Zending in Midden-Java

Het gebeurt, dat in de jonge jaren reeds een begeerte opkomt, die iater in vervulling gaat. Trok het hart van Michiel de Ruyter niet naar zee, toen hij nog maar een knaap was ? En is hij later niet de beroemde zeeheld geworden, die ons land zulke grote verlossingen heeft gebracht? Van Robert Morrison wordt verteld, dat hij als kleine jongen tegen zijn moeder zei, toen er een collecte voor cle zending werd gehouden: „Moeder, ik zou mezelf wel in de collectezak willen doen." En is hij later niet de grote zendeling geworden in China, zoals we geruime tijd geleden hebben gezien in deze rubriek ?

Na de zendingsgescliiedenis in Korea, die we heel beknopt hebben aangestipt, zullen we nu ter afwisseling weer een zendeling van wat nabij gaan bekijken, om daaruit te zien hoe groot de opofferingen zijn voor die mensen, die zich geroepen gevoelen om Gods Woord te brengen in de donkere delen van de wereld; hoe groot de liefde moet zijn tot de heidenen, om vol te kunnen houden temidden van de grootste moeilijkheden.

Ruim 60 jaar geleden liep door de straten van Dordrecht een twaalfjarige jongen met een bundel zendingsblaadjes, die bezorgd werden bij bepaalde adressen; die in de gang werden geworpen of in de brievenbus gestopt. Heel gewoon, nietwaar? Er wordt zoveel in de brievenbus gestopt en de geadresseerden moeten maar zien wat ze met de paperassen doen. Maar niet zo gewoon was. clat de jeugdige bezorger van , , De Heidenbode" het blad van a tot z had gelezen; ja meer nog, ontroerd was geworden door de inhoud van het krantje. Er stond te lezen, dat zendeling Wilhelm met goeroe Sadrach in Midden-Java met vrucht het Evangelie brachten en dat er al in 53 verschillende plaatsen kerkjes waren gebouwd en dat er al 5000 leden zich hadden afgezonderd öf van het heidendom öf van de Islam, de Mohammedaanse godsdienst.

Nou, als de inhoud van het zendingsblad niets anders bevat dan zulke berichten, dan zal het door velen niet zo gretig verslonden worden. Zo zijn we geneigd te denken en het zal in de meeste gevallen ook wel zo zijn. Daarom is het ook zo merkwaardig, dat Aart Merkelijn. de bezorger van het blad, er wèl door is aangedaan. Hoe heerlijk moet het werk toch wel zijn daar in Midden-Java, zo denkt hij. Hoe graag zou hij daar willen arbeiden. In zijn gedachten ziet hij zich er al staan voor' een grote schare mensen, luisterend naar de stem van hem, een stem die spreekt van de wil van God.

Zou dat heerlijke echter wel voor hem zijn weggelegd? Er was geen denken aan, want na de lagere school kon hij geen voortgezet onderwijs volgen en dat lag toch zeker in de lijn om zendeling te worden. Zijn moeder was een arme weduwvrouw, die voor haarzelf en haar vijf kinderen de verdiensten moest halen uit een winkeltje. Neen, Aart moest ook wat gaan verdienen en zo werd hij bij een schilder in de leer gedaan. Elke gulden die werd thuisgebracht kon de zorgen al een beetje verlichten. En toch zette Aart het denkbeeld om zendeling te worden niet uit zijn hoofd. Hij kende de zendingsgeschiedenis te goed, dat hij wel wist, dat zendelingen van naam, zoals Livingstone, Moffat, Carey en nog anderen, ook in een werkplaats hadden gestaan. Het kon bij hem misschien ook nog wel. Hij kon tenslotte niet meer zwijgen en sprak er over met zijn moeder. Deze kon geen hoop geven, want de middelen om Aart verder te laten leren ontbraken.

Nu is het ten allen tijde zó, dat de Heere de machtige is: als bij ons de middelen ontbreken, dan zijn er bij God nog meer dan duizend middelen en het goud en zilver zijn Zijne. De jonge Aart en zijn moeder zoeken hetgeen ontbreekt op het goede kantoor, dat nooit gesloten is, waar geen uren voor gesteld zijn om er heen te gaan. Door middel van het gebed, dat krachtige middel in nood, vroegen ze of God een weg mocht ontsluiten. En die weg kwam. De Heere neigt immers de harten als waterbeken tot al wat Hem behaagt. Er kwamen mensen die Aart wilden helpen bij de studie, en zodoende kon de jonge Merkelijn naar het gymnasium te Kampen en vervolgens naar de Theologische School aldaar. Toen in 1902 de professoren Biesterveld en Bavinek overgingen naar de Vrije Universiteit in Amsterdam, ging Merkelijn mee. In 1908 deed hij in de hoofdstad zijn candidaatsexamen met goede afloop.

Na dit examen kwam een oproep van de Deputaten voor de zendingsarbeid op het eiland Soemba om daar te gaan arbeiden. Dat was voor Merkelijn een grote teleurstelling: niet Soemba maar Midden-Java moest zijn standplaats zijn. Er ontstond nu een hevig conflict voor de jonge candidaat: wat moest hij kiezen, Soemba of cle plaats waarop hij zijn zinnen had gezet? Zou het bij hem nu net moeten gaan als bij Mozes, die door God geroepen werd en niet gaan wou ? Zou hij durven weigeren om naar Soemba te gaan als de Heere hem daar riep? Wat moest hij doen? Hij wist het niet en in de grote moeilijkheid waarin hij zich geplaatst zag, vroeg hij professor Geesink om raad. Deze hoogleraar

sprak: „Als jij Mozes was en God zulke duidelijke taal tot jou had gesproken, dan was het niet moeilijk om advies te geven, dan moest je zeker naar Soemba, maar nu dat niet zo is en er zo'n sterke tegenzin is om niet te gaan, zal je moeten afwachten om te zien welke de Gode welbehagelijke wil is."

Merkelijn wachtte af en werd beroepen door de gemeente van Schoondijke in Zeeuws-Vlaanderen. Dit beroep werd door hem aangenomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen