De herkomst van de BIJBEL 6

Kanoniek en apokrief.

Hoe de Oud Christelijke Gemeente over deze boeken geoordeeld heeft kunnen we niet zeggen; een waarderingsoordeel werd oorspronkelijk door deze onderscheiding niet uitgesproken.

Eerst later werd „apokrief" zo ongeveer eensluidend met „afgekeurd" of „verwerpelijk". Deze betekenis wordt er heden ten dage nog wel aan gegeven. Toch nam Luther de volgende apokriefen als aanhangsel van het Oude Testament op: Judith, de Wijsheid van Salomo, het boek Tobias, de Spreuken van Jezus ben Sirach, Baruch, 2 boeken van de Makkabeeën, toevoegsels tot het boek Ester en Daniël (Susanna, Bel en de draak, het gebed van Azarja en de lofzang van de drie jongelingen in de vurige oven) en het gebed van Manasse. Luther oordeelde dat al konden zij niet op één hjn met de Heilige Schrift gesteld worden, het toch wel zijn nut kon hebben ze te lezen.

Blijkbaar zijn meer vertalers deze gedachten toegedaan geweest, want ook in de Vulgata (de latijnse Bijbelvertaling) zijn de apokriefe boeken van het Oude Testament opgenomen. Deze boeken zijn vrij algemeen bekend aangezien zij achter bijna alle Nederlandse vertalingen zijn toegevoegd.

Er zijn ook Nieuw Testamentische Aprokriefen maar deze boeken zijn veel minder en in de meeste gevallen in het geheel niet bekend. Dat vindt zijn oorzaak daarin dat zij nimmer aan de Nederlandse vertalingen werden toegevoegd. Hun aantal is niet zo precies aan te geven.

Hiertoe worden gewoonlijk gerekend enige Evangeliën, zoals het Evangelie der Ebionieten, der Egyptenaren, der Hebreeën en van Petrus. Dan de geschriften der apostolische Vaders: Clemens, Barnabas, Ignatius, Polykarpus.

Verder enkele geschriften als de Didache (= Leer der 12 apostelen) II Clemens, Het Kerygma van Petrus.

Tenslotte enige proeven van apokalyptische literatuur als: Petrus-apoka^ypse en de Herder van Hermas.

Al deze geschriften dagtekenen uit de na-apostolische tijd vóór 150. Aan het Nieuwe Testament zijn ze nooit toegevoegd.

Voor de ijverige navorsers moeten we hier nog bijvoegen dat de Apokriefen gewoonHjk nog worden onderscheiden van de z.g. Pseudepigraphen, dat zijn boeken die niet door de auteur zij geschreven, op wiens naam zij zijn gesteld.

Tot deze laatste rekent men het in de zendbrief van Judas vers 9 bedoelde boek: „De Hemelvaart van Mozes" en in het 14e vers geciteerde boek „Henoch". In de eerste tekst staat: „Maar Michael de Archangel, toen hij met de duivel twistte, en handelde van het lichaam van Mozes, durfde geen oordeel van lastering tegen hem inbrengen, maar zeide: De Heere bestraffe u."

De apostel Judas haalde daar dus een gedeelte uit het voor ons onbekende boek: De Hemelvaart van Mozes" aan.

In het 14e vers van zijn zendbrief staat: „En van deze heeft ook Henoch, de zevende van Adam, geprofeteerd, zeggende; Zie, de Heere is gekomen met Zijne vele duizende heiligen." Deze tekst is letterlijk uit het boek „Henoch" geciteerd.

Verder wordt tot de Pseudepigraphen gerekend: De brief van Aristeas, het boek der Jubileeën, het martelaarschap van Jesaja, de Psalmen van Salomo, het 4e boek der Makkebeeën, de Sibyllijnsche boeken, het 4e boek van Esra, de Openbaringen van Baruch, de Testamenten van de 12 patriarchen en het Leven van Adam en Eva.

In 1909 zijn deze boeken wel afzonderlijk in het Duits uitgegeven door prof. Kautzsch, maar in uitgaven van de Bijbel komen zij niet voor. Na deze uiteenzetting over kanoniek en apokrief en wat daaronder verstaan wordt, kunnen we overgaan tot de geschiedenis van de kanon.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen