten wegzinken. De Heere geve deze troostvolle hoop en ankergrond hier in ons leven te mogen leren kennen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen