Vakantie van de dienst van God?

HOOFDARTIKEL

Wie gedurende de vakantiemaanden kerkboden uit diverse regio's in handen krijgt moet wel getroffen worden door de vele indringende pastorale vermaningen om toch vooral bij de bagage voor de reis de bijbel niet te vergeten, bij een verblijf elders de kerkdiensten niet te verzuimen, kortom, zich tijdens de vakantie niet anders te gedragen dan thuis. Kennelijk zijn vele predikanten niet gerust op de vrije tijdsbesteding van hun gemeenteleden, en daarvoor zullen ze wel hun redenen hebben. Natuurlijk zijn er velen die in het buitenland de Hollandse , , oecumenische" diensten organiseren en bezoeken, maar er zijn er ook niet weinigen die binnen of buiten de grenzen maar een paar weken vrij nemen van de dienst van God. Ze konden daar, op hun vakantie-adres niet zo gauw een kerk vinden, of het was er één van een andere modaliteit dan waartoe ze behoren, of de reis erheen was te groot. Mensen zijn enorm vindingrijk in argumenten om maar een keer thuis te kunnen blijven.

Kerk onderweg

Onlangs was er op zaterdagavond voor de Evangelische Omroep een reportage over toeristendiensten. Op diverse plaatsen in ons land worden 's zondagsmorgens korte diensten gehouden voor dagjesmensen onderweg. Oorspronkelijk zijn die diensten - hoe we daar verder ook over mogen denken - bedoeld als evangelisatiemiddel. Men wilde hen die er 's zondags op uittrekken nog proberen te bereiken met het Woord van God. In de praktijk blijken deze (vroeg)diensten echter voornamelijk te worden bezocht door kerkmensen voor wie de dienst in de eigen gemeente te laat begint of te lang duurt.

Met stijgende verbazing heb ik zitten luisteren naar de motieven waarom mensen de voorkeur geven aan zo'n halfuurdienst op de vroege zondagmorgen.

- Bij ons begint de dienst pas om 10 uur, en als ik daarheen ga heb ik niets meer aan mijn zondag.

- Bij ons duurt de dienst ruim een uur, en dat is me veel te lang, de meeste dominees doen niets anders dan alles herhalen.

Verreweg de meeste bezoekers reageerden op deze manier. Hetgeen de conclusie rechtvaardigt dat zulke onderwegdiensten hun doel volkomen voorbij schieten. Echte buitenkerkelijken worden er nauwelijks mee bereikt. Het zijn alternatieven, en dus concurrenten geworden voor de gewone kerkdiensten.

Een lust of een last?

Hoe zou dat toch komen, dat mensen altijd weer beknibbelen op de dienst van God? Het aanvangsuur is te vroeg, of te laat. De dienst duurt te lang. In de winter is het te koud, in de zomer te warm. De dominee is te zwaar, of te Hcht. De kerkeraad deugt niet. Enzovoorts. De voorraad van argumenten om maar te kunnen verzuimen is bijna onuitputtelijk.

Het zijn afdoende bewijzen voor het feit dat we van onszelf geen zintuig hebben voor de dienst van God. De Heere spreekt tot ons, Hij roept ons welmenend tot de zaligheid, doet er alles aan om ons te confronteren met Zijn Woord dat onze zielen kan zaligmaken. En wij geven met onze handel en wandel blijk daar geen enkel belang bij te hebben.

Wanneer een meisje in de verkeringstijd haar vriend zo weinig mogelijk en zo kort mogelijk wil ontmoeten, mankeert er dan niet veel aan de verhouding? Is dat niet een bewijs dat zij niet van die jongen houdt? Wanneer de dienst van God ons niet een lust is, maar een last - één keer is voldoende en dan moet het ook nog niet te lang duren - moeten we ons dan niet afvragen of er in ons hart wel Hefde is voor Hem?

Naarstig

Recent preekte ik over het vierde gebod, naar aanleiding van Zondag 38. Daarin wordt onder meer gezegd dat de Heere ons gebiedt , , dat ik inzonderheid op de sabbat, dat is op de rustdag, tot de gemeente Gods naarstig kom om Zijn Woord te horen, enz." Naarstig, dat wil zeggen: vlijtig, ijverig. In de Latijnse tekst van de Heidelbergse Catechismus staat een woord dat zo ongeveer betekent: , , gemotiveerd". Daar is veel mee gezegd. Gemotiveerd. We moeten weten wat we doen en waarom we het doen.

Wanneer het een wonder voor ons is dat de Heere ons Zijn Woord heeft gegeven, dat Hij tot ons wil spreken, dan proberen we niet eronder uit te komen, dan nemen we ook in onze vakantie niet vrij van de dienst van God. Dan gaan we naar de kerk in een luisterhouding: , , Spreek, Heere, want Uw dienstknecht. Uw dienstmaagd hoort..."

W.v.G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen