Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

COLUMN: VAN BOVENAF BEKEKEN

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

COLUMN: VAN BOVENAF BEKEKEN

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

In deze column neem ik u—een beetje in overpeinzende zinmee naar Parijs. Op 5 juni j.l. waren één van onze kinderen en ik daar—op grond van een belofte vorig jaar -naar toe gereisd. Dat gaat erg snel tegenwoordig, met de Thalys. En in één klap werd daardoor mijn reiservaring sterk verbreed, want wij gaan nooit zo ver weg. We hadden het goed voorbereid en zodoende stonden we om 12.30 uur bij de Eiffeltoren. Met één van de liften naar boven; die zitten in de ‘poten’ van die merkwaardige toren. En daar beginnen de gedachten die ik met u wil delen.

Je kon vanuit de lift goed naar buiten kijken. Dat leverde een merkwaardige ervaring op: terwijl je schuinsweg naar boven werd gevoerd, zag je de stad meer en meer in de diepte verdwijnen. Ineens zag je verbanden tussen stadsdelen die je vanaf de grond onmogelijk ontdekt. Je zag de brede avenues die Parijs rond de Seine zo bijzonder maken; je zag de opzet van straten en wijken. Anderhalf uur later stonden we op de Arc de Triomphe (want men kan mij geen groter plezier doen dan het beklimmen van een toren). En daar was dat beeld nog indrukwekkender: brede straten die samenkomen bij de cirkel rond die imposante toren met z’n roemruchte geschiedenis. Dat naar de stad kijken terwijl je omhoog gevoerd wordt, het ronddwalen over de plateaus op zoveel meters hoogte—het deed me ineens denken aan het kerkelijk leven: wij spreken in onze vergaderstructuur graag over de ‘ringen’ waarin dat kerkelijk leven is opgedeeld (ja, ik weet het: niet van bovenaf!): kerkenraad, classis, particuliere synode… Meer en meer maken wij mee, dat zaken die door enige kerkelijke vergadering worden afgehandeld, daarna stuiten op bezwaar. Via het appèlrecht komt de zaak op een bredere vergadering. En daar kun je vaak merken dat de broeders er wat verder vanaf staan. Dat ze daardoor verbanden ontdekken die niet ontdekt waren door de mindere vergadering; want… die zat er zo dicht op!

Soms moet men even een stap terug doen; proberen de emoties en de druk van de persoonlijke betrokkenheid weg te dringen, en zo ‘met andere ogen’ te kijken. Het is ook niet erg om er op dat moment ook eens door een ander naar te laten kijken die afstand heeft. Zoals op de Eiffeltoren of de Arc de Triomphe…

Nog één verdieping hoger…

Mag ik nog één stukje verder met u peinzen? Staande op het tweede plateau van de Eiffeltoren keek ik nog verder naar boven: daar is nog een derde plateau, waar je—zo is mij verteld—óók met de lift kunt komen; je mag er dan alleen niet uit, maar je kijkt vanuit de lift om je heen. Wat had ik graag… maar die was gesloten! Eén plateau hoger, nog verder de diepte in kunnen kijken, jezelf nog meer verheven voelen… Het deed me ineens denken aan dat machtige hoofdstuk uit de bijbel: Jesaja 40. Het vertelt ons hoe de HERE, de Almachtige, deze aarde ziet: volken als een druppel aan een emmer, eilanden als fijn stof dat uitgestrooid wordt… Zo is onze God. Wij zijn soms in staat om een beetje overzicht te krijgen door een ‘helicop-terview’, maar we hebben daarbij onze menselijke grens. We hebben daar ook nog eens onze ‘beeldvervorming’door de zonde. Het gaf mij moed op die 5e juni dat er een God in de hemel is die het ‘grote overzicht’ bewaart; die in één oogopslag ons in zijn ogen zo kleine persoonlijk leven en kerkelijk handelen ziet en die zegt: waarom zegt gij: mijn weg is voor de HERE verborgen en mijn recht gaat aan mijn God voorbij?

Mijn gedachten op dat moment werden zeker mede bepaald door het feit dat de zaterdag daarop in onze kerk een begrafenis zou zijn, waar dit gedeelte centraal zou staan. Het gaf mij moed: zo mogen en kunnen we als ambtsdragers ondanks alles vandaag verder. Want Hij houdt alles in zijn handen.

Dit artikel werd u aangeboden door: Christelijk Gereformeerde Kerken

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zondag 1 september 2002

Ambtelijk Contact | 16 Pagina's

COLUMN: VAN BOVENAF BEKEKEN

Bekijk de hele uitgave van zondag 1 september 2002

Ambtelijk Contact | 16 Pagina's