Zijner handen werk

(4.)

(4.) De avond.

Als de zon haar hoogste stand gepasseerd is, begint de Oosterling reeds aan de avond te denken. Wanneer ze zelfs nog 45° boven de horizon staat, heet het al: e zon heeft zich ten ondergang geneigd. Een poosje later, als „er . maar een ossenstok over is", d.w.z. de schijnbare afstand van de zon tot de horizon, wordt het al tijd om de arbeid op het veld te beëindigen. Men wil dan naar huis om de duisternis, de koude en de moeilijkheid van het pad. „En zij dwongen Hem, zeggende: lijf met ons; want het is bij de avond en de dag is gedaald" (Lukas 24 : 29.) „Nog een kleine tijd is het Licht bij ulieden; wandelt terwijl gij het Licht hebt, opdat de duisternis u niet bevange. En die in de duisternis wandelt, weet niet waar hij heengaat" (Joh. 12 : 35.) Het aantal „gebaande wegen" was in oude tijden niet groot. Vaak gaat het over smalle, steenachtige, stijgende en dalende paden, die bovendien vaak bezaaid liggen met steenbrokken: ndien iemand in den dag wandelt, zo stoot hij zich niet, overmits hij het licht dezer wereld ziet; maar indien iemand in den nacht wandelt, zo stoot hij zich, overmits het licht in hem niet is (Joh. 11 : 9 en 10.)

Nu droeg men in Palestina sandalen, waarbij de tenen niet beschermd werden. Daardoor was het „stoten aan een steen" veel erger dan bij onze goedbeschermde voeten. Met dit beeld drukt de dichter van Ps. 91 de bescherming over de kinderen Gods uit: „Zij zullen u op de handen dragen, opdat gij uw voet aan geen steen stoot." Men nam dan 's avonds ook altijd licht mee, als men uitging. Zo hebben dc maagden uit de bekende gelijkenis brandende lampen bij zich.

Door U, o God geeft mijne lamp haar licht, Mijn God verdrijft de nacht uit mijn gezicht.

Ook reed men dan dikwijls op rijdieren, omdat die in het donker vaak beter zien dan mensen en omdat ze de gevaren eerder opmerken. Dalman vertelt in „Arbeit und Sitte in Palastina", dat zijn vrouw eens in een onbedekte put zou zijn gevallen, indien de ezel, waarop zij reed, niet schichtig geworden was, zodat zij afsteeg en toen bij het heldere maanlicht in de diepte het water zag schitteren Blijkbaar had men hier te doen met een onbedekte put.

Ook komt 's avonds het wild gedierte uit zijn schuilhoek te voorschijn. Dan komen de avondwolven (Hab. 1 : 8) en „treedt al het gedierte des wouds uit", de jonge leeuwen briesende om een roof en om hun spijze van God te zoeken (Ps. 104 : 21), dan sluipen de hyena's door de zeer donkere dalen, dalen die zich plaatselijk vaak vernauwen tot een dreigende engte. De geloofsmoed moet dan ook wel zeer groot zijn, als men uit kan en mag roepen: Al ging ik ook in een dal der schaduwe des doods, ik zou geen kwaad vrezen (Ps. 23 : 4).

F. J. Bruijel vertelt in „Bijbel en Natuur":

„Diepe ravijnen, grillig van vorm, soms met overhangende rotsgevaarten, die zelfs op de dag het licht bijna geheel afsluiten, zodat er altijd schemer heerst. Dergelijke ravijnen zijn schuilplaatsen voor wilde dieren en rovers, die de kudde belagen. Vooral wanneer de herder met zijn kudde op de terugweg door zo'n dal heen moet, dreigen gevaren. Ten „tijde van het zich verwijderen van de zon", zoals de Arabieren de zonsondergang noemen, is het in die dalen spoedig donker, de schemeringtijd is zeer kort en het licht verdwijnt veel vroeger dan op de heuvel-hellingen. Dan wordt het steeds moeilijker om de rechte weg te vinden en wee het schaap, dat van de kudde afdwaalt. De herder mist het pas, wanneer zij bij de stal zijn aangekomen. Dan laat hij zijn schapen in de woestijnstal achter en gaat de lange weg terug om in het donker het verdwaalde dier op te zoeken. In vele gevallen is het ten prooi geworden aan de rondzwervende hyena's of een goede buit voor de rovers. Daarom is hij dan ook verblijd, als het hem werkelijk gelukt is het dier te vinden."

Uit het bovenstaande blijkt voldoende, dat het maar het beste was om te zorgen, onderdak te zijn, voordat de avond inviel.

Prachtig is in het Oosten een zonsondergang aan het einde van een mooie dag. Daar het land Kana& n een tamelijke kale aanblik bood met weinig schitterende kleuren in het landschap, komen de kleuren aan de hemel zoveel te beter uit bij de zonsondergang. F. J. Bruijel zegt in „Tijden en jaren": „De zonsondergang heeft in Palestina, speciaal in het bergland, een eigenaardige bekoring, waarbij door de kaalheid en kleurloosheid van het landschap de kleurenmengeling aan de hemel te meer uitkomt. Soms, vooral in het voor-en najaar, straalt sterk rood licht van de Westerhemel over de rotsige berghellingen uit, die dan sterk afsteken tegen de reeds in de schaduw gehulde dalen. Veel vaker overheerst voor en na zonsondergang een goudachtig geel, dat zich langs de horizon uitbreidt en naar boven in groen, later in blauw overgaat. Zoals 's morgens de Westerhemel een weerspiegeling geeft van het Oosten (zie vorige art.), zo biedt in de avond de Oosterhemel een soortgelijk, maar veel minder indrukwekkend schouwspel."

In het vorige artikel. is reeds verteld, dat de avond-

en morgenschemering veel korter duren dan bij ons. Daarna wordt het nacht met al zijn verschrikkingen, die in het donker rondwaren en waarin de „werken der duisternis" gedaan worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen