De Dordtse leerregels over de Goddelijke verkiezing en verwerping

(5)

Artikel VII a, van hoofdstuk I van de Dordtse leerregels luidt als volgt:

Deze verkiezing is een onveranderlijk voornemen Gods, door hetwelk Hij, vóór de grondlegging der wereld, een zekere menigte van mensen, niet beter of waardiger zijnde dan de anderen, maar in de gemene ellende met de anderen liggende, uit het gehele menselijke geslacht, van de eerste rechtheid door hun eigen schuld vervallen in de zonde en het verderf, naar het vrije welbehagen van Zijn wil, tot de zaligheid, uit louter genade, uitverkoren heeft in Christus, Die Hij ook van eeuwigheid tot een Middelaar en Hoofd van alle uitverkorenen en tot fundament der zaligheid gesteld heeft.

Met deze woorden hebben de Dordtse Vaderen een beschrijving gegeven van de verkiezing. De verkiezing draagt in de Heilige Schrift verschillende benamingen. Zij is allereerst een besluit Gods en wel een besluit Gods aangaande de eeuwige staat der redelijke schepselen, nl. van engelen en mensen. De naam „besluit'"wijst op het eeuwig, onveranderlijk voornemen Gods. Wanneer het besluit de naam draagt van Raad, dan wil dat de mens wijzen op de hoogste wijsiheid Gods waarbij uitgesloten wordt alle menselijke berekening, overlegging en onwetendheid. De naam Welbehagen wijst op de soevereine verheerlijking van Gods barmhartigheid en rechtvaardigheid. Het is de soevereine bepaling van des Heeren wil, die uit Zijn onafhankelijkheid vloeit. Art. VTI spreekt van een onveranderlijk voornemen Gods, en dit houdt in dat vast ligt en af is. Zij is echter geen willekeur in God. Het vaste voornemen Gods doelt op welke wijze Hij Zioh in schepselen verheerlijken zal tot Zijn eigen eer. De remonstranten meenden in de verkiezing en verwerping een - willekeurige handeling te moeten zien, die Gode onwaardig zou zijn. Onze gereformeerde vaderen hebben echter alle gedachten aan willekeur willen wegnemen door te beginnen met de verkiezing voor te stellen als een voornemen Gods, als een daad waarvoor de Heere Zijn redenen had, nl. „tot bewijzing van Zijn barmhartigheid en tot prijs van de rijkdommen Zijner heerlijke genade". Ook de dialectische theorie van Barth wil van een statische, vaststaande verkiezing en verwerping niet weten. De verkiezing zou dynamisch zijn, d.w.z. God is nog vrij te verkiezen en te verwerpen. Elk ogenblik zou de kerk nog verworpen kunnen worden en de wereld elk ogenblik verkoren kunnen worden. Niets ligt vast. Deze theologie noemde zich de theologie van de crisis, omdat een kind des Heeren nog dagelijks onder de crisis = keerpunt, een beslissende wending van verkiezing en verwerping zich zou bevinden. Deze theologie verheerlijkt daardoor de twijfel en verwerpt daarmee de volharding der heiligen.

Gelukkig dat Gods Woord het anders zegt, tot troost en bemoediging van Zijn kerk. Gods volk mag wel eens blij zijn, dat er staat geschreven dat de genadegiften en de verwerping Gods onberouwelijk zijn (Romeinen 11 : 29), dat het vaste fundament Gods staat, hebbende dit zegel: De Heere kent degenen die de Zijnen zijn (2 Tim. 2 : 19). Hoe veel twijfel er in de gelovige ook kan zijn, in het geloof verheerUjken ze geen twijfel. Integendeel ze bekennen dat na de bekering het ongeloof en de twijfel de grootste zonde zijn, omdat zij Gods liefde, trouw, onveranderlijkheid en Zijn macht miskennen. De verkiezing is een onveranderlijk voornemen Gods, door hetwelk Hij, vóór de grondlegging der wereld, uitverkoren heeft in Christus. Er zal komen een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Het gaat om een zekere menigte uit het menselijke geslacht, in zichzelf niet beter of waardiger dan de anderen. Het getal is bepaald en hun namen staan in het boek des levens. Maar niemand kan er zich op beroepen dat hij wel verkoren is en anderen niet, omdat men beter zou zijn. Allen zijn door hun eigen schuld gevallen in de zonde en in het verderf. De verkiezing gaat ook over de niet-gevallen engelen (1 Tim. 5 : 21). En in bijzondere zin wordt Christus de Verkorene des Vaders genaamd om des Heeren Knecht te zijn ter vervulling van het werk dat nodig was, opdat het welbehagen door Zijn hand gelukfciglijk zou voortgaan. Toch is de predestinatie niet om Christus, want Deze is niet de oorzaak der verkiezing. Maar in Christus zijn Gods kinderen verkoren vóór de grondlegging der wereld, daar Christus met Zijn hart is Borg geworden en de volkomen voldoening bracht voor de schuld der Zijnen, en him ongerechtigheid beeft weggenomen.

Alle mensen, het hele geslacht uitmakend, lagen verdoemelijk voor God. Nu behaagde het echter de Heere sommigen, bij ons onbekend, maar bij de Heere bekend, te bestemmen tot de zaligheid.

En het „in Christus verkoren" verzekert dan ook dat deze mtverkorenen niet op zichzelf zouden bUjven staan, maar tot één geheel zouden verenigd worden, als leden van één lichaam. Zo is de verkiezing der Zijnen niet los van dé verkiezing van Christus, alhoewel Christus niet de grond van de verkiezing is. Nooit is de kerk los te denken van Christus, waarom ons art. VII dan ook zegt: „Uitverkoren in Christus, Dewelke Hij ook van eeuwigheid tot een Middelaar en Hoofd van alle uitverkorenen en tot een fundament der zaligheid gesteld heeft".

Christus is niet de grond der verkiezing, maar Hij is wel gesteld van de Vader tot een fimdament der zaHgheid. De Heere heeft tot de zaligheid verkoren. Niet de mogelijkheid der zaligheid, maar de zaligheid zelf, en wel de volkomen zaligheid.

d. G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen