Jungfraujoch (1)

“he top of Europe”, daar moesten we toch echt even een kijkje gaan nemen. Na een warme vakantie belandden we via een ritje met de autotrein in Grindelwald, een plaatsje aan de voet van de Jungfrau. We stonden ’s morgens vroeg op om op tijd bij de trein te zijn, die ons in twee etappes naar “the top of Europe” zou brengen. Er hing een stevig prijskaartje aan, maar we wilden dit mooie stukje natuur niet missen.
De conducteur op het perron wenkte ons dat we op moesten schieten, want de trein zou vertrekken. Nou valt opschieten met een rolstoel niet mee. Het woord opschieten komt eigenlijk in mijn woordenboekje niet meer voor. Toch deden we ons best en liepen naar een ingang. De trein zat vol en voor iedere deur stonden mensen die werkelijk geen centimeter opzij wilden gaan. Je zag de paniek in hun ogen; niet ook nog een rolstoel en vijf mensen bij ons in de overvolle coupé.
Weer loot de conducteur, maar het was onbegonnen werk. De deuren sloten en de trein vertrok. „We pakken gewoon de volgende”, zei mijn man rustig, „we hebben vakantie en we gaan ons niet haasten en in allerlei bochten wringen.” Ik was het wel met hem eens, maar realiseerde me dat het met de volgende trein precies hetzelfde zou gaan. Nu stond er nog niemand op het perron maar zodra de vertrektijd zou naderen, wist ik zeker dat het weer dringen zou worden. En helaas had ik gelijk.
Er kwam een medewerker van het station naar me toe. „Gaat het lukken?” vroeg hij me. „Nee”, antwoordde ik, „want met zo’n stoel verlies je het altijd.” Normaal gesproken is bijna iedereen bereid om je te helpen met de rolstoel, maar in dit geval kon je duidelijk merken dat de duur betaalde excursie een stukje egoïsme opriep.
De medewerker haalde een aluminium rijplaat, zodat we gemakkelijk de trein in konden, en bleef bij ons staan om te helpen. Toen de trein stopte, legde hij de plaat in de deuropening. Van alle kanten sprongen de mensen links en rechts om hem heen en ze liepen via de handige rolstoelplaten de trein in. Eigenlijk gewoon komisch om te zien. Uiteindelijk lukte het hem om ons in die trein te loodsen. Floris zat bij mij op schoot, mijn man zat opgevouwen op een klapstoeltje en onze dochters zaten aan de andere kant van de coupé naast twee zwaar hyperventilerende Japanners, wat ze best eng vonden. Maar we zaten in ieder geval in de trein. Halverwege de rit moesten we overstappen. Mijn man moest met een conductrice mee om de rolstoel in een aparte coupé te zetten, tussen ski’s en rugtassen. Wij zaten al met zijn vieren in de trein. Plotseling hoorde ik de schelle luit die het vertrek aankondigde. Op het perron zag ik mijn man heen en weer rennen. Toen de trein in beweging kwam, stapte hij onze coupé in. „Anders had ik gewoon de volgende genomen”, zei hij nog steeds positief. Aangekomen op de top, kregen we een begeleider mee, die ons wegwijs maakte. Er waren speciale liften voor rolstoelen in het ijspaleis en als we wilden konden we een sleuteltje krijgen voor alle liften die er waren. Het uitzicht was schitterend. De zon scheen en de lucht was helder, dus keken we tot in het dal en over de toppen van andere hoge bergen. Een prachtig stukje schepping, die mijn angst voor de terugreis even deed vergeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen