Met vreugde appels plukken

Als een koningin zit ze op het ‘zadel’ van het oude Yanmar trekkertje. Klaasje Bisschop (80) uit Rouveen heeft het privilege die steeds wat vooruit te mogen rijden. Ze doet dat in vol ornaat: blauw gestreepte rok, helblauwe schort, zwarte borstrok, kleurige kraplap, rode omslagdoek en een mutsje in de kleuren van de kraplap. „Burgerkleren dragen vind ik niks”, zegt ze, „dat ben ik niet gewoon.”
Op het treintje achter de trekker staan vier kolossale blankhouten kisten, die door de appelplukkers worden gevuld. Klaasje plukt en chauffeurt. Met een lenig gebaar zwaait ze het rechterbeen over het stuur, waarna ze zich van de tractor laat glijden. Dat bevalt haar beter dan het been onder het stuur door wurmen. „Dan komt ik vast te zitten en hier blijf ik soepel bij.”
Ze is dit jaar voor de vijfendertigste keer bij fruitkweker Jan Willem de Jongh, die aan de Blokzijlerweg buiten Marknesse een bedrijf met zes hectare perenbomen en zes hectare appelbomen runt. Allemaal laagstam. Met zichtbaar plezier plukt de bejaarde Rouveense de rijpe appels van de bomen: Braeburn, een uit Nieuw-Zeeland afkomstig ras. Het rood van de vruchten past prachtig bij haar dracht, zeker nu ze de rode doek weer om heeft. Niet vanwege de aanwezige pers, zoals een medeplukster meent, maar omdat de rouw voor de overleden moeder van een schoonzoon achter de rug is. „Daar moet je acht weken de blauwe doek voor dragen. Nu kan ik weer in het rood.” De achterliggende week was ze vrij, omdat de appels nog wat bij moesten kleuren. De groene laat ze hangen. Die komen mogelijk met een volgende pluk, afhankelijk van de prijs van de appels. „Als de plukkosten hoger zijn dan de opbrengst, laten we ze voor de vogels hangen”, laat fruitteler Jan Willem de Jongh weten.

Melken
Door haar huwelijk werd Klaasje Mulder Klaasje Bisschop, verhuisde ze van Staphorst naar Rouveen en belandde ze van de grote kerk in een klein oud gereformeerd kerkje. „Mijn man had geen broers en zijn vader heeft hij nooit gekend. Die is drie dagen na zijn geboorte overleden aan de Spaanse griep. Mijn schoonmoeder is nooit hertrouwd, dus mijn man kon moeilijk weg.” De verhuizing kwam haar niet verkeerd uit. „Het is in Rouveen mooi rustig.”
Appels plukken deed ze voor haar trouwen al, samen met haar vader, haar zus en een nicht. Na de trouwdag ging ze er gewoon mee door. „Op een gegeven moment waren we alle drie in verwachting: m’n nicht, m’n zus en ikke. Toen ben ik er een poos mee gestopt.” Vijf jaar na de geboorte van de jongste begon ze weer, op verzoek van dorpsgenote Grietje Rouwhorst. Die werkt ook al 35 jaar bij Jan Willem de Jongh. Maandag en dinsdag rijdt Klaasje, woensdag en donderdag Grietje. „Dat is makkelijk, dan hoef je elkaar geen autogeld te geven.” Vrijdag heeft Klaasje haar vrije dag. Toen ze de boerderij er nog bij had, hielp ze voor het plukken haar man met melken. Meteen na het ontbijt reed ze samen met Grietje naar Marknesse. Later hielp ze haar man alleen ’s avonds. Grietje zette haar dan af bij het weiland waar Jan Bisschop de koeien al had vastgezet aan de weidewagen. „Dan waren we om zes uur klaar en konden we rustig samen eten.”

Schepping
De boerderij deed het Rouveense echtpaar jaren terug al van de hand, maar de appelpluk laat Klaasje zolang ze gezond is niet schieten. „Voor de centen hoef ik het niet te doen, we kunnen ons best redden, maar wat is mooier dan werken in de schepping? Het is toch prachtig hier. Wij gaan nooit op vakantie, dat hoeft niet als je dit werk doet.” De appelplukkers beginnen de werkdag met een kop koffie in de schuur van Jan Willem. „Daarna werken we tot twaalf uur, dan gaan we brood eten in de schuur. Om half een beginnen we weer te plukken, tot half vijf.”
Jan Bisschop is inmiddels 95. Als zijn vrouw appels plukt, komt een van de kinderen hem gezelschap houden. Na thuiskomst gaat Klaasje meteen het avondeten koken. Het vlees heeft ze al gaar. Dat braadt ze zaterdag voor de eerste dagen van de week, dinsdagavond voor de warme maaltijden van woensdag en donderdag. „In de tijd van de appelpluk moet je de dingen een beetje organiseren”, lacht ze.
Op haar vrije dagen gaat ze geregeld met haar man uit toeren. Naar toeristische plaatsjes als Stavoren of naar het dorpje Echteler in het Duitse graafschap Bentheim, waar Klaasje in de winkel van Naber haar zeep haalt. „De mensen daar bellen me als die in de reclame is.”

„Hé, niet klets’n maar deurwark’n”, roept Grietje. IJlings klimt Klaasje weer in het zadel van het trekkertje. Een pad verder trekt bedrijfseigenaar Jan Willem de Jongh op met een tweede plukploeg. Er zitten kleurrijke figuren bij, maar de boerin uit Rouveen werd de mascotte van de onderneming. „Klaasje is een kanjer van een wijf”, verzekert een alternatieve plukker van middelbare leeftijd, met een soort kozakkenmuts op z’n woeste haardos met staart. „Heeft ze je al laten zien hoe ze van de trekker stapt? Dat doen jij en ik haar niet na.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen