Oproep tot kritische dialoog

KLEINE KRONIEK

In het Centraal Weekblad van 31 oktober / snijdt dr. A. Noordegraaf een belangrijk onderwerp aan door in te gaan op „de uitdaging van de evangelische beweging". Hij doet dat onder de kop , , een kritische dialoog is nodig". We zien in onze tijd een stevige groei en toenemende invloed van de evangelische stroming (in al zijn geschakeerdheid) binnen christelijk Nederland. Deze invloed gaat ook de hervormd-gereformeerde gemeenten beslist niet voorbij. Er is al wat prikkelend gesteld door Willem van der Meiden in HN-magazine dat protestants Nederland over twintig jaar driekwart evangelisch zal zijn.

Noordegraaf gaat in op de conflictstof die er is tussen evangelischen en reformatorischen.

„Conflictstof

In het „midden" van de kerk staan velen tamelijk negatief tegenover de evangelische beweging. Dit bleek onder andere uit de verdeelde reactie in Den Haag op een verzoek van evangelicale zijde om een evangelische proefpolder te mogen vormen. De visie op de Schrift als het onfeilbare Woord van God en de nadruk op zekerheid worden al snel als fundamentalisme afgedaan. En in het spreken over persoonlijke overgave aan de Heer vreest men een ik-gerichte en introverte vroomheid.

Maar ook in de rechterflank van de gereformeerde gezindte worden de evangelische invloeden bepaald niet alleen als verrijking gezien, maar eerder als een bedreiging. Men kan dat keer op keer in het Reformatorisch Dagblad lezen. De nadruk op de geloofskeus wordt arminiaans en remonstrants geacht. De aandacht voor mime, theater en dans wordt beschouwd als aanpassing aan de wereld. Op de Praise-avonden zou een oppervlakkige blijdschap worden gevoed, die geen aandacht heeft voor de donkere tonen van zonde en schuld. En soms verwijt men evangelisch beïnvloede jongeren en hun leiders verdeeldheid te zaaien in de gemeente.

Over elkaar of met elkaar

Waar in kerken en gemeenten conflicten rijzen is het gevaar van stereotypering en vooroordelen groot. Soms praat men alleen nog maar over elkaar en nauwelijks met elkaar. En wanneer er een gesprek komt en het wordt direct gefocust op de waarheidsvraag, ontstaat in de kortste keren een welles-nietes verhouding die tot een patstelling leidt.

Daarom is het toe te juichen dat er van verschillende kanten pogingen worden ondernomen om een serieus gesprek op gang te brengen, waarbij men veeleer uitgaat van de vraag: in hoeverre kunnen traditionele hervormde of gereformeerde stromingen en evangelischen elkaar bevruchten. Wat kan men over en weer van elkaar leren? Waarin leggen evangelischen een onbetaalde rekening op de tafel van de kerken en welke terechte vragen zijn aan de evangelischen te stellen? ” Congres RRQR

Noordegraaf wijst in dit verband op een congres dat belegd is door de RRQR, een vereniging van academici vanuit de gereformeerde gezindte op zaterdag 15 november in Ede, onder de uitdagende titel, , De evangelikaalslag van het gereformeerde leven". Een poging om de zo gewenste kritische dialoog tot stand te brengen. Voorwaarden vooraf zijn daarbij: weten waar je zelf staat, weet hebben van de rijkdom van je eigen traditie, maar ook bereidheid van elkaar te leren. Het lijkt mij hoogmoedig en kortzichtig te stellen dat we alles zelf het beste weten en dat de ander ons niets zinnigs te zeggen heeft. Met Noordegraaf zou ik willen pleiten voor een „dubbele benadering”:

„Dubbele benadering

De kerk is altijd kerk in de tijd. Wat in de cultuur speelt, oefent zijn invloed uit op het kerkelijk leven. We zien dat ook in de groei van de evangelische beweging. Evangelische christenen blijken met hun nadruk op persoonlijk geloof en kleinschalig gemeenteleven in te spelen op trends in de moderne cultuur. Daarom wil men op het congres in Ede ingaan op vragen als: hoe komt het dat evangelische christenen de vertaalslag van hun geloof naar de moderniteit beter lijken te maken dan de gereformeerden? Of zijn ze juist ten prooi gevallen aan een vorm van modernisering die op den duur een doorgangshuis is naar de secularisatie?

En wat de theologie betreft: waar raken gereformeerden en evangelischen elkaar in hun visie op het heil, op de schepping en de waardering van het aardse leven en waarin verschillen zij van elkaar? Hoe groot is het gevaar voor beiden om aan fundamentalisme ten onder te gaan?

Voor de toekomst van de kerk in ons vaderland - niet in het minst vanwege onze roeping in de wereld - is het van grote betekenis dat evangelische en reformatorische christenen elkaar rondom deze punten open en eerlijk bevragen. In de kerk reageren we dikwijls polariserend op eikaars eenzijdigheden.

Dat is beneden de maat van een kerk die volgens haar eigen belijdenis katholiek wil zijn. Echte oecumene betekent elkaar bevragen op de sterke punten van de eigen traditie om zo gezamenlijk te groeien in het verstaan van het heil in Christus."

V.

J.H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen