De Westminster Confessie (2)

De vorige keer hebben we stil gestaan bij enkele 'voorlopers' van de Westminster Confessie, in het bijzonder bij 39 Schotse artikelen. Een groot aantal theologen kwam tussen 1643-1649 bijeen om allerlei kerkelijke zaken te bespreken. Je kunt deze vergadering enigszins vergelijken met onze Nationale Synode te Dordrecht.

Deze synode was tot stand gekomen zonder toestemming van de Engelse koning, maar op last van het parlement. De eerste taak was om de 39 artikelen te reviseren. Schotten en Engelsen waren vertegenwoordigd. Een revisie van de 39 artikelen werd echter onvoldoende geacht. Er moest een nieuwe belijdenis worden ontworpen. Op de 752e zitting kwam het geheel, van wat nu de Westminster Confessie heet, gereed. Het Britse Lagerhuis (vergelijkbaar met onze Tweede Kamer) vroeg echter om toevoeging van alle Schriftbewijzen. Die zijn er gekomen en dat geeft een vertrouwd beeld aan deze belijdenis. Zowel het Lagerhuis als het Hogerhuis nam deze belijdenis aan. In Schotland had men enige reserve ten opzichte van hoofdstuk 31 paragraaf 2. Zij wilden dit artikel alleen laten gelden, waar nog geen goed georganiseerde kerk was.

Synodes en concilies 

Om de kerk beter te regeren en verder op te bouwen dienen er zulke vergaderingen te zijn als gewoonlijk synodes of concilies genoemd worden (Handelingen 15: 2,4, 6.). Evenals het aan de overheid wettig geoorloofd is om een synode van dienaren en andere bekwame personen bijeen te roepen, om hen te raadplegen en van hen advies te ontvangen over godsdienstzaken, zo moge - in geval de overheid een verklaarde vijand van de kerk is - de dienaren van Christus krachtens hun ambt, of samen met andere bekwame personen, daartoe door hun kerken gedelegeerd, in zulke vergaderingen bijeenkomen. (Jesaja 49: 23; 1 Timotheüs 2: 1, 2; 2 Kronieken 19: 8-11, 29,3 0; Mattheüs 2: 4, 5; Spreuken 11: 14; Handelingen 15: 2, 4, 22, 23, 25) .

In Engeland werd die reserve niet overgenomen, maar de Engelsen schrapten wel de hoofdstukken 30 en 31, van hoofdstuk 20. 4 en van hoofdstuk 24. 5 en 6, en 4 gedeeltelijk. De Westminster Confessie kreeg in Engeland echter niet de betekenis van een staatskerkelijk belijdenis, want in het jaar 1648 liet Cromwell (met zijn independenten) alle Presbyterianen uit het parlement verwijderen.

De thema's van de Westminster Confessie

De Heilige Schrift; God en de Heilige Drie-eenheid; Gods eeuwige besluit; De schepping; De voorzienigheid; De val van de mens, de zonde en de straf daarover; Gods verbond met mensen; Christus de Middelaar; De vrije wil; De krachtdadige roeping; De rechtvaardiging; De aanneming tot kinderen; De heiliging; Het zaligmakend geloof; Het berouw ten leven; De goede werken; De volharding der heiligen; De zekerheid van genade en zaligheid; De wet van God; De Christelijke vrijheid en de vrijheid van geweten; De eredienst en de sabbat; Wettige eden en geloften; De burgerlijke overheid; Het huwelijk en de echtscheiding; De kerk; De gemeenschap der heiligen; De sacramenten; De doop; Het avondmaal des Heeren; De kerkelijke censuur; Synodes en concilies; De staat van de mens na de dood, en na de opstanding der doden; Het laatste oordeel.

De Presbyteriaanse Kerk van Korea heeft in 1983, in het voetspoor van de Amerikaanse presbyterianen, twee artikelen (zonder Schriftbewijzen) aan de Westminster Confessie toegevoegd: De Heilige Geest; Gods liefde en de Zending.

Verschillende groeperingen, zoals Congregationalisten, Regular Baptisten en ook de kerken in Ierland hebben de Confessie aanvaard, zij het soms met enkele wijzigingen of aanvullingen.

De Westminster Confessie is in vele talen overgezet. Dat varieert van het Latijn tot het Arabisch, Portugees en Nieuw Grieks. En ook in onze taal. Ik maak gebruik van de vertaling door drs. G. van Rongen, met medewerking van dr. M.J. Arntzen.

De invloed vanuit Nederland is ook merkbaar, want je ziet duidelijke overeenkomsten met de Dordtse Leerregels. Wat bij ons in deze vijf Artikelen tegen de Remonstranten is neergelegd, heeft men in Engeland met beide handen aangegrepen. Ook daar hadden de remonstranten hun volgelingen. Jammer is het dat het uiteindelijke doel niet is bereikt: een presbyteriaanse confessie en dezelfde catechismussen in heel het Verenigd Koninkrijk. Op de Grote en de Kleine Catechismus, een wezenlijk onderdeel van de Westminster Confessie, hoop ik een volgende keer in te gaan.

Artikel 10 - De krachtdadige roeping 

1. Het behaagt God allen die Hij heeft voorbeschikt voor het leven, en die alleen, op de tijd die Hij heeft vastgesteld en goedgevonden, krachtdadig te roepen (Romeinen 8: 30; 11: 7; Efeze 1: 10, 11), door Zijn Woord en Geest (2 Thessalonicenzen 2: 13, 14; 2 Korinthe 3: 3, 6), uit de staat van zonde en dood waarin zij van nature verkeren, tot genade en zaligheid door Jezus Christus (Romeinen 8: 2; Efeze 2: 1-5; 2 Timotheüs 1: 9, 10). Hij verlicht hun verstand om de dingen Gods geestelijk en tot hun heil te verstaan (Handelingen 26: 18; 1 Korinthe 2: 10, 12; Efeze 1: 17, 18). Hij neemt het hart van steen bij hen weg en geeft hun een hart van vlees (Ezechiël 36: 27). Hij vernieuwt hun wil en richt die door Zijn almachtige kracht op wat goed is (Ezechiël 11: 19; Filippenzen 2: 13; Deuteronomium 30: 6; Ezechiël 36: 26). En trekt hen krachtdadig tot Jezus Christus (Efeze 1: 19; Johannes 6: 44, 45). Maar dan zo dat zij toch geheel en al vrijwillig komen, doordat ze door Zijn genade gewillig gemaakt zijn (Hooglied 1: 4; Psalm 110:3; Johannes 6: 37; Romeinen 6: 16-18).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen