Het onderscheid tussen het aanbod van genade en de beloften des verbonds (6)

De Dordtse Leerregels
Trachten wij nu te omschrijven wat verstaan moet worden onder de aanbieding van de genade, dan kunnen wij niet beter doen dan weer verwijzen, niet naar één onzer oude theologen, maar naar één onzer belijdenisgeschriften, nl. de Dordtse Leerregels, die uitspreken in hoofdstuk II, artikel 5: "Voorts is de belofte des Evangelies, dat een iegelijk, die in de gekruisigde Christus gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe; welke belofte alle volken en stammen en mensen, tot welke God naar Zijn welbehagen Zijn Evangelie zendt, zonder onderscheid moet verkondigd en voorgesteld worden, met bevel van bekering en geloof ' . Zó omschreven onze vaderen de "belofte des Evangelies".
Natuurlijk bedoelen zij hier met de belofte des Evangelies geheel iets anders dan de belofte des verbonds. Ik hoop dat in het voorgaande voldoende te hebben aangetoond. Natuurlijk hebben zij ook niet bedoeld, dat deze belofte des Evangelies de enige inhoud der prediking zou moeten zijn. Ook de heilige Wet Gods heeft in de prediking haar legitieme, van God gegeven plaats. Doch in elke prediking, wil zij Evangelieprediking zijn (Markus 16 : 15), moet Christus worden verkondigd als volkomen Zaligmaker, Die Gods deugden heeft verheerlijkt, Wiens bloed en dood van oneindige kracht en waardigheid is, overvloediglijk genoegzaam tot verzoening van de zonden der ganse wereld (Dordtse Leerregels II, 3) en in Wie vergeving der zonden te bekomen is voor de grootste der zondaren.

Nogmaals Boston
Deze evangelieprediking, of zo men wil dit aanbod van genade, als omschreven door de Dordtse Synode, moet zonderonderscheid alle volken en mensen gebracht worden. Golden de verbondsbeloften, zoals wij zagen, slechts de uitverkorenen. de Evangelieprediking dient te geschieden tot allen, tot wie God naar Zijn welbehagen Zijn Evangelie zendt. Hier is het de plaats, om nog eenmaal terug te komen op het boek van Thomas Boston over het genadeverbond. Reeds eerder vernamen wij van Bostons opmerkelijke uitspraak, dat de "gelegateerden van Christus' Testament" niet de uitverkorenen zijn, maar "zondaren van het menselijk geslacht, onbepaald". Een opmerkelijke uitspraak, schreven we.
Boston beperkt toch immers de verbondsbeloften tot Christus en Zijn uitverkoren Kerk! Hoe kan hij dit dan schrijven? In de eerste plaats moeten wij erop letten, waar Boston dit schrijft: in het vierde hoofddeel van zijn boek.
Hij heeft het daar niet meer over de oprichting van het genadeverbond in de eeuwigheid, maar over de besturing van het verbond. Wij zouden zeggen: de bediening, de openbaring, de uitvoering van het verbond, zoals deze door Christus in de tijd geschiedt. Die bediening of besturing van het verbond raakt niet alleen de uitverkorenen, dat is bekend. We denken bijvoorbeeld aan de vijfde uitspraak van onze Generale Synode (1931):"...... dat het Verbond der genade van God een bediening heeft ontvangen, een openbaringsvorm, die wisselde en die meerderen omvat dan de uitverkorenen Gods....". Deze bediening des verbonds komt openbaar in de prediking des Woords, waardoor Christus Zich door Zijn Geest een Gemeente vergadert. Inderdaad komt die Woordverkondiging tot meerderen dan de uitverkorenen.
Vervolgens is het van belang, erop te letten, dat als Boston spreekt over de "gelegateerden van het Testament" hij met dit Testament zomaar niet hetzelfde bedoelt als het verbond!
Blijkens hetgeen hij over Christus' Testament of legaat schrijft (blz. 239-254) bedoelt hij er zoveel mee als de openbaringsvorm, die het verbond der genade aannam in de tijd, voor het eerst in de moederbelofte, en voorts in de Heilige Schrift in Oude- en Nieuw Testament.
De gelegateerden in dit Testament zijn nu niet met name genoemde personen; ook niet de uitverkorenen, ook niet de gevallen engelen, maar zondaren van het menselijk geslacht, aan wie het Evangelie verkondigd wordt.
Eigenlijk zijn deze gelegateerden dezelfde personen, die Boston eerder in zijn boek de voorwerpen van de besturing des verbonds noemde. Hij is daar erg duidelijk in, wanneer hij schrijft: "Christus is door last van Zijn Vader gevolmachtigd het verbond der genade aan een iegelijk van het ganse menselijk geslacht, de zondaren van het geslacht Adams, zonder uitzondering, aan te bieden. Hij is machtig gemaakt, hen, die op Zijn roepende stem tot Hem vluchten, in het verbond aan te nemen, en al de weldaden ervan tot hun eeuwige zaligheid deelachtig te maken, ingevolge van de vastgestelde orde van het verbond. De verkiezing van bijzondere personen is een geheim, dat niet eer in de besturing van het verbond ontdekt staat te worden, volgens de vastgestelde orde ervan, dan op zulk een tijd, als de zondaar het verbond heeft aangenomen, met persoonlijk daarin te komen. En de uitgestrektheid van het aanbod van het Evangelie is niet op de verkiezing gesticht, maar op het bevel Gods en de oneindige algenoegzaamheid van de gehoorzaamheid van Christus tot de dood"(blz.223-224).

Conclusies
Afrondend kunnen wij zeggen, dat dit de leer onzer Gemeenten ten aanzien van deze zaken is, dat er een principieel onderscheid is tussen de beloften des verbonds, door God de Vader van eeuwigheid gedaan aan Christus en Diens uitverkorenen Kerk enerzijds, en het aanbod van genade of de Evangelieprediking, waarin de ernstige aanbieding van Christus en de verbondsweldaden geschiedt, anderzijds. Zó alleen wordt het schriftuurlijke evenwicht bewaard. Elke eenzijdigheid heeft hier ernstige gevolgen. Daar is een eenzijdigheid waarbij in de prediking het Evangelie aan Gods verkorenen wordt gebracht, terwijl voor de onbekeerden slechts het oordeel rest. Hoewel het nu stellig de taak van Gods knechten is de rechtvaardigen aan te zeggen dat het hem wèl, en de goddeloze, dat het hem kwalijk zal gaan, is hiermede toch niet alles gezegd. Dan zouden wij tekort doen aan hetgeen wij in deze artikelen hebben beluisterd uit Gods Woord, onze oude theologen, de Gereformeerde belijdenissen en de uitspraken van onze eigen synoden. Gods knechten hebben Christus te verkondigen "als de door God aangestelde en gevolmachtigde Zaligmaker, in Wie alles te verkrijgen is wat tot de zaligheid onmisbaar is" (Ds. A. Vergunst, a.w. blz. 100).
En zij hebben dit te doen zoals de herders in de Kerstnacht: alom (Lukas 2 : 17)
En daar is anderzijds een eenzijdigheid waarbij in de prediking (vergeef mij de uitdrukking) Gods beloften te grabbel worden geworpen, de noodzakelijkheid van het voor Christus plaatsmakende werk schier verzwegen wordt en de doodsstaat van de mens zo niet verzwegen, dan toch node genoemd wordt. Alle hoorders worden dan opgeroepen "werkzaam met Gods beloften" te zijn, op die beloften te "pleiten", maar dat de Heere er Zijn volk eens radicaal buiten zet, zodat er niets meer te pleiten, doch slechts een eeuwige rampzaligheid naar recht te wachten is, schijnt een vergeten hoofdstuk in de orde des heils. Dan komen er veel "bekeerde" mensen die nooit iets leerden van hun verloren staat en ten diepste vijanden blijven van Christus' woord: "Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Tenzij dat iemand wederom geboren worde, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien" (Joh.3 : 3).
De Heere beware ons voor afdolen ter linkerof ter rechterhand en richte onze voeten op de koninklijke weg!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen