Opnieuw missionair

Het besef als kerk gezonden te zijn in de wereld lijkt (weer) steeds breder te landen. Maar het roept ook negatieve gevoelens op. Paas noemt er enkele, die een pijnpunt aanwijzen maar tegelijk iets karikaturaals hebben:
- Wantrouwen: Missionaire bewegingen willen de goede wijn van het evangelie ingang doen vinden door er eindeloos water bij te mengen, of blinken uit in een doenerig arsenaal aan menselijke acties.
- Bezorgdheid: Evangelisatie in onze postchristelijke samenleving heeft iets drammerigs (weer een boek erover!) en gaat te gemakkelijk voorbij aan Gods oordeel dat doorklinkt in secularisatie en kerkverlating.
- Teleurstelling: Tegenvallende werfkracht van het evangelie binnen een cultuur die simpelweg niet in het christelijk geloof geïnteresseerd is.
Paas meent dat veel bestaande missionaire modellen aansluiten bij situaties die reeds tientallen jaren voorbij zijn. Bovendien wekt ‘kerkgroeidenken’ overspannen verwachtingen. Biedt dit boek iets nieuws?
Paas beschrijft diverse gangbare modellen van kerk-zijn. Elk heeft een eigen missionaire uitwerking. Verrassend is de historische insteek waaruit blijkt dat secularisatie en marginalisering van alle tijden zijn. De huidige afbrokkeling van het christelijke cultuurkader wordt daarmee in een nieuw denkkader geplaatst.
Twee Bijbelse thema’s worden uitgediept, die aanknopingspunten bieden voor een “nieuw” model:
1. Het thema ‘ballingschap’: Ballingen moeten Gods oordelen verwerken. Ze leven als kleine vreemdelingengemeenschap in een zwakke positie in deze wereld. Aandacht voor identiteit, spiritualiteit én missie zijn hiermee onlosmakelijk verweven. Deze insteek blijkt bruikbaar om de actuele mogelijkheden van missie te verkennen en een weg te vinden met de ‘ontbedding’ van het christendom uit onze samenleving.
2. Het concept van ‘priesterschap’ van de gelovigen: De kerk vertegenwoordigt God in de wereld en vertegenwoordigt de wereld bij God. Haar kerntaak is God de eer brengen. Die rol in de wereld is in zowel het Oude als Nieuwe Testament (1 Petrus!) herkenbaar. Een dergelijke priesterkerk in de marge leeft het evangelie op missionaire wijze. Paas benadrukt het belang van de (bij voorkeur kleine) kerk. Ze is meer dan een handig, optioneel hulpmiddel voor gelovigen. De kerk gaat principieel aan het gelovige individu vooraf. Ook als de kerk klein, marginaal en verre van perfect is, kan ze prima voldoen aan haar missionaire taak.
Paas’ visie inspireert, maar roept ook vragen op: Kan het beeld van het priesterschap in de samenleving, ingekleurd vanuit het Oude Testament, werkelijk in alle facetten zo doorvertaald worden? Gaat het niet te ver om te stellen dat de kerk op enigerlei wijze (Paas spreekt hier bewust voorzichtig!) ‘gelooft voor de samenleving’? Spreekt de Schrift hier niet meer ‘zwart-wit’? Datzelfde geldt voor de aan dit model inherente focus: niet op (afbakening van) de rafelige randen van de kerk, maar simpelweg op het Middelpunt. Maar is aan de vraag naar ‘de randen’ wel te ontkomen?
Enkele kanttekeningen dus bij een leerzaam en enthousiasmerend boek. Opnieuw een missionair model, maar toch -in positieve zin- anders. Zouden we op deze wijze opnieuw missionair kerk kunnen zijn? Aanbevolen voor elk kerkenraads- en evangelisatiecommissielid. Immers, vreemdeling en priester zijn is een wezenlijke roeping, maar wie zich er niet in wil verdiepen, is een vreemde priester.

N.a.v.: Dr. S. Paas,Vreemdelingen en priesters. Christelijke missie in een postchristelijke samenleving, Uitgeverij Boekencentrum, Zoetermeer, 2015, 251 blz., €19,90. ISBN 978 90 239 7044 6.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen