Even langs bij een bevlogen schilder

Ik zou niet zonder schilleren kunnen", vertelt Jan Zwaan. En dat blijkt. Zijn atelier herbergt tientallen schilderijen. Zijn weergegeven communicatie met de zichtbare werkelijkheid.
Van jongsaf groeide Jan Zwaan op met kunst. Hij vertelt: „Mijn vader, iemand uit het Spakenburger vissersmilieu, kreeg voor de oorlog tbc. En in die tijd betekende dat een verblijf in een Rode-Kruistentje achter in de tuin. Hij kreeg van een vriend een schildersdoos. Zo ontdekte hij zijn talent. Hij bleef ook na zijn ziekte actief als schilder. Spakenburg was in die tijd een eldorado voor schilders. Velen legden de bezigheden op de scheepswerf achter ons huis vast. Zo kwamen we in contact met schilders uit Nederland, Amerika en Engeland. Ik ontmoette hen, zag hun werk en praatte met hen. En zo groeide ik met schilderen op."

Geraakt
„Ik ben geraakt door visuele indrukken die ik opdoe. De wisseling van de seizoenen, het daglicht in de schepping fascineert me zo dat ik het vast wil leggen. Een schilderij is verf op doek. De omzetting, de vertaling van die ontroering is mijn vak. Er zit ook een duidelijk emotionele kant aan schilderen. Ik ben emotioneel geraakt door de werkelijkheid om me heen. Dat vastleggen met verf op doek is mijn manier van werken en beleven. Een ander doet het anders. Die denkt bij voorbeeld iets uit en zet het daarna op doek of papier. In mijn werk zie ik ontwikkehng en ook vaste lijnen. In de vijf en twintig jaar dat ik nu schilder, zie ik diezelfde gepassioneerdheid voor hcht. Die was er toen al. Ik zie ontwikkeling in kleur, formaat, wisseling van onderwerpen. Ook heb ik me ontwikkeld in verfgebruik en kleurstelling. Elk schilderij is in feite een zoektocht. Er ontbreekt telkens wat aan. Volmaakt is het nooit. Ik zie schilders waarvan ik zeg: „Die maakten op hun zeventigste hun beste werken."
„Een van de mensen wier werk ik bewonder, is de schilder Velasquez. Een Spaanse kunstenaar uit het begin van de 17e eeuw. Hij schildert het heel gewone. Zo heeft hij een schilderij dat het moment vastlegt van het haarkammen voor een staatsieportret. Elke andere schilder zou het portret zelf schilderen, maar hij ziet zoveel in dat alledaagse, maar bijzondere moment ervoor."

Ontmoeting
„In dit werk ontmoet je op een bijzondere manier mensen. Zo kreeg ik een brief van iemand die een schilderij van mij had gekocht. Het geeft een deel van de Mastenbroeker polder weer. Hij analyseerde het schilderij en gaf zijn mening over de gebruikte kleuren. Hij zag er heel veel in. Dat vind ik boeiend. Kunst is zeer individueel, dat is ook het mooie. Je ontmoet elkaar en soms is een ontmoeting een ontroering, soms een misverstand. Je ontmoet altijd een individu, een persoon, een enkeling. In feite is een schilderij simpel linnen en vier latjes. Het is fantastisch dat het zo veel los kan maken."
Zwaan gelooft niet in een direct verband tussen geloof en kunstenaarschap. „Ik heb daar niet zoveel mee. Vanuit mijn overtuiging leef ik mijn leven. Ik maak geen christelijke kunst, al ben ik een christen. Men hoeft niet door mijn werk gesticht te worden. Voor wie het ziet, is het er. En dan kan ik er blij mee zijn. Zie je het niet, dan is het ook goed."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen