Dominees dienen „heilig onverschrokken" te zijn

De dienst waarin de gemeente mag samenkomen rondom een geopende Bijbel, is en blijft bijzonder. Wanneer dit niet meer wordt opgemerkt, maar als vanzelfsprekend wordt ervaren, is dat dan niet een van de oorzaken die hebben geleid tot de geestelijke crisis waarin wij terecht zijn gekomen? Wij zullen goed moeten beseffen wat het betekent om onder de verkondiging van Gods Woord te mogen verkeren. Wie daarvan doordrongen is, zal niet langer gedachteloos op kunnen gaan naar Gods huis. Onze kerkgang is niet vrijblijvend, ook al doen wij dikwijls alsof Onze houding in de kerk verraadt dan ook meer van onze geestelijke staat (en stand) dan menigeen beseft. Als het waar is dat de geestelijke crisis in kerkelijk Nederland te herleiden is tot een hoorcrisis (Van der Graaf), dan moeten wij ons eens ernstig bezinnen op onze beleving van de kerkdienst!

Gods tegenwoordigheid
Wat maakt de kerkdienst tot een bijzonder gebeuren? De overtuiging: wij verschijnen vóór Gods aangezicht. Wij verkeren als in Gods tegenwoordigheid. Wij zijn aan de plaats waar God Zijn gemeente vergadert. Zijn volk bezoekt en ontmoeten wil. Denk het u eens in: God roept ons samen, zoals Hij vanouds het volk Israël samenriep (Num. 10:3). Wij betreden heilige grond. Onderschat de kerkdienst toch niet. Het is méér dan een menselijke aangelegenheid. Het is Gods gelegenheid om Zichzelf door Woord en Geest te openbaren aan mensen, die allen behoren tot een afvallig geslacht. Dat onderstreept Gods genade en Zijn goedheid. Zij moeten beide in de prediking doorklinken: „Zie, hier is uw God!"

Ook predikers
Het kan niet anders of wij moeten terecht komen bij de prediking van het Evangelie, wanneer wij de hoorcrisis tenminste serieus nemen. Het gaat er dan niet om de schuldvraag van deze crisis bij de hoorders van het Evangelie alleen te leggen. Oók de predikers van het Evangelie moeten zichzelf onderzoeken in hoeverre zij mede schuldig zijn aan het ingezonken kerkelijke leven. Oók aan het domineeshart zijn vele vragen te stellen. Luister ik zelf voldoende naar Gods Woord in de voorbereiding op de kerkdienst? Luister ik alleen en uitsluitend naar wat de Heere wil dat ik verkondigen zal? Of laat ik mij misschien te veel leiden door allerlei gevoelens en/of gevoeligheden binnen de gemeente? Ben ik meer bezet met mensenvrees dan vervuld van Godsvrees? Word ik wel voldoende gedreven door die heilige onverschrokkenheid, waarmee de profeten Gods Woord verkondigd hebben? „Zo waarachtig als de HEERE leeft, hetgeen mijn God zeggen zal, dat zal ik spreken!" (2 Kron. 18:13). Wat is het toch nodig dat predikers van het Evangelie voortdurend het gewicht van hun plaats op de preekstoel gevoelen. God zal het bloed van de hoorders van hun hand eisen (Ez. 33:1-6). Dienaar van het goddelijke Woord te zijn is geen geringe opgave. Echt dienaar van het Woord en geen "preekstèr", die er op uit is zoveel mogelijk mensen om zich heen te verzamelen. Wat kan de hoogmoed voor het gevoelige domineeshart een bedreiging betekenen, die meer kwaad dan goed doet aan het heilige karakter van de kerkdienst.

Te concreet...
De hoorders gaan in dezen zeker niet vrijuit. De grens tussen wereld en kerk ligt soms beangstigend dichtbij als wij ons te buiten gaan aan mensenverering en voldoende blijken te hebben aan een soort "domineesgeloof'. Voelt u de gevaren? Wat en wie willen wij horen? Bevinden wij ons niet in de tijd waarvoor de apostel al gewaarschuwd heeft? „Want daar zal een tijd zijn, wanneer zij de gezonde leer niet zullen verdragen; maar kittelachtig zijnde van gehoor" wat is dat anders dan de houding van onverdraagzaamheid onder de prediking. Het verzet tegen de waarheid. De vijandschap, die naar buiten komt, als het Woord tè ontdekkend, tè concreet ofte na aan ons hart wordt gebracht. Wij laten ons niet zomaar alles meer gezeggen! Ten diepste leeft het op de bodem van ons aller hart: „Spreek ons van zachte dingen." En staat het ons niet aan? Er zijn voldoende predikers die wel laten horen wat ik horen wil. De kerk bestaat bij de gratie van de auto, heeft iemand lang geleden eens gezegd. Nu het kerkelijk besef schaars is geworden, lijkt dit trieste werkelijkheid te worden. Wie zou niet wenen? Wie moet niet (mede)schuldig het hoofd buigen? Wie weet zich bewogen tot het gebed: „Doe wel bij Sion naar Uw welbehagen: bouw de muren van Jeruzalem op."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen