BRIEVEN AAN OUDERS (43)

Ze heeft zelfs geen tijd gehad om rouwkleding aan te trekken. Zo grote haast heeft ze, haast om bij de man Gods te komen. Daar gaat ze uit Sunem, rijdend op een ezelin, helemaal naar de Karmel. De oorzaak? Haar enige zoon is gestorven, ’s Morgens was hij nog gezond en wel. Hij ging met zijn vader mee het land op. Maar o de zon scheen zo onbarmhartig. Opeens riep hij uit: “mijn hoofd, mijn hoofd!” Vader gaf een knecht de opdracht om hem naar zijn moeder te brengen, en zittend op moeders schoot, omarmd met haar armen, stierf het kind tegen de middag. Een zonnesteek had een eind gemaakt aan dat jonge leven.

Welk een smart, welk een verdriet voor moeder. Ja - ook voor vader, hij had de ernst niet ingezien, en was daarom op het land gebleven.

De geschiedenis kent u. De profeet Elisa kwam meerdere keren door Sunem, op weg naar de Karmel. Ik denk dat hij zich in de keuken van de landbouwer en zijn vrouw verkwikte met eten en drinken. De vrouw was de profeet welgezind en zo gul voor hem. Kennelijk is er een band gekomen om des Woords wille. Op zekere dag kwam de vrouw met het voorstel om een apart vertrek voor de profeet te maken. Daar zou hij dan kunnen rusten van de vermoeienissen. Voor al die zorg wilde Elisa iets terugdoen. Zo kwam de vraag tot haar: “wat is er voor u te doen?” Elisa hoorde dat het echtpaar tot nu toe kinderloos was. Toen heeft hij tot de vrouw gesproken: “volgend jaar op deze tijd zult gij een zoon omhelzen”. Zij kon de profeet niet geloven. Toch geschiedde het wonder; en nu dat kind, dat wonderkind, toen het een knaap was geworden - dood in haar armen. Er was op dat ogenblik slechts één gedachte: ik moet bij de man Gods zijn. Tegelijk moogt u zeggen: ze ging met haar door stomheid geslagen ziel naar de Heere. Immers een ware profeet én de Heere zijn een. Die gang is altoos de beste. Een betere weg is er niet.

Elisa is meegegaan. Het levenloze kind was gelegd op het bed van de profeet. Ik denk dat de moeder dat heeft gedaan vóór haar heengaan naar Elisa. Elisa breidde zich tot zevenmaal toe uit over het dode kind, en na de zevende keer sloeg het kind zijn ogen op. Het grote wonder geschiedde: de dode knaap werd levend, en de moeder kreeg haar geliefde zoon terug. Wat een blijdschap! De droefheid, het verdriet plots veranderd in vreugde.

Toch zeg ik: het grootste wonder is als de Levensvorst, de Heere Jezus Christus, in Wiens dienst Elisa stond, zich uitbreidt over uw kind of kinderen. Want die jongen - ik weet niet hoe oud hij is geworden - is toch eens weer gestorven. Doch als de Levensvorst, Hij Die de Opstanding en het Leven is, Zich uitbreidt over een mens of over een kind dan wijkt de geestelijke dood, dan is er leven tot in alle eeuwigheid.

Ouders, zeg het nu zelf eens: wat is er rijker óf dat het lichaam van uw kind voor ramp bewaard wordt óf de ziel van uw kind? Ik denk dat het laatste het meest rijk is. Nu - dan moet het toch uw gebed zijn, en haast u dan zoals de Sunamietische vrouw zich haastte, om tot de Levenvorst te gaan, opdat Hij Zich uitbreide over uw kind of kinderen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen