23. Die bij ons zijn, zijn meer dan die bij hen zijn

Toen werd het de koning duidelijk. Ineens begreep hij het. Onder zijn soldaten moest een handlanger van de vijand schuilen. Dát was het! Er was onder hen een verrader, een verklikker. Die gaf de Israëlieten stiekem te kennen waar zij in hinderlaag lagen en daarom konden de Israëlieten de voor hen gevaarlijke plaatsen op tijd vermijden. De koning had het raadsel opgelost! Er was heel eenvoudig een gemene verrader in het spel.

Woedend riep de Syrische vorst zijn manschappen bijeen en verweet hun dat één van hen een verrader moest zijn. Iemand die heulde met de vijand. Wie was die lafaard? Wie briefde gegevens over aan de vijanden? Wie? Op die vraag kreeg de koning een heel ander antwoord dan hij verwachtte. Er trad een soldaat naar voren en hij sprak eerlijk: Neen, mijn heer koning; maar Elisa, de profeet die in Israël is, geeft den koning van Israël te kennen de woorden die gij in uw binnenste slaapkamer spreekt (2 Kon. 6:12). En wat was het antwoord van de koning? We lezen in het volgende vers: En hij zeide: Gaat heen en ziet waar hij is, dat ik zende en hem halen late.

De koning zei niet tegen de soldaat: ’Ik geloof niets van je woorden, want zulke mensen bestaan er niet!’ Nee, hij geloofde hem meteen, want ongetwijfeld had de koning meermalen van de profeet Elisa en zijn wonderen gehoord. Was zijn krijgsoverste Naäman niet door de profeet van zijn melaatsheid genezen? In plaats dat de koning nu berustte in het feit dat Israël zo’n machtige profeet had, smeedde hij plannen om hem gevangen te nemen.

Al gauw wisten de soldaten hem te vertellen dat Elisa zich in Dothan bevond en meteen stuurde hij midden in de nacht zijn soldaten eropuit om de knecht van de Heere te arresteren. We lezen in vers 14: Toen zond hij daarheen paarden en wagens en een zwaar heir, welke des nachts kwamen en omsingelden de stad. De volgende morgen stond de knecht van Elisa heel vroeg op en tot zijn schrik zag hij dat de stad omsingeld was door vijanden. Hij ging naar de profeet en klaagde: Ach, mijn heer! Hoe zullen wij doen? (2 Kon. 6:15). Met de grote nood van zijn knecht ging Elisa naar de Heere. Hij merkte de angst waarin zijn jongen verkeerde en zei geruststellend: Vrees niet; want die bij ons zijn, zijn meer dan die bij hen zijn. Daarom bad hij: HEERE, open toch zijn ogen, dat hij zie. Onmiddellijk verhoorde de Heere zijn gebed en de jongen zag een leger van vurige paarden en wagens rondom Elisa. Een machtig hemels leger van engelen beschermde de profeet.

Kort hierna drongen de Syriërs tot de profeet door en werd het heel gevaarlijk voor hem. Toen smeekte hij tot de Heere en zei: ’Heere, sla hen met verblindheden, zodat ze mij niet kennen en zij niet weten waar ze zich bevinden.’ Ook dat gebed werd verhoord. Onverschrokken stond de profeet daarna voor hen en sprak: ’Jullie zijn op de verkeerde weg. Ik zal je brengen bij de man die je zoekt. Loop maar achter mij aan en dan komt het goed’. Zoals een herder voor zijn schapen uitloopt, zo liep Elisa voor zijn vijanden uit. Hij ging hen voor naar Samaria en zonder dat zij er erg in hadden, waren zij midden in de hoofdstad van Israël beland. Het minste erg hadden zij er niet in dat ze in het hol van de leeuw waren gekomen. God had hen immers geslagen met ’verblindheden’. Dat wil niet zeggen dat ze blind waren geworden en niet meer konden zien, maar dat ze niet meer wisten wie de persoon was die hen geleidde en de plaats niet kenden waar zij zich ophielden. Wij zouden zeggen: Ze waren helemaal in de war.

In het Nieuwe Testament lezen we van de Emmaüsgangers dat hun ogen gehouden werden dat zij Hem (de Heere Jezus) niet kenden (Luk. 24:16). Dat wil volgens de kanttekening zeggen dat ’zij door Christus’ macht werden wederhouden (of belet)’ (kanttek. 16). Zo belette de Heere de Syriërs door Zijn wondermacht dat zij Elisa en Samaria kenden. Toen deed Elisa voor de derde keer een gebed en hij sprak: ’Heere, open de ogen van de vijanden dat ze zien.’ Opnieuw werd zijn gebed verhoord en toen zagen de Syriërs dat ze als muizen in de val zaten. Koning Joram vroeg meteen toestemming om hen te doden. Hij zag nu zijn kans schoon en verrukt riep hij uit: Zal ik hen slaan? Zal ik hen slaan, mijn vader? (vers 21). Maar Elisa antwoordde: ’Nee, het zijn nu krijgsgevangenen en die mogen niet worden afgemaakt. Zet hun brood en water voor, dat zij eten en drinken en tot hun heer trekken.

Elisa betoonde door woord en daad de Heere én de medemens lief te hebben. Hij bracht in praktijk zijn vijanden goed te doen. De koning gehoorzaamde en hij bereidde hun een groten maaltijd, dat zij aten en dronken; daarna liet hij hen gaan en zij trokken tot hun heer. Het gevolg was dat voortaan de benden der Syriërs niet meer kwamen in het land Israëls (vers 23).
Dies vertelt men, in ons land,
Al de wond’ren Uwer hand (Ps. 75:1).

(Volgende keer D.V. 24. De belegering van Samaria)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen