Onder behandeling

De moeder van dit gezin vraagt zich af: „Is het mijn schuld dat er kinderen in de hulpverlening terechtkwamen? Ik merk dat ik krampachtig mijn best doe om mijn fouten te bespreken met hen en dingen goed te maken.”

Zelfs wanneer één kind psychische problemen heeft, kunnen ouders zich al vertwijfeld afvragen wat ze fout hebben gedaan. Ik maak daar een paar relativerende opmerkingen over:
1. Een kwart van alle Nederlanders krijgt met een psychische aandoening te maken. In een gezin van tien kinderen zijn dat er dus twee of drie. In die zin is uw situatie normaal.
2. ADHD is erfelijk. U kunt er niets aan doen dat uw kind deze stoornis heeft. U kunt hem of haar wel helpen hier zo goed mogelijk mee om te gaan. PTSS loop je op door een traumatische gebeurtenis. Elk kind kan een trauma oplopen, ook zonder dat ouders daar een rol in spelen. Een burn-out is het gevolg van overbelasting. Steeds meer jeugdigen hebben daarmee te maken, doordat er zoveel op hen afkomt. Ook daar kunt u als vader of moeder maar weinig aan doen, zeker wanneer het gaat om oudere kinderen.
3. De perfecte opvoeding bestaat niet. Opvoeden blijft mensenwerk. We hebben allemaal onze blinde vlekken. Fouten maken betekent niet dat je een waardeloze ouder bent.
4. Zelfs wie veel over opvoeding heeft gelezen, merkt dat de praktijk weerbarstig kan zijn, zeker omdat elk kind anders is. Een Engelse dichter zei eens: „Voordat ik trouwde, had ik zes theorieën over kinderopvoeding. Nu heb ik zes kinderen en geen enkele theorie meer.”
5. U staat open voor een gesprek met uw kinderen over wat zij als moeilijk hebben ervaren. U durft zich kwetsbaar op te stellen. Dat is een van de grootste geschenken die ouders hun kinderen kunnen geven.
6. Uw bezorgdheid en schuldgevoel laten zien dat u erop gericht bent geweest om uw kinderen een goede opvoeding te geven. U hebt hen regels willen bijbrengen en ook liefde willen geven. U hebt hen willen beschermen voor gevaren en hen het goede voorbeeld willen geven. Dat dat niet altijd zo goed lukt als u had gehoopt, is geen kwade opzet.
7. Het belangrijkste is niet dat onze kinderen er zonder lichamelijke of psychische narigheid doorheen komen, maar dat ze Christus mogen leren kennen als hun Verlosser. En wanneer we niet meer met onze kinderen kunnen spreken over God, kunnen we en mogen we met God spreken over onze kinderen. Dan is er te midden van al ons tekort toch een vaste hoop!

Kees Roest, klinisch psycholoog

Heeft u ook een vraag? Mail naar psycholoog@terdege.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen