De Kerk

(1)

Wezen, weg en Werk van de Kerk naar refonnatorische opvatting.

Dit is de titel van een boek van 539 bladzijden dat uitgegeven is bij de Uitgeverij De Groot-Goudriaan te Kampen. Het is een kloek en voorts een fraai uitgevoerd boekwerk dat men als een vervolg kan zien op de vroeger uitgegeven boeken "Bij brood en beker", dat handelt over het Heilig Avondmaal en "Rondom de doopvont" dat gaat over de Heilige Doop.

De medewerker van dit boek "de Kerk" behoren tot verschillende kerkformaties; het zijn er in totaal 15. Het boek bevat een inhoudsopgave van 9 bladzijden, een opgave van literatuur van 5 bladzijden, een register van persoonsnamen van 4 bladzijden, een register van teksten van 7 bladzijden. Tevens staan er 9 illustraties in o.a. van Martinus Bucer en Johannes Calvijn.

Het boek is ingedeeld in 5 hoofdstukken: De Kerk in het Nieuwe Testament, Kerkopvattingen in de loop der eeuwen, de eigenschappen van de Kerk, de regering van de Kerk en de dienst van de Kerk. Deze hoofdstukken zijn weer onderverdeeld in verscheidene onderdelen. Prof Dr. W. van 't Spijker schrijft in "Woord vooraf' o.a.: "Zo vonden wij de moed om te schrijven over de dingen, die voor ieder van ons grote waarde hebben. Zo groot, dat wij ons niet schamen om te zeggen, dat we er graag voor leven, met overtuiging en tegelijk met het besef, dat vele dingen anders moesten, ook in de kerken die wij dienen. Want sommige dingen moeten nog gedaan worden en niet in een boek. Maar we overhandigen het graag aan hen die met ons de kerk liefhebben, die haar eenheid en vrede zoeken".

Boven schreef ik dat dit boek een inhoudsopgave heeft van 9 bladzijden, waarin de verschillende onderwerpen worden aangegeven waarover geschreven is. Mijn weergave van de inhoud hiervan kan alleen maar zeer kort zijn en alleen maar een beschouwing bevatten van algemene aard. Toch zal ik ook voor de belangstellende lezer trachten het een en ander eruit mee te delen wat dan bijzonder vermeldenswaard is.

Dr. A. Noordegraaf schrijft "De Kerk in het Nieuwe Testament" (Blz. 19 - 62). Het griekse woord ekklesia betekent letterlijk een gemeenschap die ergens vandaan geroepen is en bijeenvergaderd wordt. Het wordt in het Nieuwe Testament gebruikt voor de christelijke gemeenschap. Onze taal kent er twee woorden voor: kerk en gemeente. Het woord gemeente is afgeleid van het woord "gemeenschap" en dit wordt in de praktijk vaak gebruikt voor de plaatselijke gemeenschap van de christenen, terwijl het woord "kerk" toch meer een aanduiding is in de praktijk van een landelijk instituut.

De achtergrond van het woord ekklesia is ook van het bijeenvergaderd zijn. Zo is de kerk des Heeren een gemeenschap van het ware volk van God, dat hun bestaan niet heeft in zichzelf, maar alleen uit God de Vader door Christus ontvangen zij het heil der genade om in het ware geloof het evangelie te ontvangen.

Tijdens Zijn verblijf op aarde onder Israël heeft de Heere Jezus Christus de grondslag gelegd voor de vorming van de Nieuwtestamentische gemeente, die dus niet voortkomt uit menselijk initiatief. Maar de nieuwe gemeente die de Heere Jezus als de beloofde Messias bijeenbrengt zal delen in de Nieuwtestamentische openbaring van het ver­ bond der genade en zal worden vergaderd uit Israël en de volkeren, de "velen" uit de Joden en de heidenen. In Matthéüs vinden we voor deze nieuwe gemeente regels, geen hiërarchische verhoudingen voor hoger en lager zijn, maar wel van het broederschap. Tevens vinden we hier regels voor het zuiver houden van de verhoudingen en de tucht in de plaatselijke gemeente; zij mag het kwaad in haar midden niet dulden. Het is Marcus die er op wijst dat de Nieuwtestamentische gemeente geroepen is om in navolging van de Heere Jezus Christus het kruis te dragen en zichzelf te verloochenen, maar zij is ook geroepen om het evangelie van het Koninkrijk der hemelen te verkondigen. , , . .'

Het is Lukas die vooral het gemeentevergaderend werk van Christus omschrijft dat dit van meet af aan gericht is op Israël en de volken. De afwijzing van de prediking van de Heere Jezus Christus door de Joden wordt de weg waarlangs het evangelie de heidenen bereikt. Lukas weet evenals de beide andere evangelisten van de ernst van Israels ongeloof, maar zoals Simeons lofzang laat horen, blijft de deur van het evangelie voor Israël open. *i, .-i.

Ook in het Evangelie van Johannes en in zijn brieven neemt de kerkgedachte een grote plaats in. De levensgemeenschap in de kerk wordt beoefend door de ware gelovigen, zij die kinderen Gods geworden zijn, niet door hun afstamming of op natuurlijke of menselijke wijze, maar door het wonder van een nieuwe geboorte uit God. En deze gemeente des Heeren onderscheidt zich van de wereld in de identiteit van de liefde en het liefhebben van elkaar. In de Brieven van Johannes komt naar voren de verscherpte tegenstelling tussen kerk en synagoge, maar ook de antithese tot de wereld als een leugenachtige verleidende macht. Wel heeft de gemeente de opdracht te getuigen van hun Heere en Verlosser. n, , , )''!

In de Handelingen der Apostelen gaat het over de verhoogde Christus, Die door Zijn Geest Zijn werk van Hemelvaart en van de Pinksterdag voortzet door de nieuwe gemeente toe te rusten met Zijn Geest, dit met het oog op haar taak en roeping in de wereld. Door de prediking werden nieuwe leden tot de gemeente "toegevoegd", aanvankelijk uit Joden, zowel uit Palestina als uit de Diaspora, maar ook uit hen die verre zijn, de heidenen, en dit onder de nieuwe naam van "Christenen" (in Antiochië), echter zonder binding aan de wettische voorschriften van het Oude Verbond. De Nieuwtestamentische gemeente van Christus is geen Joodse sekte, maar een gemeente die vergaderd wordt uit Israël en de volken. Een gemeente die volhardt in de leer van de apostelen, in onderlinge gemeenschap, in de volharding der gebeden en in een nieuwe eredienst. Tevens is er in de nieuw gestichte gemeenten een ontstaan van de blijvende ambten.

Paulus schrijft in zijn brieven over de Nieuwtestamentische gemeente dat de voorrechten die Israël als afgezonderd volk heeft ontvangen, nu worden toegepast op de nieuwe gemeente uit Joden en heidenen. De Heere God door Christus en Zijn Geest woont nu in hen zoals Hij in het Oude Testament in Israël Zich openbaarde in de Tempel. De ambten in de gemeenten en het gezag ervan wordt niet ontleend aan zichzelf, maar aan Christus, Die de ambten doet functioneren en toerust met gaven, maar niet boven de gemeente, wel in de gemeente, hoewel de aanwijzing van de ambtsdragers niet geschiedt zonder de medewerking van de gemeente.

In "Slotopmerkingen" schrijft de schrijver dat de Nieuwtestamentische gemeente staat in de spanning van "het reeds" en het "nog niet" in verband met de werkelijkheid van de wereld waarin wij leven. Zelf dacht ik dat daarbij ook het waarschuwende woord van Christus niet gemist kan worden, n.l. van het onderzoek of we ware leden van Christus' gemeente zijn door wedergeboorte en vernieuwing des harten (b.v. de gelijkenis van de tien maagden, van het net met goede en kwade vissen) en wat Paulus schrijft dat niet allen Israël zijn, die uit Israël zijn (Rom. 9 : 6), dat er zijn tweeërlei kinderen des Verbonds, met genade en zonder genade.

's-Gravenhage,

ds. K. de Gier.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen