Brieven UIT AMERIKA

Artesia, 12 december 1967.

Geliefde vrienden.

Nu het einde van het jaar 1967 in zicht komt, wil ik gaarne nog eens voldoen aan het verlangen, geuit in uw brieven, om u toch vooral op de hoogte te houden van onze wederwaardigheden in Amerika. Het is al weer meer dan een jaar geleden, dat de beslissing viel, die zoveel veranderingen teweegbracht, en we zijn al weer meer dan een half jaar hier als u deze woorden leest. Waar blijft toch de tijd We vliegen daarheen Ik las vanmorgen uit Ps. 94 : 18-19: „Als ik zeide: Mijn voet wankelt, Uw goedertierenheid o Heere, ondersteunde mij. Als mijn gedachten binnen in mij vermenigvuldigd werden, hebben uw vertroostingen mijn ziel verkwikt". Ik zou niet weten, hoe ik beter zou kunnen omschrijven onze ervaringen in de periode die achter ons ligt. Hoe vaak heeft mijn voet gewankeld hoe vaak hebben zich de gedachten vermenigvuldigd, maar ook hoe menigmaal heeft de Heere ondersteund en door Zijn vertroostingen mijn ziel verkwikt. Er is een groot verschil tussen het zien van  "leeuwen en beren" in je gedachten en het zien van hen in de werkelijkheid. Ook is er groot verschil tussen het verkwikt worden met beloften en het ervaren van hetgeen in de beloften wordt beloofd. Zo pijnlijk de ervaring van het eerste is, (de konfrontatie met de werkelijkheid) zo zoet is de ervaring van het tweede (de ondervinding van 's Heeren heil). Het is onmogelijk de zoetheid van het tweede te smaken zonder het proeven van de zuurheid van het eerste. Het is als het ware de grondwet van het koninkrijk der hemelen en een les, die altijd maar weer moet worden geleerd, dat de Heere door de onmogelijkheid heen werkt. Om te verstaan, te waarderen en te bewonderen dat wat onmogelijk is bij de mensen mogelijk is bij God, moet de onmogelijkheid worden ingeleefd. Vlees en bloed verzetten er zich tegen om met allerlei onmogelijkheden in het geestelijke, huiselijke, kerkelijke en maatschappelijke gekonfronteerd te worden, maar (gelukkig) de Heere zorgt voor Zijn eer en wanneer we hebben mogen ervaren, dat wat bij de mensen onmogelijk is, mogelijk is bij God dan kunnen en willen we niet anders dan 's Heeren wijsheid en goedheid prijzen, dat zij ons juist in die wegen leidde. Dan blijft er niet anders bij onszelf over dan schaamte over ons verzet tegen vleeskruisigende wegen, en bewondering en aanbidding van 's Heeren wegen. Maar ach, die bewondering, aanbidding en vereniging met 's Heeren wegen duren soms maar zo kort en zo blijft het maar een strijden om in te mogen gaan door de enge poort. Het „Trek mij, en wij zullen U nalopen" blijft hetgeen we nodig hebben, zowel bij aanvang als bij voortgang, om achter de Heere aan te komen, het met Hem eens te worden, eens te zijn en eens te blijven.

De aanpassing aan de levensomstandigheden en levenswijze in kerk en maatschappij eisen vanzelfsprekend heel veel van ons. De verschillen zijn soms zo groot en diep als de oceaan, die Amerika van Nederland scheidt en toch wonderlijk genoeg in de grond der zaak zijn het dezelfde noden, dezelfde zonden, dezelfde problemen die we overal aantreffen. Ja, het was ons tot verwondering en vreugde ook in dit grote land mensen aan te treffen met dezelfde bekommeringen, uitgangen en ervaringen als het volk des Heeren in Nederland. Wij voor ons hebben er nooit aan getwijfeld, dat er ook zulken in Amerika waren, maar het is toch aangenaam om ze te ontmoeten. Sinds mijn vorige brief heb ik weer heel wat mijlen af moeten leggen om een classisvergadering bij te wonen en gemeenten te bezoeken. Ik schat, dat ik in de tijd dat ik hier ben al ruim 20.000 km heb gereisd (verreweg de meeste per vliegtuig) om het ambtelijke werk te doen De laatste maal heb ik in negen dagen tijd zeven gemeenten mogen dienen (Waupun, Sheboygan, Kalamazoo, Grand Rapids, Sioux Center, Rock Valley en Corsica), verspreid over 4 staten. Per auto zou deze reis verscheidene weken hebben gevergd Gode zij dank, mochten we weer veilig thuiskomen om de winterjas, die we hard nodig hadden op de reis, weer gauw op te bergen. De nachten zijn in Californië nu wel koud, maar op de dag lijkt het wel mei in plaats van december. Geliefde vrienden, ontvangt allen de hartelijk groeten van ons allen. Weest Gode en Zijn genade bevolen. De Heere zegene u in 1968; Hij gedenke in het bijzonder de broeders, predikanten, studenten, ouderlingen en diakenen in hun ambtelijk werk. Hij zegene het werk aan de Theologische School en het werk op de zendingsvelden opdat de aarde met Zijn kennis vervuld moge worden, gelijk de wateren de bodem der zee bedekken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen