Dag in, dag uit...

„Anne-Ruth, ik wist dat het een keer zou gebeuren, maar dit is wel heel snel. Hoe krijg je het voor elkaar, dat ding staat er nog geen uur." „Ik wilde alleen even kijken", zegt Anne-Ruth, met een zeer schuldbewust gezicht, „ik vond het zo'n leuk beestje. Toen ik het terug wou zetten viel het van het kastje af." In haar handen heeft Anne-Ruth de twee helften van een zachtgeel stenen gansje dat ik vanmiddag in het tuincentrum gekocht heb. Zodra ik het zag wist ik er een plekje voor. Op het kastje in de gang naast een mandje met gele primula's. Het leuke van het gansje is zijn kopje met de lange nek. Hij kijkt over de rand van het kastje naar beneden, maar ah je hem niet goed neerzet, kukelt hij eraf en dat was dus bij Anne-Ruth het geval. Ondanks mijn verontwaardiging schiet ik in de lach. Die afschuwelijke brokkenmakende nieuwsgierigheid heeft Anne-Ruth van mij. Het had mij ook kunnen overkomen bij een ander. „Ik koop wel eennieuwe", belooft Anne-Ruth, allang blij dat ik niet écht boos ben. „Nee", zeg ik, „dat hoeft niet. Ik lijm hem lael." Hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet, maar de volgende dag maai ik zelf het gansje van de kast. Nekje er weer af. Gelukkig, niemand heeft het gezien en de tube secondenlijm is geduldig. De derde dag hoor ik het inmiddels bekende geluid van brekend steen in de gang. Ah ik ga kijken zie ik Stefan, met een verwilderde blik in zijn ogen, over de koude stenen vloer in het rond grabbelen. „Ik heb iets gebroken", zegt hij geschrokken, „maar ik weet niet wat. "„ O, dat is het gansje", zeg ik, terwijl ik het stenen lijjje onder het kastje vandaan vis. „Zoek jij zijn hoofd maar, dan lijmen iive hem weer." „Hoe lang staat dat ding hier al, ik heb hem nog nooit eerder gezien", zegt Stefan verbaasd. „Al drie dagen ", proest ik, „ en hij heeft al drie keer zijn nek gebroken." De volgende dag is het Rebekka's beurt. Ze komt thuis met haar armen vol spullen. Over haar schouder hangt een tas en zonder dat ze er erg in heeft sliert ze daar het gansje mee van zijn plek. Ah ik voor de vierde keer de twee helften mee naar binnen neem om te lijmen krijg ik een idee. Niet alleen het lijjje en het nekje geef ik een dot lijm, ook de pootjes smeer ik zorgvuldig aan de onderkant in. Ziezo, knappe jongen die hem nu nog van het kastje krijgt. Want zelfs voor een stenen gansje is driehonderdvijfenzestig keer per jaar je nek breken iets te veel van het goede.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen