OVER DE GRENS

Iemand zei eens: als je over de grens bent, is er geen grens meer. Vele vakantiegangers weten dat uit de praktijk. Ze gaan naar het buitenland en passeren de grens. Dat gaat tegenwoordig gemakkelijk. De mogelijkheden zijn er om ver weg te trekken en velen maken er gebruik van. Ze trekken naar verre landen en maken kennis met andere volken. Het oponthoud aan de grens is spoedig vergeten. Of men gaat zonder oponthoud de grens over.

Er is een grens in Gods Woord en in onze belijdenis. We kunnen daar nog aan toevoegen de kerkorde voor de regeling van het kerkelijke leven. De kerk is een pilaar en vastigheid der waarheid. Zij heeft een dure roeping.

Altijd dreigen de gevaren van vervlakking en afwijking van de waarheid. Dat is het geval, wanneer zij niet meer is, wat ze moet zijn. Laten we er de brieven aan de gemeenten in Klein-Azië maar eens op nalezen en we zullen moeten constateren, dat de Heere toen al veel aan te merken had op de kerk.

Een van de gevaren is, dat de kerk tot dwaling vervalt, dat zij het onderscheid tussen waarheid en leugen niet meer onderkent. Dat gaat geleidelijk. De waarheid wordt niet meer zo beleefd. Er komt veel dorre belijdenis zonder beleving. Dode mensen krijgen de leiding. Vijanden van de waarheid gaan heersen. En zo gaat het verder. Dat is een verschijnsel, dat ook nu is te constateren.

Vele van de eenheidspogingen wijzen in deze richting. Het op de achtergrond komen van de noodzakelijkheid van de wedergeboorte en van de werking van Gods Geest, een oppervlakkige verbondsbeschouwing, een nadrukleggen op wat wij moeten doen voor de medemens en dergclijke dingen meer wijzen op het verval van de kerk. We zijn daardoor al ver over de grens gekomen.

Op een bepaald verschijnsel willen we in het bijzonder wijzen. Er is algemeen een streven van toenadering tot andere kerkverbanden. De verschillen komen op de achtergrond en worden hoe langer hoe meer verdoezeld. Er is sprake van kanselruil, er komen gemeenschappelijke avondmaalsdiensten, trouwdiensten, enz.

Er is ook nog iets anders. Er zijn R.K. priesters, die van zich doen spreken. En hun getuigenis komt ongemerkt ook binnen de grens van ons kerkelijk leven. Hoe is dat mogelijk? Naar onze mening alleen, omdat men onzerzijds niet waakzaam is en de grenzen openzet en hen, althans hun getuigenis binnen haalt. Een paar voorbeelden.

Enkele jaren geleden hebben we er al op gewezen, dat in een jongerenblad een meditatie (?) stond van Bruno de Roeck, een ex-priester, die zich echter nog altijd goed katholiek voelde, volgens zijn eigen uitspraak.

Dit voorjaar lazen we in ons kerkelijk orgaan, dat een met name genoemde gemeente opnieuw een gids uitgegeven had. Het blad vermeldde daarbij dat verschillende gedichten van Huub Oosterhuis de tekst afwisselden. Deze Oosterhuis is de Amsterdamse studentenpastor. Van hem zijn ook liedjes gezongen bij de installatie van de Rotterdamse bisschop, Dr. Simonis. En dat geldt nog wel een gemeente, waar vroeger een predikant gestaan heeft die in zijn jonge jaren uit de Roomse kerk tot God bekeerd werd. Wc hebben zelf hem dat wel horen vertellen. Hij had onder Gods volk grote achting. Hij constateerde in zijn dagen al grote achteruitgang.

We vermelden deze dingen niet uit zucht tot kritiek, maar ter opwekking om de grenzen te sluiten en waakzaam te zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen