Zending in Rhodesia Op inspektie

Zondag 16 maart 1958 leidde Ds Mzamo cle gebedssamenkomst om half acht 's morgens. Daarna was er zondagsschool, clie door jong en oud wercl bijgewoond. Half één hield de negerpredikant weer een dienst. Zijn tekst was: „Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven." De preek werd gedaan in Sindebele, cle taal van de bevolking. Met grote aandacht werd geluisterd naar de vier punten: De uitnodiging, de Nodiger, wie worden genodigd en dan de belofte. De meeste mensen komen van ver en moeten vóór zonsondergang weer thuis zijn. Er is daarom maar een korte pauze tussen cle twee hoofddiensten.

Na een kwartier rust, waarin cle kerkgangers verspreid op cle grond hadden gezeten, onder de bomen rondom het kerkje, opende Van Woerden cle dienst met de woorden uit Johannes 18 : 37. De inlandse hoofdonderwijzer Aaron Ndebele stond in cle preekstoel als tolk. Het is een zeer indrukwekkend gezicht om een paar honderd negers onder zijn gehoor te hebben. De Heere is vrij wat Hij met het gesprokene zal doen.

's Middags werd Van Woerden gevraagd een vrouw te be-O O O zoeken, die ernstig ziek was. De vorige maandagavond, toen ze op weg naar huis was, werd ze in het donker door boze geesten aangevallen. Die geesten hadden haar hevig in cle longen gebeten, zo wercl verteld. Zij had gebraakt en was flauw gevallen. Ds Mzamo had haar cle volgende clag bezocht. Er lag een zware druk van grote vrees op allen in de kraal. Ds had met hen gesproken en gebeden, wat hen enigszins had verlicht voor een tijdje.

Toen Van Woerden er bij kwam, zat ze met gekruiste benen op de grond. In haar ogen lag een blik van doffe vrees. Gezeten bij een vuurtje vóór haar lemen hut, bewoog haar lichaam met kleine rukjes heen en weer. Op de vragen, clie haar werden gesteld, antwoordde zij fluisterend „ja" en „nee".

Door middel van de stethoscoop wercl een behoorlijke longontsteking vastgesteld. De Heere mocht de medicijnen en de gebeden zegenen en haar verlossen uit cle macht van O O

satan. Om half acht 's avonds werd dagsluiting gehouden door Ds O O O Mzamo in het „Internaat ', enkele lemen hutten. Op zeer bekwame wijze gaf ds een exegese over Psalm 117. De vragen, die aan cle scholieren werden gesteld, werden op voortreffelijke wijze beantwoord. De meeste leerlingen hebben een helder begrip van de weg cler zaligheid; enkelen hebben een diepere kennis, clie doet veronderstellen, clat cle Heilige Geest de Leermeester is. Uit cle vragen, ei ' die door de scho-lieren werden gesteld, bleek wel, hoe diep ze over de geestelijke zaken doordenken. Zo vroeg er één: „Hoe komt het J O ?

toch, dat wanneer ik om vergeving van zonden probeer te bidden, ik mijn zonden nog zwaarder voel drukken dan te voren, als ik van mijn knieën ben opgestaan? "

Een ander vroeg: „Is er wel genegenheid en gelegenheid om op zijn sterfbed de Heere voor het eerst te zoeken? "

Laten we nu nog even Van Woerden zelf aan het woord laten. Hij schrijft: „Het was tien uur toen ik onder de wol kroop. Om vier uur werden we wreed gewekt door het aflopen van de wekker. Een kop thee en een stuk bruin brood, dat ik nog had, een Psalmvers gezongen en Gods Woord gelezen, de auto gepakt en om zes uur verlieten we Zenka op weg naar Nkai.

Het is maar 25 km en de weg was niet slecht (naar onze maatstaf althans), zodat we na een uur rijden bij de school aankwamen. De school begint om zeven uur. De kinderen liepen buiten en gingen op de voorgeschreven tijd rustig en ordelijk naar binnen. Eerst gaan alle klassen bij elkaar in een schoollokaal, waar gezamenlijk Psalm 23 werd gezongen; na het zingen werd gebeden. Daarna begaven de vier verschillende klassen zich naar hun eigen lokalen. De meeste scholen gaan niet hoger dan de derde en vierde klas, en dat is zelfs zwaar genoeg.

Ds Mzamo begon nu met inspekteren. Ik haalde mijn tafel en stoel uit de auto en mijn schrijfmachine om enkele stukken in verband met het onderwijs te typen.

Dat is inmiddels gebeurd, en ik heb nu een ogenblik vrij. Ik zit hier in de schaduw van de struiken, die rondom de schooltuin groeien. Twee of drie ezels, met bellen om, lopen hier te grazen. Achter mij ruist de wind in de rijpende kolven van een groot maisveld. Het eentonig gedreun van de klassen, die hun lessen opzeggen, klinkt tot mij door: „Eén en één is twee." Nu en dan een uitroep van de onderwijzer: „Lonke!" (Allemaal tegelijk). Precies hetzelfde als in onze scholen. Het valt mij evenwel op, dat de toon van dit gezamenlijk opzeggen ongeveer een halve oktaaf beneden die van onze kinderen ligt.

Het geheel is een beeld van orde en vredige bedrijvigheid. „O ja, voordat ik het vergeet, juist toen wij 's maandagsmorgens Zenka verlieten, kwam er een man naar ons huis en vroeg of ik een vrouw wou onderzoeken, die erg ziek was. Zij zat buiten op de grond in de koude morgenmist; het was zes uur. Op mijn vragen hoorde ik het volgende: een eenvoudig verhaal, dat men dagelijks in duizenden gezinnen zou kunnen horen, maar dat toch altijd weer aangrijpend is in zijn bittere smart; twee jaar lang ziek geweest, steeds maar zwakker worden, steeds meer gewicht verloren, hoesten, bloed spuwen en pijn in haar borst. Thuis lag haar enigst kind ziek, pas een maand oud. Tuberculose is wreed hier en verslaat zijn duizenden. Het was kennelijk clat de dagen van deze arme vrouw geteld waren. Ik vertelde haar man de ernstige toestand waarin zij verkeerde en probeerde hem enkele eenvoudige hygiënische regels te geven, die hij toch onmogelijk kan opvolgen, vanwege hun levensgewoonte. Ik raadde hem aan zoveel mogelijk uit de Bijbel aan haar voor te lezen, nu het nog kon."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen