Hoog water

Afgelopen zaterdag hebben we een van de grootste getijden van het jaar '97 gehad. Maar liefst een coëfficiënt van 116! En op 10 maart zal het water nog hoger komen, namelijk een coëfficiënt van 119. In alle plaatselijke kranten wordt de coëfficiënt vermeld. Ook op de kalender die we jaarlijks van de post kopen, staan de getijden en de uren van eb en vloed. De mensen zeggen vaak, als er plotselinge weersveranderingen zijn: „Zeker een groot getij." Afgelopen zaterdag werd de Mont Saint Michel dus weer helemaal door het water ingesloten, op de dijk na. De grote parkeerplaats langs die dijk wordt dan ook helemaal overspoeld. Het is dan ook een belangrijke zaak om de borden te lezen waarop in verschillende talen staat geschreven hoe laat en hoe hóóg het water die dag zal komen. Anders kon u wel eens dezelfde problemen krijgen als een Engelse buschauffeur. Zijn knalrode bus was keurig netjes geparkeerd, alleen had hij hoogstwaarschijnlijk de waarschuwingen op het bord niet gelezen, want de volgende dag stond er in de plaatselijke kranten een prachtige foto van de bus, moederziel alleen in het water tot aan de raampjes toe, mèt het bijbehorende commentaar natuurlijk. Vele toeristen komen speciaal voor een groot getij naar de Mont Saint Michel, om zich door het water te laten insluiten. Men moet vooral geen haast hebben, want al met al is dat wel een lange en indrukwekkende gebeurtenis. Dus wat doen vele Fransen? Dan gaan ze gewoon uit eten, in een van de vele restaurantjes die de Mont rijk is. Daar ben je mooi een poosje mee bezig, met een panoramisch uitzicht bovendien.
Maar dit is meer de toeristische kant van coëfficiënt 116. Voor de meeste mensen die langs de kust wonen, of in de buurt ervan, betekent dit: „La pêche a pied" (visvangst te voet). De laarzen, grote schepnetten, emmers, harken en een soort gavels worden dan te voorschijn gehaald. En voor de "kenners" de surf- en duikpakken, want deze gaan zelfs ver het water in, langs de voet van de grillige rotsen, waar de kreeften, een bijzonder dure lekkernij, in spleten verborgen zitten. De meeste vissers gaan dus gewoon te voet, met laarzen, sandalen of blote voeten en een emmer met een hark of schep in de hand. In de plassen water die blijven staan als de zee zich terugtrekt, wordt er naar kleine grijze garnaaltjes gezocht met schepnetten. Ze zijn erg lekker, als ze gekookt zijn in zout water, en gecombineerd met vers stokbrood en zoute roomboter (demi-sel). Ze zijn alleen niet eenvoudig te pellen. Gelukkig heeft een specialist ons het tijdbesparende foefje geleerd! In het voorjaar en in de zomer worden deze zelfde garnaaltjes gevist met speciale schepnetten, waarvan een kant rond en de andere kant plat is. Die platte kant wordt over de bodem geduwd. Men loopt heen en weer, achter het schepnet aan, door het water. Tussen de zwemmers door. Verder wordt met schepjes en harken het zand omgedraaid, om "les coques" eruit te halen, een schelpdiertje, waar ik helaas de echte Hollandse naam niet van kan vinden in mijn woordenboek. Deze maand hoop ik met mijn gezinnetje ook weer aan de "pêche a pied" mee te doen; vooral nu de kinderen wat groter zijn begint het leuk te worden. Te zijner tijd zal ik u wel op de hoogte houden of de vangst de moeite waard was of niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen