Het haantjesgedrag van jonge automobilisten

De videocamera van de onherkenbare politiemotor heeft alles feilloos geregistreerd. Motoragent Richard ter Bekke houdt de knapen staande en stelt zich voor. De klep van de motorkoffer gaat open. Gehurkt bekijken de jongens de videobeelden, terwijl de politieman hen aan het verstand probeert te peuteren waarom hun haantjesgedrag, kleven aan een bumper en het met hoge snelheden over 50- en 80-kmwegen razen levensgevaarlijk zijn. Pen en papier komen tevoorschijn. Honderden guldens armer verlaten de coureurs het toneel.
Jonge mannelijke automobilisten vormen een risicogroep in het verkeer. De inkt van het rijbewijs van sommige jongens is nog niet opgedroogd of ze hebben hun eerste prent al te pakken. Richard ter Bekke haast zich te zeggen dat hij alleen de extremen van de weg plukt. „Gelukkig is er op het weggedrag van veel jeugdigen niets aan te merken. Ik ga vooral op Golfjes af. En op de Kadett GSI. Of de Honda CRX. Veelal zijn ze beplakt met opzichtige stickers en is de dreunende muziek van heinde en ver te horen. Dit soort jongens heeft vaak lak aan verkeersborden, doorgetrokken strepen en verkeerslichten. Treiteren van medeweggebruikers komt ook voor.
Ter Bekke slingert ook weleens meiden op de bon. „Alleen omdat ze te hard rijden. Extreem rijgedrag vertonen ze gelukkig niet. Daarnaast zet ik veel zakelijke rijders op hun nummer. Haast is bij hen smoes nummer 1.

Macho-gedrag
Ter Bekke is een van de vier motoragenten die het Project Onopvallende Motorsurveillance District Achterhoek vormgeven. Zijn kleding en het uiterlijk van de tweewieler verraden niet dat er politie aan het werk is. Pas wanneer een wegpiraat aan de zijkant van de motor Stop politie ziet oplichten, begrijpt hij dat hij de klos is. „Mensen balen daar ontzettend van. Sommigen hebben duizenden guldens aan apparatuur om radars te herkennen uitgegeven en houden nauwlettend stilstaande autos in de gaten. Bij een gewone motor krijgen ze echter geen argwaan.
Wanneer Ter Bekke op de motor zit, staat de videocamera continu aan. Dat levert soms bloedstollende taferelen op. Zoals die van drie jonge Duitse motorrijders die op een rustige zondagochtend met 200 km per uur over een bochtige tweebaansweg flitsen. Fietsers ijzen. Bijna klappen de waaghalzen op een groep wielrenners. Het is millimeterwerk, jongleren met de dood.
Huiveringwekkend is het verhaal van vier jongens in een Citroën BX. Buiten de bebouwde kom gaat de snelheid omhoog, haken de handen achter de hoofdsteun en denkt de bestuurder met zijn benen een auto die 140 km per uur rijdt in bedwang te houden. Een wiel raakt de berm, een tegenligger wordt op een haar na gemist, maar het maakt geen indruk. Het machogedrag wordt herhaald.
Kort daarna snapt de motoragent de hardleerse knaap opnieuw. Hij rijdt 125 km per uur in plaats van de toegestane 80 km. „Met mij gaat het nooit mis, ik kan steengoed rijden, beweert de negentienjarige.

„Nog bedankt!
Gelukkig kent het leven van de politieman ook hoopgevende momenten. „Ik bekeurde een jongen twee keer binnen tien minuten omdat hij het vertikte zijn autogordel om te doen. Twee weken later kwam ik hem weer tegen. Zijn auto was vijf keer over de kop gegaan. „Nog bedankt, nog bedankt, Ter Bekke, hoorde ik hem zeggen, terwijl hij uit de berm omhoog kroop. „Ik had mijn gordel om. Hij besefte dat dat zijn redding was geweest.
De motoragent vindt dat hij zich terecht zorgen maakt. Een folder die hij op tafel legt, spreekt boekdelen. „De reactie van de bestuurder op een gevaarlijke verkeerssituatie, de voet die op het rempedaal wordt gezet en de remschijven die naar het wiel gaan: het kost minimaal 1 seconde. Iemand die 120 km per uur rijdt, is dan al 33 meter verder. Tel daar nog de remweg bij op en je komt op een afstand van ruim 102 meter. Snap je wat er gebeurt als iemand op de bumper van zijn voorganger zit? Automatisch gooit hij zijn stuur om, komt op de verkeerde weghelft en ramt een moeder die met drie kinderen op weg naar oma is. Gruwelijk.
Het project in de Achterhoek draait sinds 18 april 98. Met de onopvallende motor is inmiddels zon tweehonderdduizend gulden aan bekeuringen binnengehaald. Richard ter Bekke: „Wanneer het sein Stop politie oplicht, komt vrijwel altijd mijn pen uit de zak. Het gaat dan om forse bedragen van minimaal driehonderd gulden. Ik heb ook eens een bon van drieduizend gulden uitgedeeld. Daar laten we het echter niet bij. We hebben een opvoedende taak. We willen preventief bezig zijn. Vast staat dat, wanneer iedereen in ons land 5 km per uur langzamer zou gaan rijden, het aantal ernstige ongevallen met 30 procent afneemt. Wat mij in gesprekken met jong en oud opvalt, is dat ze de gevolgen van hun weggedrag niet overzien. Ik vertel hen daarom onder andere welk effect een hogere snelheid op de remweg heeft en dat snelheid een van de belangrijkste ongevalsfactoren is. Met radarcontroles, opvallende en onopvallende motoren proberen we in de Achterhoek snelheidsmaniakken in toom te houden.

Cursus
De meeste automobilisten die de motoragent langs de kant zet, zijn voor rede vatbaar. „Vaak beginnen ze zich direct tegenover mij te verontschuldigen. Dan zijn ze aan het verkeerde adres. Ze behoren dat tegenover medeweggebruikers en tegenover zichzelf te doen. Negen van de tien bestuurders bedanken me ook, ondanks de bon.
Wie de verkeersregels aan zn laars lapt, wordt gepakt. Momenteel is een nieuwe educatieve maatregel in de maak voor beginnende bestuurders die drie jaar over een rijbewijs beschikken. Vertonen ze gevaarlijk weggedrag, dan krijgen ze een fikse boete en wordt hun rijbewijs gevorderd. Dat krijgt zon knaap pas terug wanneer hij met goed gevolg een cursus heeft gevolgd. Natuurlijk mag hij ook de kosten, vijfhonderd gulden, van de cursus dokken.
Net als iedere automobilist krijgen jonge automobilisten dagelijks ingepeperd dat ze spijt krijgen wanneer ze te hard rijden. Vanaf borden langs de weg staren motoragenten en verpleegsters hen aan. „Toch geloven sommigen die boodschap niet. Ik onmoet regelmatig zakenmensen die roepen dat ze per jaar honderdduizend kilometer rijden en dat dit altijd goed gaat. Dan vertel ik hen dat ik liever het geld uit hun zak klop dan dat ik hen zwaargewond uit de auto moet trekken. Vergeet ook de keren niet dat ik thuis moet gaan vertellen dat vader of zoon er niet meer is, omdat hij zonodig hard moest rijden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen