REISINDRUKKEN

2

Enige jaren geleden vertrok een ouderling uit mijn gemeente met zijn gezin naar Canada. Een paar kinderen waren ieder op eigen gelegenheid al vooruit gegaan. Hij vestigde zich in Zuid-Ontario, niet ver van Hamilton. Dit had tot gevolg, dat later met een tussentijd van bijna twee jaar, twee van mijn dochters ook naar Canada emigreerden en in het huwelijk traden met zoons van genoemde ouderling.

Eerst na jaren kon ik er toe komen mijn kinderen en de inmiddels geboren kleinkinderen op te zoeken. Dat was in 1965. Ik ben toen met mijn vrouw veertien weken bij hen geweest. Het was een goede tijd. Het was goed bij de onzen te zijn, maar ook om daar ambtelijk werkzaam te zijn in de bediening van Woord en sakramenten en op andere wijze. We hebben daar een church-day meegemaakt, te vergelijken met onze schooldag. Ik heb daar toen ook nog gesproken. We hebben samen toen betrekkelijk veel van het landschap gezien. We hebben er velen ontmoet. Er zijn banden gelegd. Met vrienden zijn we naar Grand-Rapids geweest, waar we gelogeerd hebben bij de familie Tamminga. Dit jaar heb ik voor de vierde keer de tocht gemaakt, samen met een dochter. De tweede en derde keer ging ik met een andere dochter.

Zulke bezoeken zijn alleen al voor het behouden en versterken van de onderlinge familiebanden van grote betekenis. Ik zou allen, die daarvoor in de gelegenheid zijn en tot nu toe deze stap nog niet gedaan hebben, willen aanraden daar toch eens ernstig over te denken. Onze kinderen — om alleen maar hen te noemen — kunnen ver van ons zijn, maar als het goed is, kunnen we hen niet vergeten en zal het ons gaan om hun tijdelijk en eeuwig welzijn.

De tocht per vliegtuig is een belevenis op zichzelf. Meermalen is mij gevraagd: hoe durft u met een vliegtuig mee? Die vraag is begrijpelijk. Het reizen per vliegtuig is gevaarlijk. Als het vliegtuig neerstort is er niet op te rekenen, dat men dit overleeft. Ik heb ook mijn bezwaren gehad, maar ik kan nooit vergeten, dat de Heere mijn hart innam om mijn kinderen te bezoeken. Ik gevoelde, dat de Heere in Zijn gunst mee ging. Ik gevoelde me veilig op de reis. We zijn overal veilig als de Heere ons bewaart, en nergens veilig wanneer we die bewaring moeten missen. Velen verongelukken thuis of op de weg. Ik heb het gezien met mijn eigen vrouw. Zij stak met de fiets aan de hand de weg over en werd aangereden. Even later was ze er niet meer. Het komt er dan op aan toebereid te zijn.

Het gevaar is, dat men bij het steeds weer reizen en trekken het besef van afhankelijkheid van de bewarende hand des Heeren gaat verliezen. We kunnen nooit genoeg leven bij de begeerte, dat de Heere onze uitgang en onze ingang bewaart.

We vertrokken weer van Schiphol. Dat is voor ons een bekende plaats. Menigmaal hebben we daar kinderen en anderen uitgeleide gedaan en verwelkomd. Een gemeentelid bracht ons naar het vliegveld. Enkele verwanten vergezelden ons, van wie we later afscheid moesten nemen.

Maandagmorgen 3 augustus om 7 uur waren we al in de vertrekhal, die zich spoedig vulde met reizigers voor hetzelfde charter-vliegtuig, een D.C.8 van Martinair Holland, met ruimte voor 180 passagiers. Alles verliep vlot. We gaven de koffers af en wachtten tot we door de kontrole moesten. Intussen maakten we kennis met enkele andere reizigers. Iemand kwam naar me toe en vroeg me of ik Ds. Smits was. Ik zei wie ik was en toen vertelde hij, dat zijn vrouw en schoonmoeder meegingen, voor het bezoeken van een broer en zoon. De moeder was al 84 jaar oud. Als ik me goed herinner was het haar eerste vliegreis. Later zag ik hen samen in de kerk, toen ik in Dundas preekte. Er waren nog meer reizigers uit onze kringen, zoals mij later bleek.

Het ogenblik brak aan, dat we afscheid moesten nemen. Dat is voor velen een pijnlijk moment. Ongemerkt gaat er veel door je heen. We gaan door de kontrole en een poos later stappen we in het vliegtuig door een poort en slurf, die in verbinding staan met de toegang tot het vliegtuig. Dat is veel eenvoudiger dan toen het oude Schiphol nog in gebruik was. leder had zijn vaste plaats. Mijn dochter en ik hadden plaatsen naast elkaar, achter de vleugel, juist bij een nooduitgang. We hadden een goede ruimte voor de voeten en konden goed naar buiten zien.

De vertrektijd brak aan, maar er kwam bericht, dat het vertrek even uitgesteld was, omdat gebleken was, dat er een band verwisseld moest worden. Om half tien kwam er beweging in het toestel. De riemen werden vastgemaakt. Het vliegtuig taxiede naar de startbaan en wachtte daar tot het startsein. Toen ging het de lucht in. Spoedig waren we vrij hoog. Het was helder weer. We konden Holland zien verdwijnen. Toen kwam de zee en Engeland, maar wolken onttrokken veel aan het gezicht. Later konden we even iets van de oceaan zien. Inmiddels waren de veiligheidsriemen al losgemaakt. We waren op weg naar Toronto.

Met het lezen van Psalm 121 en gebed waren we van huis vertrokken. De gedachten vermenigvuldigden zich. We waren nu wel in het bijzonder afhankelijk van de bewarende hand des Heeren. En zo was er een stil gebed tot Hem, Die alles in Zijn hand heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen