Blikken in Bunyan's pelgrimsreis

11.

Nadat Formalist en Hypocriet ter Inkeren ter rechterzijde zijn afgeweken, bestijgt Christus de heuvel Moeilijkheid. Talloos vele zijn de moeilijkheden op de pelgrimsreis: onze huiselijke zorgen, ziekten en de vele verzoekingen. Geen ware pelgrim kan of mag deze heuvel ontgaan. En weet dit: de heuvel Moeilijkheid is nimmer onoverkomelijk! Formalist en Hypocriet hebben geen flauw vermoeden van de frisse waterbronnen en de heerlijke priëlen, die de worstelende Christen voor zich gereed zal vinden! Elia dronk uit zulk een bron, toen de engel tot hem zei: „Sta op en eet, want de weg zou voor u te lang zijn."

Helaast valt Christen in het priëel in slaap en verliest claar zijn rol. Door Gods Geest opgeschrikt uit de vervaarlijke slaap, beklimt hij haastig de top van de heuvel, doch zonder zijn rol. Twee mannen in doodsangst, genaamd Vreesachtig en Mistrouwen, komen hem verschrikt tegemoet en roepen hem toe: „Ga terug van deze weg! Niets dan ellende, leeuwen en doodsgevaar zijn U hier te wachten!" „Ja, " zucht Christen, „maar teruggaan betekent voor mij de zekere ondergang! Ik moet vooruit, het koste, wat het koste!"

Die twee mannen zijn eigenlijk beklagenswaardige figuren. Ze hebben de bezwaren van de heuvel Moeilijkheid getrotseerd en overwonnen en nu ze hun cloel bijna bereikt hebben, keren ze terug voor een gevaar, clat eigenlijk geen gevaar is, want.... cle leeuwen zijn geketend!

Christen heeft zijn rol verloren en als hij gaat nadenken over wat die mannen hem verteld hebben, tast hij naar de rol, die hij in zijn kleren verborgen had, om nog eens de woorden Gods te lezen; om zich opnieuw aan de beloften Gods te sterken — want op cle genade van gisteren kan men heden niet leven! Maar tot zijn droefheid bemerkt hij, clat hij haar verloren heeft en nu moet hij in vrees en schaamte op zijn schreden terugkeren om haar te zoeken. Zo moet hij nu driemaal dezelfde weg doorworstelen, die hij maar éénmaal had behoeven te gaan, als hij wakende en biddende was gebleven....!

Vervolgens komt Christen aan het paleis Lieflijkheid en mag hij vanuit dat veilig en heerlijk oord terugzien op de beproevingen, die hij heeft moeten doormaken.

Dit paleis is ongetwijfeld het symbool van de zichtbare kerk en het lidmaatschap daarvan. Het is wel een hoogbevoorrechte kerk, waar Waakzamheid portier is, waar Bescheidenheid de leden toelaat, waar Voorzichtigheid het toezicht houdt, waar Godvruchtigheid cle eredienst verzorgt en waar Liefde de leden steeds meer door de band des Geestes verbindt!

De toegang tot dit schone huis wordt bedreigd door verschrikkelijke vijanden! Christen bespeurt twee leeuwen op de weg. Ze waren vastgeketend, maar hij zag de kettingen niet. Die ziet men alleen door het geloof. Het gevaar was dus feitelijk niet zo groot als het scheen. Elke tijd heeft zijn eigen leeuwen. Wèl de Christen, clie ze kent en ze in 's Heeren kracht moedig trotseert. Ik denk aan onze zonden. Die van 't heden, maar ook van het verleden! Hoe kunnen de zonden onzer jonkheid ons soms benauwen! Hoe kan zo'n „leeuw" soms plotseling voor cle dag springen en ons toebrullen: „Wat? Zijt ge vergeten, wat ge toen en toen hebt gedaan? " Waarlijk dan behoort er genade toe, om met Job te getuigen: „Zwijg maar stil! Ik zal met God spreken!"

Vreesachtig en Mistrouwen weken verschrikt terug, toen de leeuwen hen aanbasten, maar Christen heeft maar één antwoord: Ik wil het wagen! En dat is cok de aard van het geloof: Alles te wagen voor het eeuwige leven. Alles te wagen voor de zaligheid. Alles liever, clan in de stad Verderf te wonen. Luther roept hier uit: „Hier sta ik! Ik kan niet anders! God helpe mij! Amen!" En zó moet ook onze levenskeus zijn! Al zijn er nog zoveel leeuwen op de weg, wat zijn ze vergeleken met de slavernij der zonde? Het geloof zegt: Vooruit, ik wil het wagen!

Op het woord van portier Waakzaam waagt Christen de gevaarlijke stap. En hij wordt niet beschaamd! Hij waagt het op het Woord van God en gaat ongedeerd langs de leeuwen. Zo komt Christen, clie erkent voorheen Genadeloos te hebben geheten, in het paleis aan. Hij belijdt eerlijk, waarom hij zo laat gekomen is en wordt dan met gastvrijheid ontvangen door de deftige en schone Bescheidenheid, die vriendelijk naar het doel van de reis informeert. Ook Godvruchtigheid, Voorzichtigheid en Liefde verkwikken hem met haar gesprekken.

„En wat maakt U dan zo begerig naar de berg Sion te gaan, " vraagt Voorzichtigheid nu en dan geeft Christen dat kostelijke antwoord, dat wel één van de mooiste woorden uit het hele boek is: „De hoop Hèm levend te zien, die ik zag hangen aan het kruis!"

Christen zal weldra het avondmaal in dit paleis genieten, zinnebeeld van het Heilig Avondmaal, dat voor Bunyan zulk een hoge waarde had. In het gesprek, clat Liefde nu met Christen houdt, worden de tederste snaren aangeraakt." Gij hebt toch een huisgezin? Zijt ge getrouwd? , zo vraagt zij. En dan luidt het antwoordt: „Ja, ik heb een vrouw en 4 kinderen!" Dat is dan ook precies de toestand van John Bunyan, toen hij in de gevangenis werd geworpen en zijn Pelgrimsreis begon te schrijven. Deze geschiedenis is allereerst zijn eigen historie, zijn eigen strijd en overwinning, maar.... moet en kan zij niet ons aller levensgeschiedenis zijn of worden? ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen