De profeet Habakuk (13)

Een opmerkelijke uitspraak

De profeet Habakuk blijkt een wonderlijk man te zijn. In één en hetzelfde hoofdstuk bidt hij in grote nood én juicht hij van grote vreugde. Het ligt dan voor de hand om te denken dat de omstandigheden veranderd zijn. Zal het oordeel dan toch nog worden afgewend? Nee, integendeel; je zou zeggen: het kan niet nog erger worden. Lees vers 17 nog maar eens.

Alhoewel....

Het is niet voor niets dat Habakuk hier zoveel dingen noemt uit het leven van alle dag. Hij wil ons als 't ware meenemen en ons er nadrukkelijk op wijzen. Kijk, zegt hij, hier heb je de vijgeboom en daar staat de wijnstok, de edelste planten in het heilige land. Maar zie eens: ze dragen geen vrucht. Ga mee naar de olijfboom, wat doet die? Hij liegt. Die boom staat daar wel veelbelovend, maar vruchten vind je er niet aan. Ook de velden liggen er kaal bij. Nu gaan de staldeuren open. Daar verwacht je de schapen en de geiten en ander klein vee. Maar alles blijkt leeggeroofd. Ja, want de Chaldeën zijn geweest, een snel en bitter volk. Ze hebben verwoest, geroofd en geplunderd. Dat is het oordeel dat in Gods naam is voltrokken. Het valt op dat Habakuk bij de schildering van het oordeel zich richt op het maatschappelijke en stoffelijke, geen woord over de tempel of de dienst des Heeren, hoewel ook daarover het oordeel komen zal. Weet je,

Habakuk is een echte Israëliet. Het land waarop het volk woont en werkt, dat is niet zomaar een stuk grond, nee dat land heeft 't volk van de Heere gekregen. En als het daar nu misloopt dan is dat Gods hand.

Nochtans....

„Zo zal ik nochtans in de HEERE van vreugde opspringen" (vs. 18a). Hoe is dat nu toch mogelijk? Zullen velen niet zeggen: zo'n mens is niet normaal meer. Als je zo iets zegt, in zulke omstandigheden, ben je dan geen „patiënt"? Toch hebben we Habakuk leren kennen als een mens van gelijke bewegingen als wij allemaal. We kwamen hem tegen in zijn moedeloosheid en zwaarmoedigheid, met z'n vragen en z'n raadsels, met z'n vrees voor het naderend oordeel, met z'n liefde tot z'n volk. Nee, Habakuk is geen „patiënt", hij is evenmin ongevoelig. Maar hoe kan hij zich dan toch ten tijde van zulke omstandigheden verblijden? Hoe kan een ouder met vreugde lopen achter de baar van z'n kind? Hoe kan er vreugde zijn als je werkloos bent? Hoe kan er vreugde zijn als je weet datje nooit meer beter kunt worden? Hoe kan een mens zich verblijden als hij waardig is geacht om smaadheid te lijden om Christus' wil? Zijn dat allemaal „patiënten"?

Tussen „alhoewel" en „nochtans"

Tussen deze twee woorden ligt een geheim. Let op dat Habakuk zegt van vreugde te zullen opspringen in de HEERE. Dat is het geheim. Dan heeft de mens een troost die de wereld niet kent. Een troost, beide in leven en in sterven. Op de school van de Heilige Geest wordt het geleerd wat Paulus schrijft in Rom. 8 : 28: En wij weten dat degenen die God liefhebben, alle dingen medewerken ten goede, namelijk degenen die naar Zijn voornemen geroepen zijn".

„Alle" dat is een klein woord met een grote betekenis. Alle dingen, dat zijn alle goede dingen. Daar is allereerst God Zelf, het allerhoogst en eeuwig Goed. Daar zijn ook alle werken van God ons ten goede. Daar is Christus ons ten goede om alles wat Hij gedaan heeft en nog doen zal. Maar daar zijn ook alle kwade dingen ons ten goede. Satan ook? Ja, Satan ook en al z'n handlangers, zoals hier de Chaldeën. In het Doopsformulier staat:

„......en alle kwaad van ons weren, of ten

onze beste keren wil". Want de Heere weet de godzalige te verlossen uit verzoeking en aanvechting.

„Alle instrument dat tegen u bereid wordt, zal niet gelukken" (Jes. 54 : 17). Noden en zwakheden, uitwendige beproevingen en inwendige verdrukkingen, zij alle werken ons ten goede op de weg der genade en op het pad des geloofs. Zou Habakuk deze hooggestemde lofzang van het alhoewelnochtans hebben kunnen zingen als hij geen weet had gehad van de ingrijpende moeite en verdrukking waarvan hij spreekt? Daar in de diepte leert het kind des Heeren wat hij heeft aan God en aan Christus. Al ontvallen dan aan Habakuk vijgeboom, wijnstok en kudden, hij houdt zijn God over. En dat is het geheim van zijn vreugde. De vertroostingen van de Heere vervullen zijn hart. Dat is Gods genade en die kun je nooit begrijpen, die valt alleen te aanbidden. En wie genade zegt, die zegt Jezus. Dat doet de profeet hier ook in het slot van vers 18: k zal mij verheugen in de God mijns heils.

Jezus, de Heiland

Het laatste gedeelte van vers 18 is echt een woord van een ziener van de oude dag, waarin de dageraad van het Nieuwe Testament gloort. Lees maar wat de kanttekeningen zeggen: „Of (ik zal mij verheugen) vanwege God, mijn Heiland, dat is, Die mij heil en zaligheid heeft teweeggebracht.

Het Hebreeuwse woord, te weten zaligmaking, of zaligheid, heil en het woord Jezus, hebben één wortel of oorsprong, zodat dit bekwamelijk op Christus gepast wordt".

In de geloofsgemeenschap met de Heere Jezus Christus krijgt dit woord van Habakuk z'n volle diepte en z'n genadige hoogte. Want vanuit Zijn werk wil Hij door Zijn Heilige Geest onderwijs geven in dit „nochtans".

Daar neemt de Heere Zijn kind mee naar de hof van Gethsemané. Daar is Jezus een worm en geen man. Daar worstelt Hij: O Mijn Vader, indien het mogelijk is, laat deze drinkbeker aan .Mij voorbijgaan! Doch niet gelijk Ik wil, maar gelijk Gij wilt".

En wat is 's Vaders wil? Dit: Jezus moet de weg op van het oordeel, het kruis en de dood. Nu dan (ik schrijf in alle teerheid naar de mens): Het is goed Vader, Ik zal gaan uit liefde tot U en uit liefde tot Mijn kinderen. Mijn Zoon het wordt nog erger dan Gethsemané, want U zult niets overhouden, het gaat de dood in. O. dan zegt Jezus niet zomaar: het is goed. Want zie de plaats waar Hij het zegt, is rood gekleurd van Zijn bloed. En Zijn zweet werd gelijk grote druppelen bloeds, die op de aarde afliepen. Daar zwoegt Jezus, de Borg des Verbonds, daar strijdt Hij Zijn strijd alleen. En nu zegt ook Gods kind niet zo maar: het is goed. Dat doet Habakuk niet en niemand. We zeggen het alleen als Hij het voorzegt. We zeggen het alleen als wij in alle nood en dood van hem afhangen door Zijn Heilige Geest. We zeggen het alleen in gemeenschap met Hem. Waar we meebuigen met Hem uit genade, daar geldt het in de diepte: die in Mij blijft en Ik in hem, die draagt veel vrucht. Dat is het geheim waaruit het geloof leeft.

Een predikant

Ik las van een predikant, hij leefde jaren geleden. Hij had veel meegemaakt. Veel verdriet, veel rouw, veel slagen, figuurlijk, maar ook letterlijk, veel zorgen in de kerk, in z'n gezin, in z'n persoonlijk leven. Hij had in z'n studeerkamer dit ene woord hangen: nochtans.

Gespreksvragen

1. Is de uitdrukking: en mens moet er maar in berusten, te handhaven in het licht van hetgeen de Heilige Schrift ons hier meedeelt van Habakuk? Verklaar je mening en lees daarbij ook eens Psalm 119 : 175.

2. Het woord nochtans vind je ondermeer ook in 2 Sam. 23 : 5, Jona 2 : 4 en 1 Petrus 1 : 8, 9. Is er overeenkomst met Hab. 3:17, 18. En zo ja op welke manier?

3. En hoe zit het in dit verband met David te Ziklag (1 Sam. 30 : 6b), met Paulus en Silas (Hand. 16 : 25) en Paulus (2 Kor. 12 : 7-9)?

4. Habakuk heeft het over „ik" en over „de HEERE". Wie van beiden maakt hij groot? Welke les ligt daarin?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen